Jaaa, die schattige, lummels van ons zijn eindelijk van de ijzers af. Sinds ik me opgegeven heb voor de cursus hoefbekappen (samen met mijn man), vond ik het een dagelijkse kwelling om naar die ijzers te kijken... Het verhaal van de hoefsmid die de ijzers eronderuit kwam halen heb ik al ergens verteld. Omdat hij de hoefwand te lang had gelaten hebben mijn man en ik een start gemaakt met hetgeen we op de cursus geleerd hadden (want de natuurlijk bekapper kwam pas een week later). Dat was in theorie eenvoudig. We wisten precies wat we moesten doen, het nadeel is dat die klotsen van hoeven toch errrg bewerkelijk zijn en vanwege het gebrek aan ervaring (ondanks de dode paardenbeentjes bij Frans en Ilona) duurde het toch wel lang. Dus maar telkens iets afgeraspt. Hahaha! lang niet genoeg voor de bekapper kwam (een zéér aardige, kundige man trouwens), die heel rigoreus de hoeven gelijk goed heeft gedaan. Ik zal je vertellen dat hij peentjes heeft gezweet! Het was bloedjeheet die dag, en onze twee schatjes hadden duidelijk de buik ervan vol dat ze alweer een half uur met de hoeven in lucht moesten staan! Ze waren echt stierlijk vervelend!! Ik heb me rode oortjes geschaamd; het leken 2 onopgevoedde trutten!! De hoeven zijn ook ontieglijk hard, en de hoefwand is erg dik (héy héy, en dat voor paarden die op ijzers stonden!!) Die grijze tinker kreeg bovendien vrijwel meteen erg gevoelige voetjes en weigerde om nog maar iets op te tillen. Als ze het al deed, maaide ze net zolang met haar voorbenen tot je het niet meer kon houden (Grrr). Wim is er 2 en een half uur mee bezig geweest (afwisselend met zijn vrouw en pauzes) en kreeg duidelijk last van zijn rug.. (lees: schuldgevoelens bij mij!) Toen hij de zool vrijhad bleek er een mooie holle zool onder te zitten, bij allebei! De grijze tinker liep alleen daarna erg gevoelig vóór (eigenlijk wel kreupel), en tilde iedere keer als je naar de benen keek haar rechter voorbeen omhoog, met een zielig snuitje. We hebben ze nu dagelijks 12 uur op de wei staan en 12 uur op beton (paddock), waar ze pijnlijk overheen hobbelen (gemeen mens, om de waterbak zo ver weg te zetten van het hooi!), en na 3 dagen werd de pijn minder. Nu is er niks meer van te merken (wat Wim al voorspeld had). Ze lopen als kivieten. Momenteel zit ik in de nachtdienst en lig dus overdag in bed. Vanmiddag schrok ik wakker omdat ik hoorde dat er buiten iemand op klompen rond het huis liep!! Niet dus.... waren de paarden! Ha ha, dat geluid klinkt net als klompen! Nu word ik er wakker van terwijl ik er eerst nooit iets van hoorde toen ze nog op ijzers klotsten onder mijn slaapkamerraam! Ik kan horen dat de hoeven harder worden aan het geluid. Net nadat de ijzers eronderuit waren klonk het als: doeff doeff, en nu dus als klompen. Grappig hoe snel het gaat. Ik wandel ook iedere dag met ze op straat en dat gaat goed. Rijden ga ik volgende week weer voorzichtig oppakken en dan maar veel stappen (haha kan ik gelijk goed oefenen met de Libra). Ik ben erg blij dat ik de cursus heb gedaan en we gaan de hoeven nu ook zelf bijhouden (da's toch wel iets makkelijker dan de eerste rigoreuze bekapping). Dus voor ieder die dit leest en nog tweifelt: DOEN!!
ps. wil de flyer wel op het werk ophangen, maar psychiatrische patienten interesseren zich niet zo voor bekappen, tja....)
trea
Warboel
