Christel Provaas schreef op vrijdag 15 november 2013, 15:31:

Ik denk ook niet dat je zomaar alles kan up- en down scalen. Want inderdaad, als de grootte helemaal niets uitmaakt, kun je het hek dat er per definitie altijd is, heel klein, zeg '1 paard groot' maken. En het zou dan volledig natuurlijk zijn als je dat deze winter laat creperen van de honger. Ooit komt een populatie wel haar grenzen tegen, in dit geval vrij snel en een populatie van 1 in een klein gebiedje. Who cares, hekken zijn er in de natuur om alle populaties.
Wat maakt het allemaal uit hoe groot je hek, je populatie, biodiversiteit, kwaliteit van leven en weet ik veel is... ook cijfermatig krijgen we het allemaal wel recht geluld in vergelijking met andere groepen dieren elders zodat 1 dood paard in dat hekje er ook wel weer rooskleurig uit kan zien. Doe dus aan natuurlijk paardhouden, koop gewoon elk voorjaar nieuwe paarden. Als het in de Oostvaardersplassen natuurlijk is, waarom niet in je achtertuintje, is alleen een beetje kleiner, en dat maakt immers allemaal niet uit. Is ook totaal niet arbeidsintensief. Gooi er nog wat koeien en herten bij, heb je ook wat andere grote grazers in je natuurgebiedje erbij om naar te kijken. Die vogels vliegen maar ergens anders heen, wat denken die wel niet, we zijn met natuur bezig.
Is een hek om 1 dier absurd, of om 2 of om 20 of om 200? En hoe groot is dat hek?

Monique Meijer schreef op vrijdag 15 november 2013, 16:24:

Briljant Misschien lettie dan ook wat beter op

Wauw, ze zegt hier dat de cellen nooit stoppen met delen en groeien, en dat acht ze "bewezen" door het feit dat "het lichaam constant nieuwe cellen aanmaakt om de oude te vervangen". Dat is tenminste wat ik uit dit stuk tekst op kan maken. Wel, stel je es voor hoe je eruit zou zien als élke cel, áltijd zou groeien en delen... Je zou een gedrocht van een tumor zijn.
Inderdaad vinden er in een levend wezen enorme hoeveelheden celdelingen plaats, voor een gemiddeld mens zo'n 10 tot de 16e hoeveelheden aan celdelingen in een heel leven. Maar dit gaat wel op een uiterst geregelde manier. Je wil namelijk absoluut niet dat élke cel áltijd deelt. Je wil ook niet dat er bijvoorbeeld levercellen groeien in je oog (elke cel heeft al het DNA in zich, je hebt dus een systeem nodig dat de cel vertelt welke genen in het DNA te gebruiken).
Je wil wel dat sommige huidcellen zich pas gaan delen nadat je je bijvoorbeeld in je vinger hebt gesneden en niet dat ze zich altijd delen. Iets dat zich ongeremd deelt is de definitie van kanker!

Cellen zijn continue in communicatie met hun buurcellen en hun hele omgeving en krijgen daarvan via een uitgebreid pakket aan cel-externe signaalsystemen (growth factors) en verschillende soorten receptors voor die growth factors seintjes of ze moeten gaan delen (de hersenen hebben daar dus sowieso geen toeter mee te maken).
Celdeling vindt dus plaats op bepaalde plekken onder bepaalde omstandigheden door middel van hele slimme signaalsystemen die elders dus wel of niet op gang worden gebracht. Er is een snee in de huid --> er is meer groei nodig op de plek van de snee (en niet elders), cellen reageren hierop op (en nee, de hersenen hiermee niks te maken).
Nu vraag ik me af hoe deze mevrouw bewezen acht dat er geen signaalsysteem zou zijn dat ervoor zorgt dat er - weet ik veel, laten we es een dwarsstraat noemen - minder growth factor aangemaakt wordt als er ergens meer druk in een hoef is, je zou dan dus minder celdeling krijgen. Cellen werken immers met dit soort systemen. Ik zie dus niet waarom dit hier niet plausibel zou kunnen zijn. Het is in ieder geval niet bewezen dat het niet zo werkt. Ik zeg ook niet dat het wel zo werkt, heb geen idee (er zijn wel geluiden uit de praktijk te horen van sommige mensen die dat denken waar te nemen in hoeven). Zou het graag willen weten, want dan kun je iets met meer zekerheid beweren wellicht. In ieder geval is dit volgens mij hier totaal niet onderzocht. Deze mevrouw redeneert er maar vrolijk op los over iets wat háár logisch lijkt. Aannames dus, niks feiten.