Esther schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 10:36:


Ik heb ook niet de illusie dat onze paarden ons zien als een paard. Ze hebben echter wel geleerd, om in tegenstelling tot wat hun instinct ze aangeeft, niet weg te rennen als we eraan komen, maar ons te accepteren als iemand die op DAT moment de leiding heeft. Die de macht heeft het draadje te verzetten zonder een schok te krijgen, die alle enge dingen de baas kan (want er is nog niemand opgegeten als wij voorop lopen), etc.


Precies. En we hebben het bijzonder beneficial gemaakt voor onze paarden om "naar ons te luisteren". In die zin zijn wij leider.

Hoe het paard ons wel ziet daar kunnen we slechts naar gissen. Wat we wel hebben geobserveerd is dat paarden andere dieren onderverdelen in "soorten". Zo kan de voederemmer fanatiek verdedigd worden tegen andere dieren die willen mee-eten, maar kippen zijn bijvoorbeeld "geen indringer", ook al eten ze de helft van het voer op. Door ons gedrag kunnen we wel een verandering teweeg brengen bij het hokje waar het paard ons indeelt.

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 12:37:


We komen er wel Ik geloof dat je nu begrijpt wat ik steeds probeer over te brengen, en misschien wel steeds hebt begrepen, maar dat we een beetje langs elkaar hebben gepraat. Het observeren vind ik eigelijk nog het allerleukste van een groep paarden hebben bij huis. Zo zie ik onderling wel een rangorde bij ze, en hier gaat het niet om de grootste mond, maar om leeftijd. De oudsten hebben automatisch het respect hier verdient. Ze werken er in samen. Het hele oude paardje wat er hier bij is gekomen is volgens mij ook door haar rol in de groep enorm opgeknapt, zo triest en slap ze was toen ze hier kwam, zo wakker is ze nu. Haar eczeem lijkt zelfs over te gaan, en ze is of was een zware eczemer. Een hond in de wei, die valt ze aan, echt aanvallen bedoel ik daar mee, schoppen en maaien. Op het moment dat we haar aan de hand hebben, of bij huis hebben staan is dat niet zo. Ze maakt dus onderscheid tussen de huisweide en het natuurgebied. In de huisweide is de hond geen wolf zeg maar, maar wel op het stuk land waar ze voor de kleintjes zorgt. Misschien wordt beeld nu iets duidelijker? Ik zit me namelijk echt suf te denken hoe ik over kan brengen wat ik nu bedoel, en eenvoudig is dat dus niet

Groeten Esther

Esther schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 15:20:


Of het nu nog helemaal relevant is geloof ik niet, maar ik heb nog een opmerking over het "respect" en het gezien worden als de leidende hengst en merrie door je paard.
We hebben het altijd over, wanneer wij met een paard werken, we gezien moeten worden als leidende merrie en hengst (volgens Hempfling zelfs deze 2 gedaanten in een) En we blijven ons dan afvragen of we wel de juiste paardentaal spreken.
Ik denk dat er iets over het hoofd wordt gezien.
Wij zijn geen alpha merrie of de kudde beschermende hengst, we zijn de vervanger van deze merrie en hengst.
Zo ook met de communicatie.
Wij spreken een vervangende taal, en als we ons best doen, misschien een heel klein stukje de paardenrichting op.
Het paard leert onze taal, waarbij we het hem zo makkelijk mogelijk proberen te maken door met ons lichaam ondersteunende gebaren te maken.
Als we met een paard vriendschappelijk willen omgaan, dan is het op basis van respecteren dat we anders zijn.

M.a.w. We zijn vriendjes omdat mijn vriend mijn anders zijn accepteert en respecteert en ik het zijne.
Piet

Piet schreef op woensdag, 11 mei 2005, 9:46:


Dankje Piet, dat is wat ik steeds bedoel. We zijn gewoon andere zoogdieren die een andere taal spreken. Geen leidende merrie of hengst, maar gewoon een 2 bener. Ook geen roofdier

Groetjes Es

Piet , Esther en Frans hebben het over paardentaal en leiderschap en nu doe ik ook nog een duit in het zakje.


Voorbeeld : Ik kom bij een zogenaamd probleempaard dat vervelend en dominant is, je constant omver loopt, op je tenen gaat staan, staat te draaien ed.
Eigenaar kan hem niet meer aan en weet niet goed wat te doen...
Ik denk dat iedereen wel van die voorbeelden kent.

10 minuten ! 10 hele minuten, en hij loopt mak als een lammetje mee, blijft staan, loopt me niet voorbij, staat te smakken, likken, en heeft een totaal andere veel rustigere blik in de ogen.

Dat heeft er niks mee te maken met hoe goed ik wel of niet ben, maar alles met wederzijds begrip tussen dat paard en mij.

Ik hoef er niet veel voor te doen en ik zie de opluchting in zijn ogen dattie e i n d e l i j k eens begrepen wordt, dat er eens niet zonder waarschuwing op hem gesnauwd of hem een mep gegeven wordt.
Dat er eens niet voorbij wordt gegaan aan zijn natuurlijke drang, zijn vluchtgedrag, nee, ik gebruik dit in zijn taal juist allemaal om 'bij hem binnen te komen'.
Soms doe ik helemaal niks, maar sta ik daar, en het is mijn houding en mijn zelfverzekerdheid die hem iets laten zien.

En ja, ik ben dan de leider. Niet de leidende merrie of een hengst, nee, ik ben een mens maar ik heb op dat moment wel een natuurlijk overwicht. Op dat moment.
Wat ie daarna in de kudde doet moetie zelf weten, daar maak ik geen deel van uit, tenzij ik mij er moedwillig tijdens een momentopname in begeef met mijn emmertjes voer. Ook dan wens ik niet vertrapt of omver gelopen te worden, gewoon een kwestie van wederzijds respect.
Doe ik niet bij hem, doet hij niet bij mij.
Op een gegeven moment is een dreigend kijken van mijn kant al voldoende om hem te doen wijken, nou, dan spreek ik toch zijn taal? Hij legt toch ook zijn oren plat en kijkt dreigend als een ander effe moet moven ?! Ik kan nog steeds mijn oren niet plat leggen, maar ik kan wel zeer dreigend kijken. Ik kan ook heel vriendelijk kijken en met mijn lichaam het paard uitnodigen om naar me toe te komen hoor

Het is mijn ervaring die me geleerd heeft dat een paard graag leiderschap heeft, dat geeft hem zekerheid, vertrouwen, het gevoel dat het goed is zo. Leiderschap geeft rust, ik zie het in de groep.
Zodra alle rollen duidelijk zijn is er een eenheid.
Zolang dat niet zo is, wordt het leiderschap betwist.

En in 9 van de 10 gevallen is het de eigenaar die het paard zelf 'verpest' heeft door het veel te veel toe te staan, het paard veel te veel ruimte, snoepjes, weet ik veel wat te geven, in een poging om hem om te kopen, zonder enige vorm van natuurlijk overwicht waarna ze zitten met een, om maar in mensentaal te spreken ; verwend paard, en mij bellen om de klus alsnog te klaren.
Het is dan ook zelden het paard dat iets moet leren, nee, het is de eigenaar die zal moeten leren de signalen van zijn paard te interpreteren en daarop in te haken door zijn paard duidelijkheid te verschaffen.

10 minuten zijn te kort om zoveel ineens te leren. Ik houd het er maar op dat de taal van nature is dat paard verankerd ligt en ik het er alleen maar 'uit' weet te halen.
Ik heb absoluut niet de illusie dat het paard mijn taal moet leren spreken, nee, ik verbind me juist met de zijne, waardoor er een opening ontstaat tot wederzijdse communicatie.

Met mijn lijf doe ik precies hetzelfde zoals het in de kudde zou gaan.
Ik blok, draai me om, nodig uit, maak me groot, maak me klein, stel me krachtig op, raak hem aan op plekken waarvan ik weet dattie dat fijn vindt, loop voor hem, achter hem, zwaai met een arm, met het touw, (staart), kijk hem wel of niet in zijn ogen, en nog een heleboel meer, dit alles naar gelang wat nodig is..... Dit is zijn taal!

Hij kan nooit mijn taal leren....Hij kan niet spreken in woorden, liegen, ergens omheen draaien waar wij mensen zo goed in zijn, nee schudden, ja knikken, en weten wat ie ermee moet bedoelen, ja, wel een technische aangeleerde handeling, maar het blijft dan aangeleerd gedrag. Hij is er niet mee verbonden.

Hoe anders weet bijna elk paard dat tie moet lopen als je hem vanachter 'drijft' ? Dat leert ie niet, dat had ie allang voordat ik ook maar wist dat een paard 4 benen heeft.

Hij heeft wel de vrije keuze om ergens al dan niet op te reageren, en ik denk dat het dat punt is wat voor veel mensen verwarring oplevert, of de mens is niet duidelijk in zijn communicatie naar het paard toe.

Groet, Pien

Piet schreef op woensdag, 11 mei 2005, 9:46:
Piet, dat vind ik mooi gesproken!

Groetjes,
Marlies