Aoife Berserik schreef op zaterdag 4 mei 2013, 12:03:


Ik hoor het ook vaak, dat partners de "paardenliefde" van hun partner niet begrijpen. Mijn man had helemaal niets met dieren toen ik hem leerde kennen. Was dat van huis uit ook niet gewend. Ik had een hond (uit het asiel) en mijn ouders hadden een Mechelse herder. Daar was hij doodsbang voor . Intussen zijn we 15 jaar verder, hondje is op 16 jarige leeftijd overleden, hebben we 2 asielkatten en dus ook 2 paarden. Hij is helemaal 'om', wat het houden van dieren betreft. Heeft verder niets met paarden maar wel met dieren in het algemeen. Toen Preston 3 jaar geleden op Marktplaats stond, zat hij huilend achter de pc, omdat hij er zo slecht uitzag. Toen ik op dat moment zei; "weet je wat IK ga doen?", zei hij heel resoluut, "WE halen hem op!". En zo geschiedde, midden in de nacht naar Valkenburg a/d Geul gereden en van ons spaargeld Preston teruggekocht. Hij heeft geen moment geklaagd, gezeurd of ook maar iets gezegd over de kosten. Op het moment dat wij hem ophaalden hadden we ook nog geen flauw idee waar we hem moesten stallen, maar dat kwam allemaal goed. Nu hebben we dus 2 paarden in pension en gaat het meeste van ons geld op aan de paarden . Gelukkig kunnen we het financieel goed redden. Weet natuurlijk niet hoe eea gaat als dat verandert, maar goed, ik zag een mooie uitspraak van Joop voorbij komen...... Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van het "hier en nu".

Hij is zelf gek van fietsen(mountainbiken, wielrennen) en fotograferen. Dergelijke fietsen en apparatuur zijn ook niet goedkoop, maar dit staat niet in verhouding met hetgeen de paarden kosten. Vindt hij gelukkig geen enkel probleem. Ook de tijd die ik in de paarden stop, hoor ik hem nooit over. Hij helpt met mesten, hooi halen, water vullen en voeren. Verder doet hij niets met ze, behalve goede gesprekken voeren en knuffelen

Aoife Berserik schreef op zondag 5 mei 2013, 0:52:


Vroeger was dat bij ons ook zo. Ik klink nu als een oud wijf, maar het is heus zo dat het verandert naarmate je beide ouder wordt. Het 'claimen' van de ander wordt minder belangrijk. Als je relatie je wat waard is zorg je ervoor dat je bewust tijd voor elkaar (zonder de paarden) inruimt. Want "hij moet mij mijn passie toch gunnen?" klinkt heel nobel, maar veel partners kunnen dat niet altijd onbaatzuchtig opbrengen. Draai het maar eens om! Dus help je de natuur een handje en besteed je gericht tijd en aandacht aan "samen".
En nogmaals, over raakvlakken: het scheelt een slok op een borrel als de partner ook een eigen hobby of passie heeft. Moedig het aan! Dan is het minder opvallend dat jij veel aandacht aan de jouwe geeft. Bijkomend voordeel is dat je elkaar 's avonds nogges wat te vertellen hebt.

Christel Provaas schreef op zondag 5 mei 2013, 9:44:


Is helemaal waar! Mijn man is vanmorgen vroeg vertrokken om te gaan fietsen in Drenthe, ik ga lekker met mijn paarden spelen en vanmiddag hebben we allebei iets leuks te vertellen over hetgeen we meegemaakt en gedaan hebben.

Het is trouwens niet alleen bij mensen met paarden het geval. Aan mijn man wordt met regelmaat gevraagd of zijn vrouw er geen probleem mee heeft dat hij zo vaak weg is voor zijn hobby?

Ze vinden dat hij een superfijne en lieve vrouw heeft, omdat ik er nooit over zeur

Aoife Berserik schreef op zondag 5 mei 2013, 0:52:

Paarden staan nu weer aan huis.

Maar in 2008-2010 konden ze niet aan huis staan door omstandigheden. Ik wilde persé een 24/7 PN plek en ik heb toen een soort latrelatie met zowel mijn paarden als met mijn man gehad. In Rotterdam een huurhuis, paarden in Overijssel met caravan.

Voor 2008 hebben ze ook aan huis gestaan, in Haamstede.

Vijf jaar geleden hebben we ons eerste paard gekocht. We durfden het bijna niet hardop rond te vertellen, zo'n luxe vonden we het en ik had eerlijk gezegd nooit verwacht ooit een eigen paard te hebben. Manlief een paardrijcursus voor beginnende volwassenruiters gegeven en daarna was 1 paard niet meer genoeg Toen hadden we er dus twee.
Inmiddels rijdt hij meer dan ik, en heb ik het grondwerk ontdekt. Hierin verschillen we dus wel. Hij denkt voornamelijk aan buitenritten en ik zoek het nu veel breder. Maargoed ik heb in mijn jonge jaren al heel veel gereden en dat wil hij natuurlijk inhalen

Onze paarden staan helaas niet bij ons aan huis maar wel op een prachtige plek zo'n 3 km hier vandaan. Twee keer per week maken wij daar de wei/paddock schoon, verzorgen het hooi en het drinkwater. Ik op de doordeweekse dag en hij in het weekend.
Hoefonderhoud doe ik meestal ivm sterkere rug maar hij doet het ook zo nu en dan bij zijn eigen paard.

De enige wens die hij nog heeft, een evt. wat kleiner huis met meer grond zodat de paarden lekker bij ons kunnen staan. Niet slecht toch?

O ja, dan is er ook nog Lotje. Het inimini hondje waarbij ik moest beloven dat ze niet bij ons zou blijven...................drie keer raden wie er voor zorgde ik die belofte niet kon waarmaken
En onze kat tsja, dat zal wel de laatste zijn denk ik. Maar hij wordt nog maar 6 deze zomer

__________________________________________
___
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen,
moeten dieren voelen dat mensen niet denken.

Haahahah zover krijg ik die van mij echt niet
Paardjes staan hier nu zo'n 5 km vandaan, ideaal maar niet altijd moet er nu 2x per dag heen en ze staan 's nachts op stal en geen toezicht
Omdat dit tegen mijn principes is en ik ook weer aan de studie ga en een nieuwe baan per 1 juni heb ik via marktplaats een adresje gevonden 20km verderop, wel verder maar ik hoef er niet iedere dag heen, ze staan 24/.7 buiten, het is goedkoper, ze staan bij die mevrouw aan huis, ik kom er op de terugweg van werk bijna langs en ik heb veel meer vrijheid (uitslapen ).
Dus al met al varen we er allemaal bij denk ik.

Gelukkig begrijpt mijn vriend mijn passie en laat me daarin helemaal vrij. Als ik zeg dat iets nodig is voor de pony's, dan neemt hij dat altijd van me aan.
Daar staat wel tegenover dat ik ook niet zeur als hij veel tijd en/of geld aan zijn eigen hobby besteed

Mijn man had helemaal niets met dieren voordat hij met mij begon op te trekken. Thuis hadden ze wel konijnen en dergelijke, maar die waren om op te eten en niet om mee te knuffelen.
We hebben ons huidige huis gekocht omdat ik ruimte voor mijn paard wilde hebben en hij ruimte voor zijn hobby, hij sleutelt en knutselt aan van alles en nog wat. Toen ik mijn paard toch wel erg eenzaam vond in haar eentje en er een shetje bij wilde zetten, zei hij dat ik beter iets kon kopen waar ik ook op kon rijden en dat werd onze eerste fjord. Met de fjord ging ik mennen en het klikte onwijs goed tussen mijn man en mijn men-instructeur. En zo werd er een menwagen gebouwd en ging manlief ook achter het paard. Dat werden er al snel 2, want een span was leuker.
Ik denk dat het heel veel heeft uitgemaakt dat onze dieren bij huis staan, hierdoor ging hij ze meer waarderen. Hij ziet nu ook dat ieder dier anders is, is gek op onze hond, vindt het gezeur van de kat om te schateren en geniet van de interactie tussen de paarden.
Ik voel me wel eens schuldig, hij heeft het vaak drukker met "mijn" beesten dan ik, omdat ik lichamelijk niet altijd alles meer aan kan. Aan de andere kant is het een man die absoluut altijd wat om handen moet hebben en door de paarden hebben we nu ook een oude trekker met alle attributen om te hooien, een oude kraan om de sloten te schonen, oude karren om het hooi op te gooien, etc. etc. En dus heeft hij altijd wel wat te sleutelen of op te knappen.
Een soort win-win situatie, dus.
We doen alles van zijn inkomen en ook dat geeft geen gezeur. Hij houdt ervan zo zuinig mogelijk te leven, mag van mij wel eens wat meer voor zichzelf uitgeven, maar doet dat niet. Nu hebben we de mazzel dat we ons huis hebben gekocht in een tijd dat dat nog betaalbaar was en we in het begin behoorlijk hypotheek hebben kunnen aflossen omdat we toen nog wel 2 inkomens hadden.

Of het financieel allemaal haalbaar blijft is een grote vraag. Mijn man is 13 jaar ouder en mocht hij voor zijn 80ste komen te overlijden, dan kan het voor mij financieel nog wel eens heel lastig worden. Maar daar kan je maar beter niet te lang bij stil staan, niemand weet immers wat er morgen komt. Mocht het zo zijn, komt er vast ook wel weer een oplossing.

Overigens heb ik in mijn omgeving wel verschillende paren uit elkaar zien gaan, omdat één van de 2 een "dierenhobby" had, zelfs als, of misschien wel juist doordat die hobby bij huis was. Het blijft belangrijk dat je ook samen dingen doet en hebt, dat je belangstelling voor elkaar hebt. Dat is toch iets waar ik het bij anderen op stuk heb zien lopen.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Talitha schreef op maandag 6 mei 2013, 11:57:


Lastiger wordt het dan als het inkomen niet meer toereikend is voor alle hobby's....

Groetjes Marlies

Marlies Sanders schreef op maandag 6 mei 2013, 14:20:


In ons geval niet hoor , mijn hobby gaat gewoon voor

Het is alweer 10 jaar geleden hoor, maar mijn ex dacht daar anders over, vandaar dat hij mijn ex is...Hij dacht dat ik afhankelijk was van zijn inkomen en het zonder hem helemaal niet zou redden...kan er een heel verhaal over schrijven maar uiteindelijk heb ik het zonder hem ook gered en ben ik beter af zonder hem...
Groetjes Marlies

Hier ook zo'n schattebout die eigenlijk niet veel met de paarden heeft, maar gelukkig helpt ie (soms mopperend) als het nodig is. En ook bij ons momenteel weer de financieeën op een dieptepunt (gelukkig met zicht op verbetering) maar hij begrijpt gelukkig dat er van alles kan gebeuren maar de paarden en de poezen blijven waar ze zijn. Allemaal tijdelijk aan goedkoop voedsel en geen onnodige tuttelaarijen en eens komt het wel weer op orde. Dan kan hij ook weer zijn miniatuur auto's en vrachtwagens gaan kopen en ik eindelijk al die cursussen gaan volgen .
Allemaal veel sterkte met het zoeken naar financiële oplossingen, de goede tijden zijn vast ergens net om de hoek. En nooit de beessies zomaar opgeven.