Ilma Meijer schreef op zondag 29 september 2013, 19:13:
> Geloof jij in deze tijd nog alles wat op de etikettering vermeld wordt?
Ja. Er staan strenge straffen op als het etiket niet klopt. En dat komt aan het licht, al is het maar door een allergische reactie van iemand die de reactie aan de hand van het etiket niet verwacht had. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat fabrikanten proberen de zaak zo te omschrijven ("gemodificeerd zetmeel" e.d.) dat de leek het spoor bijster raakt.
> Wel eens bijsluiters gelezen. Dan begin je toch sowieso nergens meer aan.
Jawel, maar dan weet je in ieder geval wat de risico's zijn. De meeste bijverschijnselen komen dan wel slechts een op de tienduizend voor, maar ik wil ze toch weten. Zo'n middel gebruik ik wel, maar als toevallig die ene onwaarschijnlijke reactie zich voordoet dan kan ik tenminste het verband leggen.
> Ook niet aan een 'onschuldig' paracetamolletje.
De vraag is hoe onschuldig die zijn. Juist door die bijsluiters kun je tenminste eerlijk de conclusie trekken dat je er niet te scheutig mee moet zijn.
> Ons voedsel is al niet betrouwbaar, zelf ons bio-eten niet. Je zou
> helemaal niets meer kunnen nuttigen smeren zonder gedegen onderzoek nmm.
> Ik smeer zelden zalfjes, eet niet zomaar medicijnen tegen pijntjes tenzij
> het écht niet meer gaat.
Hoe dan ook, ik begrijp dit betoog niet helemaal. Omdat de huidige etikettering volgens jou niet optimaal is kom je met een pleidooi om maar helemaal van etikettering af te zien, en fabrikanten een vrijbrief te geven om maar gewoon in hun product te stoppen wat ze goed dunkt? Zoiets als "ik ben een aardige man, ik heb het thuis op mijn paardjes getest, dus het product is veilig en jij hoeft dus niet te weten wat je op je paard smeert?" Dan is het einde toch zoek?
Het lijkt mij dat inmiddels toch wel het belang bekend is geworden van gedegen onderzoek (liefst dubbelblind) en gedegen etikettering?
Het hele verhaal van Cedric zou al veel beter op mij overkomen als hij, als academisch geschoolde, gedaan had wat hij zou moeten doen. Namelijk twee emmers zalf maken, de ene met en de ander zonder ozonbehandeling. Dit in twee aparte batches tubes doen, die alleen maar zijn te onderscheiden door een uniek nummer. Deze tubes vervolgens op laten sturen door een derde die geen verstand heeft van paarden, die de tubes random toewijst aan de gegadigden op PN. Alleen die persoon houdt een bestandje bij met welke PN-gegadigde welk tubetje heeft gekregen, en deze persoon communiceert verder niet met Cedric noch met de PN-gegadigden.
Zowel Cedric als de PN-gegadigden weten dus niet wie het echte en wie het nepmiddel heeft (vandaar de term "dubbelblind") en kunnen naar hartelust foto's bekijken en bedenken of het middel in dat specifieke geval wat doet of niet. Nadat iedereen heeft mogen vertellen hoe goed het middel wel niet werkte (of juist niet) mag de "tussenpersoon" bekendmaken wie het echte en wie het nepmiddel heeft gekregen. En dan kun je dus beoordelen of er een verband is tussen de enthousiaste mensen en het echte middel, of dat iedereen maar wat roept (wat helaas vaak het geval is).
Als je dit niet doet, dan krijg je het volgende:
1) Het grootste deel van de mensen gaat roepen dat het middel werkt. Gewoon omdat ze Cedric aardig vinden en het volste vertrouwen hebben in het middel en bij voorbaat al (onbewust) hebben besloten dat het gaat werken. De werking van placebo's is genoegzaam bekend.
2) Cedric zal in zijn onschuldige enthousiasme elke "nou ja, het zou best kunnen dat het middel iets doet, drie weken geleden was het erger" (en dat terwijl het vier weken geleden eigenlijk minder erg is dan nu) aankruisen als een positieve beoordeling. De wens is nou eemaal de vader van de gedachte.
Bij een dubbelblind onderzoek elimineer je alle "hij is zo aardig", "ik heb er bij voorbaat vertrouwen in", "ik beoordeel onbewust selectief", "nou vooruit het werkt"- effecten. Je krijgt bij het nepmiddel een hoop positieve beoordelingen, en die krijg je bij het echte middel ook. De vraag is niet OF er overwegend positieve beoordelingen zijn, maar of het aantal positieve beoordelingen bij het echte middel hoger is dan bij het nepmiddel.
Iedereen zal toch moeten kunnen inzien dat deze handelswijze de beoordeling van een middel veel zuiverder maakt. Cedric heeft dat als academische geschoolde met de paplepel ingegoten gekregen. Het is DE manier waarop er is afgerekend met de talloze kwalijke praktijken (aderlaten, schedelboringen) waarvan iedereen dacht dat ze zo heilzaam waren, maar waarvan zowel de theoretische basis alswel de dubbelblinde onderzoeken ontbraken.
In dit geval met de ozonzalfjes ontbreekt ook de theoretische basis (de verzoeken om informatie worden weggehoond) en een dubbelblinde proef (wat gemakkelijk had gekund op bovenomschreven manier die standaard is in de wetenschappelijke wereld). En dat zijn toch beiden zaken die absoluut noodzakelijk zijn als je met veel bombarie een nieuw wondermiddel komt aankondigen. Wat is anders het criterium waarop je moet besluiten of een wondermiddel echt is of niet? Gaat het alleen maar om de blauwe ogen? De ingredientenlijst ontbreekt, de testresultaten ontbreken, de theoretische basis ontbreekt. Het enige dat overblijft is "hij is zo'n aardige man". En DAT is dan de enige basis waaruit het vertrouwen in het product is opgebouwd? In vind het nogal naief.
Ik vind Cedric een alleraardigst persoon maar de gekozen aanpak vind ik op zijn zachts gezegd "onhandig", en een gemiste kans om te kunnen ontdekken of het contact tussen ozon en olie daadwerkelijk iets zinnigs oplevert.
Frans
Warboel
