If the horse had a correct trim for nearly a year, she should not be
foundering from the ingestion of one serving of fresh grass. This is
enough time for at least a whole growth of a new hoof capsule during
which the laminae would have the opportunity to grow in healthy and
suspend the coffin bone firmly (if the trim allows for it). Grass is a
trigger, but the cause of the problem is incorrect hoof form,
specifically a coffin bone that is not ground parallel, and a toe angle
greater than 105 degrees. When you have a too open toe angle, it
prevents the toe wall from growing in parallel to the coffin bone, it
allows the laminae to stretch and prevents the coffin bone from being
firmly suspended to the hoof wall. This allows it to founder in response
to any small trigger such as grass, excess grain, etc. because there is
space for the coffin bone to rotate down into. She will be better
served by improving her hoof form.

In dit artikel wordt grofweg gesteld dat een paard met goede hoeven niet bevangen kan raken van het eten van een keer vers gras. of teveel graan.
Het gaat er vnl om dat wanneer de hoefvorm niet in orde is gras en granen vaak net dat extra zetje kunnen geven om ervoor te zorgen dat je paard bevangen raakt.
Wat is jullie mening hierover?
Iemand wel eens een bevangen paard met vlak daarvoor perfecte hoeven gezien?
Piet

HannahFroukje schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:25:


Allereerst een vraag: "Waren de omstandigheden hetzelfde?"
Lag het zeil net zo te klapperen als de vorige keer ?
NIet? Dan was het wat eenvoudiger voor Toorop. Maakt verder niet veel uit, je had hem er nu toch wel opgekregen.
Ik denk dat je vorige keer inderdaad veel dichter bij het doel was dan je dacht.
Het verbaast mij ook nog steeds hoe ze soms ineens kunnen doen wat je verwacht. Zonde aarzelen, zonder angst.
Wellicht dat wat je hierboven zegt er allemaal bij komt, ik kan ook niet in een paardenhoofd kijken.
Alles wat ik doe is proberen een situatie te scheppen die het voor mijn paard gemakkelijker en plezieriger maakt om iets te doen dan om het niet te doen.
M.a.w Ik maak het aantrekkelijker om voor het fluitje en de beloning te gaan door elke minieme poging te belonen, al is het maar een gewichtverplaatsing. Dan zeg ik tegen hem "wat je nu doet is goed" en als je paard eenmaal begrijpt wat je wilt dat hij doet, gaat het steeds sneller en kan hij zomaar met je mee zoals in dit geval:het zeil op wandelen.
Ik kan paardengedachten niet naar mensentaal omzetten, maar wat er gebeurt is volgens mij dat hij zich af vraagt "wat wil ze nou" en dan stukje bij beetje ( door de kleine stapjes) gaat snappen wat je bedoelt, totdat het kwartje valt. Het feit dat hij niet meer bang was, de vorige keer bijna uitgevogeld had dat je alleen maar wilde dat hij op het zeil ging staan, maakte dat hij het nu uit zichzelf deed. fluit = beloning he!
Dat is ook waarom paarden vaak uit zichzelf oefeningen gaan doen, of tijdens iets nieuws plotseling een niet gevraagde oefening uitvoeren.
Bedoelt ze dit? Bedoelt ze dat? Dan zal het zo wel zijn. Nog geen fluitje? Wat bedoelt ze dan??
Laat ik eens goed opletten wat ze zegt.
In mijn ogen kun je met iets anders nooit sneller werken dan met clikkeren.
Je paard op weg helpen kan 20 fluitjes en 20 beloningen vragen in een minuut. Hoe doe je dat door hem iedere keer rust te geven?


Piet