Hoi Maaike,

Goed western rijden is toch juist heel veel MEER dan alleen een andere
kledingstijl en ander tuigage?!
Ik snap daarom niet zo goed waarom je aan mij vraagt waarom ik denk dat er
een verschil is tussen western-hulpen en "engelse" hulpen. Ook omdat je zelf
schrijft:

moeite mee hebben (hun paard ook niet)en in beide stijlen ook wedstrijden
rijden zonder problemen met omschakelen te hebben. Ze leren hun paarden
gewoon verschillende hulpen aan voor één oefening en zelfs daarbij vraag ik
me af of het zoveel uitmaakt.<

Dat kan natuurlijk, je paard verschillende hulpen leren voor 1 oefening.
Maar bij een groen paard zou ik daar niet direct voor kiezen. die zou ik
eerst vertrouwd maken met 1 stijl, later kun je als dat wilt meerdere hulpen
voor 1 oefening net zo aanleren als je dat zelf wilt.

Verschillen zijn er m.i. veel. Bijvoorbeeld neck-reining versus hoe op de
klassieke manier stuurhulpen worden gegeven. In de westernsport wordt veel
gereden met de teugel in 1 hand, dit heeft consequenties voor de hulpen die
gegeven kunnen worden.
Hoe van het paard aanleuning wordt gevraagd (bij western wordt het hoofd van
het paard minder in oprichting gevraagd, en blijven de teugels doorhangen,
zolang het in die positie blijft lopen). In het algemeen is er bij western
rijden veel minder vaak een aangenomen teugel. Bij western betekent een
doorhangende, niet aangenomen teugel "ga door met hoe je nu loopt"; het
klassiek engels geschoolde paard zal bij een doorhangende teugel veel eerder
denken dat de ruiter niets vraagt (althans, niet met de teugel).
Stemhulpen zijn heel gewoon bij westernruiters (en paarden), bij de engelse
dressuur niet. En in het algemeen vind ik dat bij western paarden veel meer
verwacht wordt/erop getraind wordt, dat het paard meedenkt met de ruiter en
initiatieven neemt. De ruiter leidt een oefening in (geeft aan wat de
bedoeling is), van het paard wordt verwacht dat hij op die aanwijzing zelf
de oefening blijft uitvoeren zonder aanhoudende hulpen. En bijv. bij
trailriding en bij het werken met vee, worden eigen initiatieven nog meer
gewaardeerd (het paard helpt de ruiter op eigen initiatief en naar eigen
inzicht om de gegeven taak zo goed mogelijk uit te voeren)

groet,
Karen

Hoi Marianne,

Ik kan me helemaal vinden in de onderstaande mail.
Je besluit met:
gedachten over de berichten van de afgelopen dagen waarop ik niet gereageerd
heb..!<<

maar euh, wat mij betreft slaat het WEL ergens op, sterker nog, je slaat de
spijker op z'n kop! Dankjewel voor deze mail!
groet,
Karen

Renee, je hebt jezelf aangemeld, en je kunt jezelf ook weer afmelden. Log
even in op het forum, en kies dan voor de optie dat je geen mail meer wilt
ontvangen.
groet,
Karen

Hoi,

Ilona schreef;
deed net alsof dat paardje goed liep enzo. Nou wat hij werkelijk aan het
doen was was dat paard opfokken (-klak- -klak- en zachtjes met de zweep) en
dan vervolgens van voren inhouden.
met de zweep -hooooooo- -hooo- -braaaaaaaaaaaf- -klak- -klak- tikje- -hoooo-

Tsja, ik heb het niet gezien. Maar : soms zijn dingen anders dan het lijkt.
Vanuit jouw beleving betekent klakken met de tong "ga harder" (of iets
dergelijks). Hooooo betekent "ga langzamer" en "braaaaf" betekent dat het
paard het goed doet.
Maar voor een paard betekenen al die woorden en geluiden in eerste instantie
niets. De toon waarop iets wordt gezegd maakt misschien iets duidelijk, maar
zelfs dat kun je aan een paard anders aanleren als je dat zou willen. Een
niet pijnlijk tikje met de zweep kan ook van alles betekenen. Dat ligt er
maar net aan wat jij als trainer van het paard er voor betekenis/associaties
aan hebt gegeven.

Dus, mijn punt is, jij stelt dat het heel verwarrend was voor dat paard; ik
vraag me af hoe je dat weet. Misschien heeft deze meneer zijn paard geleerd
dat klakken met de tong betekent "meer oprichting graag" - bijvoorbeeld. En
dat hooooo betekent "rustig maar paard, je hoeft niet te schrikken" (een
kalmerende geruststelling) - bijvoorbeeld. Stel dat dat zo is. Als ik dan
teruglees wat je zag, dan gebeurde er niet meer dan dat de koetsier
regelmatig vroeg om meer oprichting, en er met met behulp van ophoudingen
met de teugel, ervoor zorgde dat het paard niet te hard ging lopen.

Als je aan het gedrag en/of de uitdrukkingen van een paard ziet dat het zich
ongelukkig voelt, of bang of verward, okay. Het oordeel van het paard telt
(!), en vaak (niet altijd) zie je dat oordeel terug in zijn gedrag en
lichaamstaal. Als ik tijdens een show of op straat of waar dan ook, een mens
met een paard bezig zie en ik zie dat het paard door toedoen van die persoon
pijn heeft, in verwarring is, angstig wordt, (etc), dan voel ik boosheid
en/of verdriet.

Nogmaals, ik heb het niet gezien. Misschien WAS het verwarrend voor dit
paard en daarmee paard-onvriendelijk. Maar de gegeven hulpen op zich, die
zeggen volgens mij niet veel, tenzij je het hebt over pijnprikkels.

groet,
Karen