Italiaanse administratie...
Op dit moment kan ik niemand bereiken om te weten wat ik moet doen. Morgenochtend eerste werk.

Het probleem is dat je hier een bepaalde code moet krijgen vanuit een overkoepelende veterinaire dienst, die jouw 'paardenbedrijf' dan draagt. Die staat in een boekje waarin al je paarden vermeld staan en waar alle info over medicatie ed moet komen.

We zijn hier nu meer dan 3 jaar en die code is nog altijd niet in orde.
In de winter heb ik daar een probleem mee gehad toen de veearts de pijnstiller voor Wodan moest voorschrijven en heeft uiteindelijk met een omweg gewerkt en het op haar eigen code voorgeschreven.

Ik ben vorige maand nog eens speciaal voor die code naar een nabijgelegen stad gereden waar die dienst zit, toen is voor de 3e keer een veearts komen kijken of mijn stal goed is. Moest ik daar nog een lavabo laten uitbreken en ze ging me terugbellen. Heb ze natuurlijk niet meer gehoord!

Zonder die code zal de plaatselijke Rendak wellicht het overleden dier niet mogen komen ophalen.
Ben nu wel de mogelijkheid van crematie aan het uitzoeken.
Dat zal misschien nog simpeler zijn, dan kan ik de administratie achteraf uitzoeken.

Tineke Nolet-Verdel schreef op zondag 16 juni 2013, 13:45:


De Italianen geven zelf toe dat de administratie hier zo overdreven is dat het de mensen afschrikt om nog iets te beginnen... dat merk je ook als je zelf dan door alles probeert te gaan!

Wat dacht je van 6 maanden nodig om een auto te importeren en daarna nog eens even lang om een autoverzekering te vinden aan een redelijke prijs? Italië!

Als ik het geweten had dan had ik ons wellicht nooit hier ingeschreven... een heel mooi land om in te wonen maar je blijft administratief beter in België (of Nederland).

Je moet inderdaad een goedgekeurde stal hebben en een officieel register met een codenummer waar dan je ene of enkele paarden in staan, net alsof je hebt er zo'n 100-tal...
Enkel kunnen zij het zich permitteren om je dus meer dan 3 jaar te laten wachten gewoon omdat ze jouw register in een kast gestoken hebben en er verder niks mee doen. Zodat je zelf in de problemen komt wanneer er iets voorvalt want dan kan je geen deftig voorschrift krijgen zonder die code of je krijgt een megaboete!
Daar zijn die Italianen straf in: je niet laten weten wat je moet doen en daarna een boete geven omdat je het niet gedaan hebt... is met bijna alles zo hier! Je hebt maar best een goeie informant of je bent heel erg bij de pinken en zoekt alles uit...

Ik ben inmiddels al verwittigd dat ik eerst die code moet hebben of ik heb morgen dikke sh** als ik de veearts laat komen...
De beslissing is op zich nog niet zwaar genoeg blijkbaar, moeten ze me nog een beetje gaan treiteren erbij!

Talitha schreef op zondag 16 juni 2013, 14:02:


Ik weet het meis, maar het voelde toch wel wrang aan dat ik dit te laat heb ontdekt.

Wij
Och nee, dus toch... heel veel sterkte!

Heel herkenbaar... wij vrouwen zijn gewoon veel te emotioneel in die dingen.

Probeer dat dier te herinneren
Ik weet het, maar de pijn heeft bij mij veel tijd nodig om te verzachten.

hij moet ook enigszins een kwaliteit
Je hebt gelijk voor het eerste deel, ik hoop ook voor het tweede, maar dat moet ik zo voor waarheid aannemen.

Dank je, jij ook!
Jouw hond zal onze Xinshu misschien wel tegenkomen daarboven, dan kunnen ze straks samen naar Tachat gaan...

Jean Mclean schreef op zondag 16 juni 2013, 14:13:


Jean,
Tachat is een 'hij'...
Vandaag zelfs met de tweede spuit (vroeger dan eigenlijk mocht) bewoog hij nog niks, zelfs niet om naar het hooi of het water te stappen.
Wanneer ik hem alles voor zijn neus bracht heeft hij wel gegeten en gedronken, gedronken! Maar hij kan zich bijna niet keren zonder om te vallen...

Wanneer de tweede spuit dan ook terug werkte heeft hij uiteindelijk heel stillekesaan toch geprobeerd om de andere 3 te volgen wanneer ze van de stal via het pad naar de weide gingen. Maar zo'n 10 meter en dan 5 minuten wachten, terug 10 meter... en intussen steeds omkijken naar mij om te zeggen: moet ik nu echt weer stappen?

Ik heb de indruk dat (net zoals bij mij) de pijnstiller niet genoeg werkt om de pijn helemaal weg te krijgen. En hij heeft er gewoon geen zin meer in, dat is duidelijk!

Ik moet dat durven inzien en dan voor hem beslissen. Dat is mijn verantwoordelijkheid en ja, het is een loodzware beslissing.
Maar ik weet nu dat het de juiste is. Dit is het enige wat ik voor hem nog kan doen: zorgen dat de pijn en de miserie nu stopt.
Zelfs al ruk ik weer maar eens mijn eigen hart uit...

e m kraak schreef op maandag 17 juni 2013, 0:15:

Zou kunnen, ik ken je niet...
Maar mijn ervaring heeft me toch wel geleerd dat mannen niet zo makkelijk 'emotioneel' een paard (of ander dier, mens) zullen kopen/opvangen.
Toch niet de mannen die in mijn leven gekomen zijn... die bekijken dat allemaal veel nuchterder en zien direct de miserie die je in huis pakt terwijl ik enkel zie hoe ik misschien zou kunnen helpen om het allemaal te verbeteren... en dan de zovele levensjaren de zware zorg draag. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk om telkens de miserie van iemand anders binnen te pakken?

Ik heb mezelf beloofd geen enkel dier/mens meer te adopteren of uit medelijden in huis op te nemen, ik heb mijn part gedaan.

Een paard dat blijft liggen, bedoel je...

Als Tachat gaat liggen kan hij gewoonweg niet meer recht met zijn slechte benen... dus hij zal nog niet gemakkelijk gaan liggen.
Deze uitspraak is té algemeen om mijn conclusie aan te passen...


Tachat is al 12 jaar invalide mogen zijn, ik heb hem op 5 jaar (!) als invalide gekocht nadat hij door 'professionelen' in de prak is gesprongen! Hij heeft nog 12 jaar gehad die met momenten vrij goed waren. Hij was hoofd van zijn kudde, moest niet meer 'werken' of springen, is op zijn 7 jaar op pensioen gegaan toen ik merkte dat, alle therapieën ten spijt, hij niet genoeg beterde.

De winters waren altijd moeilijk maar zolang hij de zomers redelijk goed doorbracht maakte dat veel goed (meende ik, dat is voor mezelf ook zo).
Maar als zijn zomers nu ook zo slecht worden dan is er geen fun meer aan...

het grote hoofd in je schoot is het afgelopen.

Ik vrees dat dat morgen het geval zal zijn, ik zal bij hem zijn tot na zijn laatste adem... en in gedachten nog veel langer!