Ineke Klootwijk schreef op vrijdag, 20 mei 2005, 9:29:
>>
>> Weet je, Elke, en ook Ineke, het is jammer dat het
>> Westernrijden toch vaak weer in een kwaad daglicht wordt gezet.
> doordat de paarden langer meegaan. (Als men dan toch commercieel
> wil denken).
>
> Ineke
Voor mij heeft het allemaal te maken met status en het negeren van het wezen waar je op zit.
De prestatiementaliteit die in ieder mens zit en die bij kleine kindertjes op maneges al wordt uitgebuit zorgt ervoor dat het paard ondergeschikt is.
Voordat ik me werkelijk overgaf aan een instructeur heb ik vier maneges in de buurt bekeken en ben er hard weggelopen. Uiteindelijk ben ik gaan lessen bij iemand die me de minste problemen met mijn gevoel gaf.
Niet dat ik het er altijd mee eens was dus he. Er gebeurden nog dingen waarvan ik dacht van: "zal ik dat jou es flikken" Ik weet ook zeker, (omdat ik nooit te beroerd ben om mijn mening te geven :) ), ze zich aangepast hebben aan mij.
Want het gekke is, iedereen weet wel ineens precies wat je bedoelt als je ergens een opmerking over maakt.
Voor mij vallen bepaalde dingen gewooon af, niet dat mijn paard nou maar altijd kan doen wat ie wil, maar dat mag mijn hond ook niet. Maar alles waar schoppen en trekken in de mond mee te maken heeft weiger ik te doen.
Uiteindelijk heb ik via het boek "True horsemanship through feel" (Hoewel ik het ook met de schrijver Bill Dorrance , niet altijd eens ben) toch een rij en grondwerkmanier gevonden waar ik mee uit de voeten kon.
Toen later het clikkeren daar nog bij kwam, waarbij de grootste druk de mate waarin je paard wil werken voor een beloning kan zijn, verwacht ik ook op lange termijn een mix van manieren gevonden te hebben waaraan ik mijn paard, als dier, waar ik verantwoording voor draag, wil blootstellen.
Ik heb het al eens tegen Pien gezegd dat ik wou dat ik eerder geweten had welk werk zij doet, ik geloof echt dat het me dan de reis, 2 uur heen en 2 uur terug, waard geweest was om met haar samen te werken naar beter leren rijden.
Misschien komt het er ooit nog eens van.
Piet
Warboel
