HannahFroukje schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:25:


Allereerst een vraag: "Waren de omstandigheden hetzelfde?"
Lag het zeil net zo te klapperen als de vorige keer ?
NIet? Dan was het wat eenvoudiger voor Toorop. Maakt verder niet veel uit, je had hem er nu toch wel opgekregen.
Ik denk dat je vorige keer inderdaad veel dichter bij het doel was dan je dacht.
Het verbaast mij ook nog steeds hoe ze soms ineens kunnen doen wat je verwacht. Zonde aarzelen, zonder angst.
Wellicht dat wat je hierboven zegt er allemaal bij komt, ik kan ook niet in een paardenhoofd kijken.
Alles wat ik doe is proberen een situatie te scheppen die het voor mijn paard gemakkelijker en plezieriger maakt om iets te doen dan om het niet te doen.
M.a.w Ik maak het aantrekkelijker om voor het fluitje en de beloning te gaan door elke minieme poging te belonen, al is het maar een gewichtverplaatsing. Dan zeg ik tegen hem "wat je nu doet is goed" en als je paard eenmaal begrijpt wat je wilt dat hij doet, gaat het steeds sneller en kan hij zomaar met je mee zoals in dit geval:het zeil op wandelen.
Ik kan paardengedachten niet naar mensentaal omzetten, maar wat er gebeurt is volgens mij dat hij zich af vraagt "wat wil ze nou" en dan stukje bij beetje ( door de kleine stapjes) gaat snappen wat je bedoelt, totdat het kwartje valt. Het feit dat hij niet meer bang was, de vorige keer bijna uitgevogeld had dat je alleen maar wilde dat hij op het zeil ging staan, maakte dat hij het nu uit zichzelf deed. fluit = beloning he!
Dat is ook waarom paarden vaak uit zichzelf oefeningen gaan doen, of tijdens iets nieuws plotseling een niet gevraagde oefening uitvoeren.
Bedoelt ze dit? Bedoelt ze dat? Dan zal het zo wel zijn. Nog geen fluitje? Wat bedoelt ze dan??
Laat ik eens goed opletten wat ze zegt.
In mijn ogen kun je met iets anders nooit sneller werken dan met clikkeren.
Je paard op weg helpen kan 20 fluitjes en 20 beloningen vragen in een minuut. Hoe doe je dat door hem iedere keer rust te geven?


Piet