Helaas vandaag een paard wel erg hard geslagen, en de vraag blijft hoe hadden we het anders kunnen of moeten doen. Het zit me dwars dat we echt de gloeiende pook gebruikt hebben. De bel ging, ( gelukkig hoorde iemand de bel, ik ben doof door twee ontstoken oren, en er waren mensen op bezoek, die hoorden de bel wel godzijdank) Kinderen kwamen vragen of de paarden in het natuurgebied van ons zijn, want er lag er een in het water. Het was een van de grote paarden van onze buren, de buren waren weg.
Ik dus rennen, iedereen rennen, halster vinden longeerlijnn vinden enz. Trekker er bij gevraagd mocht het nodig zijn. Het grote paard bleef maar zwemmen, en geen halster om, met de brandweer het bootje in, ( even onofficieel gejat, met dank aan de eigenaar van het bootje, die merkt het nooit denk ik) Maar het paard bleef maar zwemmen, en ging echt harder dan bootje, mijn vriendin het water in, maar iedere keer als ze in de buurt was, paard weg. Steeds zwemmen. Vriend het water in, uiteindelijk toch halster om kunnen doen, al zwemmende, maar paard werd zo moe, liet gewoon kop hangen. Iedere keer weer naar de kant zodat ie uit kon rusten, maar hij kwam er niet op. Drassige bodem, benen die ie nergens neer kon zetten. En steeds in paniek ging ie weer zwemmen. Veel publiek stond te huilen. Een trekker hadden we kunnen halen als het nog langer duurde, met risico dat we nek braken, en zijn grote vriend was ook al aan het stressen die moesten we ook op de wal zien te houden, te pakken was ie niet meer.
Na een uur zwemmen hebben we hem uiteindelijk op een plek gekregen waar ie zijn voorbenen op de kant kreeg, maar hij was te moe om de kant op te gaan. De benen hebben we met man en macht op de wal gekregen, de lijnen weer voor de zoveelste keer achter zijn kont, en met man en macht getrokken, en hem echt keihard geslagen met de zweep. Wat een klotegevoel, iets wat je nooit doet, wat je niet wilt doen, maar uiteindelijk bleef ie wel wakker en vond de kracht om de kant op te komen. Paard is godzijdank helemaal heel, heeft wel wat wondjes, maar is allemaal verzorgd. Maar hoe hadden we het anders kunnen doen? Het slaan zit me zo dwars, ik heb geen idee hoe we hem op een andere manier bij de les moesten houden. Die kop naar beneden was echt eng. Hij verzoop zichzelf gewoon als we hem niet zo geslagen hadden. Ik was al ziek, maar hier ben ik dus ook ziek van. Was erg blij dat mijn vriendin zo doortastend was, en zelfs in het water op zijn rug ging zwemmen om het halster om te krijgen en de lijnen vast kon maken.

groeten Esther, die echt zich afvraagt of we het anders hadden kunnen doen.

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:


Lieve Esther, je hebt het enige juiste gedaan! Dank zij jullie leeft hij nog terwijl hij al bijna de moed had opgegeven. Kop op en wees trots op jezelf en geef hem morgen een paar lekkere appeltjes en fluister in z'n oor dat het je spijt. Hij vergeeft het je vast!

Groetjes, veel sterkte en beterschap van Edith

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:

Neee, je had het echt niet anders kunnen doen.
Soms zijn er toestanden waar het doel de middelen heiligt! Dit was in levensbelang!!! Je mag trots op jezelf zijn, hij heeft het gered, Esther!
gr Caroline

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:

Nou, zoals je het vertelt... veel keuze hadden jullie niet toch. Een enorm sterke prikkel is het enige wat volgens mij werkt om uit zo'n allerdiepst dieptepunt te komen waarop je het bijltje erbij neer dreigt te gooien.

Eerlijk gezegd kun je beter energie steken in het trots zijn op jezelf. Op jullie volhardendheid dit paard te redden. Met succes!!!

Geen onnodig schuldgevoel meid, je hebt precies het goede gedaan!
Marjolijn

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:


Nee hoor Esther, goed gedaan! Extreme situaties vragen soms om een extreme aanpak. Pijn kan net datgene zijn wat hem het laatste beetje angst of vechtlust geeft dat hij nodig heeft om er uit te komen.
Niet schuldig om voelen, soms kan het niet anders. En hopelijk blijft hij uit het water nu

ElkeW schreef op maandag, 11 juli 2005, 9:18:


ja dankjewel allemaal, schuldgevoel heeft idd weinig zin, en hij was natuurlijk ook bang door alle drukte om hem heen. De grootste klus was om het halster om te krijgen en de touwen om zijn kont. Alles is gefilmd trouwens, en door het bekijken van de beelden weten we nu zeker dat we het goed hebben gedaan, ook zien we wat foute dingen maar daar leren we van. Er is een stuk film waarin je ziet dat we zijn hoofd echt boven houden, eigenlijk jammer dat we het zwemmen niet kunnen oefenen met hem, want de kanten zijn zo beroerd, maar dat had een hoop gescheeld als ie wist dat ie mee had kunnen zwemmen, er is een plek waar ie er vrij makkelijk wel uit kan, maar daar kregen we hem gewoon met geen mogelijkheid naar toe. In de hele film zie je toch ook dat we zelf niet in paniek waren, dat kwam achteraf pas de echte bibbers. Of ie uit het water blijft hoop ik, vorig jaar was het een keer s'nachts, toen werden we het bed uitgebeukt door de brandweer, maar toen was ie in een andere wei en beter op de kant te krijgen. Hij flikt het trouwens altijd als wij oppassen. Gelukkig is ie nergens gewond, op een klein schrammetje na.

groeten Esther

Esther schreef op maandag, 11 juli 2005, 9:38:

knip
altijd als wij oppassen.

och Es, als de nood hoog is en het water tot de lippen !
Zelf had ik ook eens een veulen dat in de beek terecht kwam,
halfjaar oud, 200 kg zwaar, da's toch meer dan dubbel mijn eigen gewicht (denk ik dan),
alle paarden moesten over het brugje over de beek naar de wei,
dagelijkse kost, maar nee er ging iets fout,
moeder naar de overkant en veulen de bocht gemist
wou dus maar naar mama toespringen en door de hoge netels
de beek in, anderhalve meter diep en bovenaan even breed, steil dus
benen kniediep in de modder, even proberen
en dan maar opgeven en blijven liggen.
Mens heb ik dat beestje geranseld (dik tegen mn zin)
om ze toch maar een vin te doen verroeren, nix, nada !
en maar duwen en trekken en op haar kont meppen en trappen,
uiteindelijk de trekker van de buren erbijgehaald,
twee westernsingels onder haar doorgekregen,
met touwen vastgeregen en haar zo zijdelings uit het water gehesen.
En al die tijd zie je dat licht in die ogen dimmen
je hebt er géén idee van....

enne...ze ziet me nog altijd even graag !
(in mijn album Tisza)
Peter

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:


Achteraf is vaak alles anders. Voor jezelf en voor anderen helemaal.

Wanneer echter de ernst van de situatie kritiek is, moet je dát doen wat werkt. Met een koppige knol midden op de weg voor een aanstormende dikke vrachtwagen is, nog afgezien van jezelf, álles paardvriendelijker dan geplet worden. Zo ook verdrinken.

Aangezien het vaker gebeurt: is het mogelijk om érgens een flauw af-/oplopende kant te maken?