HannahFroukje schreef op dinsdag, 7 juni 2005, 9:22:


Nee inderdaad, het belangrijkste is dat je voor dit probleem de best werkende oplossing hebt gevonden.
Ik combineer ook, niet met parelli, maar weer met een andere manier van werken. Waarbij ik het clikkeren gebruik als extra waarde.
Uiteindelijk is het eindresultaat hetzelfde. Het paard doet wat je wil omdat hij de kans krijgt het te doen wanneer hij er geestelijk klaar voor is.
Het is een groot goed dat we het tegenwoordig zoveel kennis hebben dat we de dingen zonder trekken en scheuren en ander geweld op kunnen lossen, de methode waarop komt dan op de tweede plaats.
Piet

Michiel schreef op maandag, 6 juni 2005, 12:14:

Ø Dat werkt ook voor een deel.
********************
Ja, maar dat maakte in dit geval niet zoveel uit. Hij zag het echt niet zitten.

Dat aaien van enge dingen doe ik ook zeker, dat ziet er soms wel prachtig uit (sta ik dragliners, hindernissen en inderdaad, dekzeilen te aaien bijvoorbeeld ). Maar het zegt je paard wel degelijk iets dus als je dat doet.

Kijk, normaal gesproken is zo´n oefeningetje niet zo´n punt. Hij kent het stramien, hij WEET dus al van tevoren dat het om iets gaat wat in principe te vertrouwen is. De vraag is normaal gesproken alleen , wanneer ben ik zover (als paard) om het te doen. Ik leg de lat ook nooit zo heel hoog hoor, vin´k niet nodig. Het gaat mij niet om een overwinning of zo snel mogelijk een doel bereiken, het gaat mij vooral om het opbouwen van vertrouwen.

Met dit dekzeil was een bijkomende faktor, het bewegen van dat ding door de wind. Tsja, DAT was hem dus echt te veel. Hij heeft al eerder op zwarte dekzeilen gestaan, maar die kraakten en wapperden niet.

Wat jij omschrijft met die honden dat werkt inderdaad dan heel leuk ja. Ik ben zelfs met clickeren bezig geweest toen Torop in het begin een ontzettende hekel had aan ons Belgische veulen. Dan deed ik weleens van “nah, raak haar maar eens aan dan”. Als hij dat dan deed, wist hij in elk geval dat ze af en toe weleens iets leuks (brokjes) opleverde.

Om dan naar z´n snuit (+ uitdrukking) te kijken, was alleen al een foto waard. “DAT daar aanraken?”. Moest hij dan wel even over nadenken hahahaha.

Ø waarnaast angst niet meer zo goed kan bestaan.
***************************
Klopt m.i. inderdaad helemaal. Maar ik blijf het soms wonderlijk vinden!

HannahFroukje schreef op dinsdag, 7 juni 2005, 10:12:



In therapie wordt soms gevraagd om een beeld te vormen van je prachtigste en sterkste moment ooit. En als je dit duidelijk voor je ziet en kunt navoelen, wissel dit beeld dan een paar keer af, met een terugkerend moment van ellendig voelen. Waardoor dit soort momenten gaan vervagen.

De programatuur wordt als het ware gewist van je harde schijf. Plakken en vervangen Humor, lachen om je ellende lijkt er ook een beetje op.
Muziek horen tijdens eindexamens werkt ook zo, een ontspannen en toch geconcentreerde mind-set verhoogd de prestaties.

Michiel

Gisteren opnieuw het zeil neergelegd, met de pionnen erop. Torop erbij gevraagd (ja, meteen er naartoe, hij had het toch al gespot). Wat rust gegeven bij het zeil. Toen pion laten aanraken. Brokje.

En toen ging hij zelf al naar het zeil toe, raakte het aan, en draaide volledig uit zichzelf het riedeltje af van paar keer aanraken, schoppen (heeeeeel enthousiast schoppen mag ik wel zeggen, het zeil verfrommelde helemaal op een hoop!). Dus op een gegeven moment moest ik wel het commando geven, “blijf staan”, want hij maakte er een rotzooitje van. Ok, Torop blijft staan (OP het zeil dus jawel!). Ik heb hem nog een keertje teruggestuurt, en toen met een rustig gebaar over het zeil heen gevraagd en het was in 1 keer klaar, hij stapte er zonder aarzelen overheen en wond zich er niet eens meer over op.

Dat clickeren geeft hem blijkbaar een “tool” om het gevoel te hebben controle over een situatie te hebben. Blijkbaar heeft hij daar op zo´n moment ook echt iets aan en lost het voor hem iets op, want waarom zou hij anders ongevraagd beginnen met het zeil aan te raken en erop te gaan stampen, terwijl hij op dat moment ook volledig vrij kan kiezen om b.v. gewoon stil te blijven staan en te wachten tot ik dat vraag, of b.v. achteruit te gaan. Ik had namelijk nog niets gevraagd op dat moment, we stonden alleen nog maar te staan ...

Ik vind het heel wonderlijk eigenlijk en vraag me nog steeds af, wat gebeurt er nu precies in dat paardenhoofd. WIL hij ook echt z´n angst overwinnen? Je zou zeggen van wel. Heeft hij er behoefte aan om het gevoel te hebben dat hij de situatie beheerst? Blijkbaar wel.

Onderweg naar het bos kwamen we een hele grote stalen container tegen. En uit nieuwsgierigheid vroeg ik Torop (die al weer meteen op “staken” stond), raak het maar aan dan, kijken of het dan nog zo eng is (eerder raakte ik het dan alleen zelf aan, maar vroeg het hem niet). Na een tijdje aarzelen deed hij dat. En bij´t horen van het fluitje concludeerde hij blijkbaar dat dit ook zo´n aanraakding was, wat eigenlijk dus niet eng was. En stond bedachtzaam een tijdlang met z´n neus die container af te snuffen en aan te raken (en ik maar fluiten vanuit ´t zadel).

Grappig werkt dit. Je hebt er in dit soort angst-gevallen best heel veel aan.

Ik ga maar eens tractors laten aanraken en zo . Er zit een loonbedrijf bij ons in de buurt.

HannahFroukje schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:25:


Geweldig verhaal Frouk!!
Wij hadden laatst ook zoiets met Brella, je zal altijd zien dat het gebeurt als je haast hebt,, voor we weggingen brachten we ze naar de wei, staat er ineens een aanhanger met allerlei fel gekleurde tonnen, even laten targetten en het was klaar. Ik denk echt dat het dan een keuze is die ze zelf WILLEN maken, en het dan dus ook gewoon niet meer zo gevaarlijk vinden.
Ik zou Falka wel eens graag rennende pinken willen laten targetten haha, ik was laatst wel heel snel weer op het erf, die pinken rennen, en Falk dacht, he ik kan harder!!! Wij in vliegende vaart over het schelpenpad naar huis.

Groeten Esther

Esther schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:36:


hoe herkenbaar allemaal :)

dat trekkers laten aanraken bij de loonwerker heb ik ook al geprobeerd en ook de keukentrap, Morries grote vijand.... levensbedreigend ding (vindt hij dan hè), als ik die trap uitklap komt ie er meteen aan, ik kan met de trap onder m'n arm rondlopen, dan loopt ie er achteraan en helpt zelfs mee dragen.... maar.... o wee..... als iemand anders die trap uitklapt op een onverwacht moment, dan is ie weg.... hetzelfde met trekkers, ik kan hem draaiende trekkers met een schudder/maaier erachter laten aanraken, wikkelaar idem, maar als we ze onderweg tegenkomen, liggen we in de sloot......... en die schrik zit er goed in: overbuurpaardje van de week door brandweer uit de sloot getakeld, ook achteruit erin gelopen, meisje in het ziekenhuis met 2 verbrijzelde knieën..... dus..... ik blijf voorlopig even met Morrie in een veilige omgeving....

Morrie schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:46:
**************
Ja, het blijft lastig. Vooral dingen die bewegen en lawaai maken vind je niet?
Trekkers zijn ook wel erg groot en maken veel herrie.

Wij hadden net gisteren helaas ook pech met zoiets.
Torop is dus normaal niet bang meer voor vrachtwagens (wel voor tractors), maar gisteren kwam er eentje de hoek omscheuren, niet normaal. Als weldenkend mens weet ik natuurlijk, die draait wel bij en als paardje blijft staan gaat het goed. Maar Torop ziet alleen dat ding dat met veel kabaal recht op hem af komt. Tsja, dan is hij ook gek als hij niet gaat protesteren natuurlijk. Dus dat werd stijgeren en ik was net niet handig genoeg, dus het lukte hem om om te draaien en begon met grote bokkesprongen half zijwaarts achteruit te springen. Gelukkig stopt vrachtwagen (had ons inmiddels gezien) en zet motor uit (dank u). Na een paar sprongen had ik Torop wel weer onder controle, maar ik kreeg ´m er dus al niet meer langs, helaas. Gelukkig wel toen ik afstapte.

Dat wordt weer maanden werk voor dat weer goed gaat. Als die schrik er eenmaal weer goed in zit ...

HannahFroukje schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:25:


Allereerst een vraag: "Waren de omstandigheden hetzelfde?"
Lag het zeil net zo te klapperen als de vorige keer ?
NIet? Dan was het wat eenvoudiger voor Toorop. Maakt verder niet veel uit, je had hem er nu toch wel opgekregen.
Ik denk dat je vorige keer inderdaad veel dichter bij het doel was dan je dacht.
Het verbaast mij ook nog steeds hoe ze soms ineens kunnen doen wat je verwacht. Zonde aarzelen, zonder angst.
Wellicht dat wat je hierboven zegt er allemaal bij komt, ik kan ook niet in een paardenhoofd kijken.
Alles wat ik doe is proberen een situatie te scheppen die het voor mijn paard gemakkelijker en plezieriger maakt om iets te doen dan om het niet te doen.
M.a.w Ik maak het aantrekkelijker om voor het fluitje en de beloning te gaan door elke minieme poging te belonen, al is het maar een gewichtverplaatsing. Dan zeg ik tegen hem "wat je nu doet is goed" en als je paard eenmaal begrijpt wat je wilt dat hij doet, gaat het steeds sneller en kan hij zomaar met je mee zoals in dit geval:het zeil op wandelen.
Ik kan paardengedachten niet naar mensentaal omzetten, maar wat er gebeurt is volgens mij dat hij zich af vraagt "wat wil ze nou" en dan stukje bij beetje ( door de kleine stapjes) gaat snappen wat je bedoelt, totdat het kwartje valt. Het feit dat hij niet meer bang was, de vorige keer bijna uitgevogeld had dat je alleen maar wilde dat hij op het zeil ging staan, maakte dat hij het nu uit zichzelf deed. fluit = beloning he!
Dat is ook waarom paarden vaak uit zichzelf oefeningen gaan doen, of tijdens iets nieuws plotseling een niet gevraagde oefening uitvoeren.
Bedoelt ze dit? Bedoelt ze dat? Dan zal het zo wel zijn. Nog geen fluitje? Wat bedoelt ze dan??
Laat ik eens goed opletten wat ze zegt.
In mijn ogen kun je met iets anders nooit sneller werken dan met clikkeren.
Je paard op weg helpen kan 20 fluitjes en 20 beloningen vragen in een minuut. Hoe doe je dat door hem iedere keer rust te geven?


Piet