joop schreef op donderdag 13 juni 2013, 15:44:

[knip]

Omdat 'ongevaarlijke' dieren als herten, paarden, etc., eenmaal getriggerd, geen aggressierem hebben zoals wolven en leeuwen. Dat is toevallig wel vrij degelijk onderzocht. Herten zijn zo ongeveer de gevaarlijkste beesten in de dierentuin. Runderen kunnen er trouwens ook wat van.


Komt niet overeen met mijn ervaringen met een half dozijn hengsten op mijn erfje, noch met mijn OVP waarnemingen. Bedenkelijk is natuurlijk wel dat deze hengst geen merrie heeft, dat maakt vergelijk heel moeilijk.
Echter als de hengst wel een merrie zou hebben wordt de ruin het derde wiel aan de wagen en wrsch. weggejaagd. Lijkt mij geen oplossing.

Ik heb vergelijkbare vraagstelling idd eerder gehad van Frans/Ilona. Meest praktische oplossing was de ruin scheiden.

Deze hengst pas 3 jaar, staan nog maar net (1 a 2 mnd, over onnauwkeurig waarnemen gesproken, is het nu 1 of 2?) bij elkaar. Hoe oud is de eunuch?
Oversprong en dominantie zijn al geopperd. Twee totaal verschillende zaken trouwens.
Wat evt. dominantiepatronen betreft wil ik toevoegen dat die bij paarden niet lineair verlopen maar eerder gestuurd door voorwaardelijke premissen (x > y MITS ....) en meerhoeksverhoudingen.
Als er slechts 1 hengst en 1 ruin bij elkaar staan kan er van ingewikkelde dominantiepatronen natuurlijk geen sprake zijn. Daarom lijkt mij de verwoording van Muriel nog zo gek niet, het klikt gewoon niet. Geen vriendjes. Dat viel misschien eerder niet op (want ze staan eigenlijk ook nog maar kort bij elkaar), denk maar aan buren of werknemers die elkaar tolereren op werkvloeren, maar toch echt geen vriendjes zijn en in een andere situatie elkaar het liefst om zeep helpen. Maar waarom is de vraag?
De situatie kan dus ook enorm veel invloed hebben, vandaar mijn advies ze samen te verhuizen. Mijn ervaring (overigens met hengsten, geen ruinen) is dat dat kan helpen.
De sleutel kan ook nog liggen in dat de hengst is opgegroeid in een horizontale sociale structuur (opfok samen met andere jonge hengsten). Engelse kostschool syndroom.

e m kraak schreef op donderdag 13 juni 2013, 16:58:


waarom hebben ongevaarlijke dieren geen rem op agressie? die hebben ze kennelijk niet nodig? in de natuur is er altijd genoeg ruimte om te ontvluchten. Jonge hengsten worden toch in de loop der jaren vaak weggejaagd door de leider en sluiten zich vaak aan bij hengsten die in groepen leven. In het wild zijn er ook wel waarnemingen van hengsten die een soortgenoot stuk trappen. Trouwens, leeuwen kunnen ook soortgenoten afmaken, hun agressierem werkt wat dat betreft ook niet altijd. Legio redenen maar daar gaat het nu niet om.


niet tot er een 3e paard kwam opduiken


Piet schreef: "Nochtans ging het super goed. Stonden altijd samen, groomen, likken"


toch weer bij elkaar zetten op neutraal terrein? Ik weet het niet, de kans bestaat de de hengst andermaal getriggerd wordt de ruin aan te vallen


interessant, zo zitten de meeste opfokken in elkaar.

joop schreef op donderdag 13 juni 2013, 17:54:


Dat model van de vrijgezellenhengstengroepen is het meest bekend en wordt eindeloos gepapegaaid ook waar het nmm duidelijk anders functioneert zoals OVP en Blauwe Kamer.
Zonder in te gaan op hoe het nou allemaal wel precies zit lijkt mij de veronderstelling dat omgeving, populatiedichtheid en -dispersie veel invloed hebben op het sociaal functioneren en de groeps-structuren gerechtvaardigd.
Een minstens zo grote invloed lijkt mij, naast ruimte om te vluchten, de aanwezigheid van een groter aantal dieren en een sociale compleetheid die beide stabiliserend werken maar zelden in houderijen te vinden zijn.


en dan nog steeds niet.
Totale afwezigheid van biologisch normale groeps-structuren, geen créche, geen tante's, geen vriendenclubs, geen toezicht op pubers, niets. Alleen maar een hengst en een eunuch die elkaar nauwelijks kennen en blijkbaar reageren op de verschijning van een derde... ik vind het bar moeilijk om daar wat over te zeggen.


De halve NL advocatuur leeft van goede buren die op 1 of andere manier getriggerd zijn tot ellende. Buren zijn iets anders dan vrienden. Volgens mij duurt het opbouwen van echte paardenvriendschappen een jaar of zes. In natuurlijke populatieopbouw valt dat weg tegen de opgroei-tijd.


Ja tuurlijk kan dat.
Mijn ervaring is dat deze ingreep een keer goed ging. Daarom stel ik het voor als een mogelijkheid, temeer daar er een merrie bij zetten veel risicovoller lijkt aangenomen dat het de bedoeling is dat de ruin blijft. Ideaal is natuurlijk je hengst een leuke merrie te laten uitzoeken maar wat moet er dan met die ruin?

muriel schreef op woensdag 12 juni 2013, 22:27:


OK, dan klikt het,
ik weet ook niet hoe je groepjes "ooit "gevormd ziijn,
waarschijnlijk niet plots boem-boenk
zoals blijkbaar in Piet's lief's geval
hup merrie erlangs ?
én het ziijn je eigen paarden
waarbij jij alleen de macht hebt over ingrijpen
in het vb waren ze al met 3 geloof ik,
van merrie, ruin en hengst
conclusie : dat elk met zijn eigen paarden gaat jongleren
maar liever niet met die van een ander zonder veel overleg
en noodplan...

Ans Jondral schreef op donderdag 13 juni 2013, 8:57:


achter 1 draadje

e m kraak schreef op donderdag 13 juni 2013, 19:18:


eens


hoe 2 mensen op een onbewoond eiland zich gaan gedragen als er een 3e persoon aanspoelt is ook niet te voorspellen.


meeste kans dat de hengst binnenkort gecastreerd en verder naast de ruin rondloopt

joop schreef op vrijdag 14 juni 2013, 13:02:


En of dat helpt is ook niet te voorspellen.

Suzanne Graauw schreef op donderdag 13 juni 2013, 15:59:


Dat heb ik ook al bedacht.
Ik heb mijn jaarling hengst bij een volwassen en dominante ruin lopen. Maar de ruin heb ik 'geleend' van mijn zusje. Dus indien zij hem ooit terug wil, (of het lukt niet meer, zoals hier beschreven wordt) moet ik misschien wat anders bedenken...
Maar ik heb zelf voor de rest alleen maar merries...
Nu had ik ook al bedacht om hem in de toekomst mijn jonge merrie 'te geven', wanneer die drachtig zou zijn. (Ze wordt dan eerst gedekt door een andere hengst.)
Maar dat wordt mij afgeraden. Ivm dat hij de merrie misschien toch zou proberen te dekken, ondanks dat ze drachtig is, en dat ze dan daardoor zou kunnen aborteren.
Dus dat is dan blijkbaar ook al geen optie... Tenzij je heel zeker weet dat je hengst niet gaat proberen de merrie te dwingen?
En een niet-drachtige merrie is al helemaal geen optie, tenzij je er elk jaar een veulen van wilt...
En wat met een jonge hengstje(s) (1,2,3 jarigen) bij een volwassen hengst? Is dat misschien een goed plan?

Lastig zeg, ik hoop dat de mijne gewoon zo'n dikke sok blijft, zoals hij nu is.
Want alleen is ook maar alleen. Zelfs met 'maar 1 draadje'.

Ik ga met Muriel mee: het moet klikken. Een vriendin met immens veel land in het buitenland heeft 4 mannelijke paarden, drie Spanjaarden (twee ruinen van 11 en 14 en een hengst van 4) en een haflingerruin. Ze leefden in harmonie met elkaar, totdat er twee ruinen (een spanjaard van 7 en een welsh jaarling, dat was al een setje) voor langere tijd kwamen logeren. De 11-jarige ruin bleef de haflinger aanvallen en verjagen om te voorkomen dat die aansluiting kreeg met een van de nieuwkomers.
Inmiddels staat de haflinger met de twee nieuwkomers vredig bij elkaar en de drie Spanjaarden ook. In het laatste groepje is de ruin van 11 de baas.
Los van leeftijd, dominantie en hormonen moet het dus gewoon klikken. Het zijn net mensen.

muriel schreef op donderdag 13 juni 2013, 16:37:


Zo simplistisch mag je het denk ik niet zien.
In de natuur is er een natuurlijke hiërarchie in een groep.
One ups en one downs, ook tussen hengsten, paarden krijgen namelijk net zoals in elke groep een rang toegedicht naargelang het eigen kunnen of rang moeder, een status.
Als zo'n dier/hengst zich geschikt heeft in een one down positie, dan wéét hij dat hij niet mag dekken. Er is geen frustratie bij de wilde jonge hengst met een one down positie, zoals bij de weide hengst, want de weide hengst beschouwt zich zeker in een one up positie, hij is namelijk de enige hengst en wéét verdomd goed dat hij en geen enkel ander op z'n territorium mag dekken, hij is de sterkste (zou anders nogal een woesie zijn als enige hengst in de groep zijnde). Hij verdedigt zijn recht dus met hoef en tand.
Er is ook geen zo'n frustratie bij een jonge wilde hengst in de natuur als die niet of niet meteen mag dekken, omdat hij instinctief weet dat hij dat wel kan, als hij de groep verlaat en zelf een groep of paringsmaatje gaat zoeken. Op dat moment stelt de jonge hengst de veiligheid van die kudde waarin hij een one down positie heeft nog boven de behoefte van sex (zie primaire behoeften.)
Ik heb bewust gekozen om een merrie met een zeer zacht karakter te zetten bij mijn hengst en dat gaat ongelofelijk goed. Ze wijst hem terecht, maar doet dat op haar typische manier, ze slaat, maar op een zachte manier. Ze hebben beide veel aan elkaar, maar de kleine leert toch waar de grenzen zijn. Er zou beter nog een speelkameraad bijkomen voor de wilde spelletjes, maar voor het ogenblik zit het hier wat te vol daarvoor.
Een ruin bij een hengst vind ik not done, dat is vragen om problemen, daar zie ik geen oplossing voor behalve scheiden.