Gracy,

Ik lees uit jouw tekstjes vooral heel veel onzekerheid, jezelf niet vertrouwen...
Jouw paard voelt dat als geen ander, zij zijn onze spiegel!

'Werk' in de eerste plaats aan jezelf: aardingsoefeningen kunnen hier heel veel helpen.
Hier enkele die speciaal voor kinderen zijn, dus heel makkelijk zelf aan te leren: http://praktijk-havayah.nl/blog/aarden/leuke-aardingsoefeningen-voor-kinderen/

Verder zou ik voorlopig niet op het paard kruipen maar vooral veel met hem samen zijn en samen spelen. Het vertrouwen in beider richting opbouwen.
Met positieve bekrachtiging duidelijk maken wanneer hij dingen goed doet. En dat 'goed doen' kan zelfs gewoon zijn dat hij zelf initiatief neemt om 'iets' te doen, wat dan ook!
Iemand die goed is in het aanleren van dit soort dingen is Josepha Guillaume
https://www.facebook.com/josepha.guillaume?fref=ts
of Piet (op dit forum) kan je heel goed leren clickeren.

Jouw paard gaat door een grote transformatie: al een paar keer van eigenaar veranderd, niet gewoon van in een kudde te lopen, nooit op de goeie manier aangepakt... je zou van minder gaan twijfelen.
Hij gaat op elke manier moeten leren om sterker te staan in het leven, jij zal tegelijk met hem hetzelfde leren!

Je bent goed bezig o.a. met de verschillende hoopjes hooi te leggen, dat geeft hem rustig de kans om stilaan te leren. Hij zal wellicht nooit boven op de ladder staan, maar als je op serene manier onderaan de ladder staat heeft dat ook zijn voordelen...

Bekijk hem als je speelkameraad en twijfel niet aan jezelf dat je graag met hem wìl spelen...
Veel plezier, ik lees het hier verder wel hoe jullie groeien!

Ik heb het al een paar keer genoemd, maar waag de vraag nog maar een keer.
Ben je er 100% zeker van dat het lichamelijk in orde is?
Gezien de achtergrond is dat niet vanzelfsprekend.

Het trauma-paard dat ik eerder noemde (wat dus hier heeft gestaan) heeft meerdere voormalige eigenaars aangevallen. Was ook extreem bang.
Paard bleek kapotgereden; ernstig kissing spines en artrose. Gezien de vorige eigenaars niets in de gaten hadden (of beter gezegd niet wilde weten) en mindere signalen niet hielpen, escaleerde het.

Ze krijgen s'ochtends hooi en in de winter voordroog. S'avonds krijgen ze meusli met pulp.

I rest my case

Gracy schreef op zaterdag 27 april 2013, 21:07:


Op grond van wat je hebt verteld lijkt het erop dat je toch best veel met hem doet, kunt doen...
Misschien iets meer geduld hebben? Gewoon doorgaan met hoe je bezig bent, en niet te snel verbetering verwachten?
En, zoals opgemerkt werd, goed opletten op de mogelijkheid dat er een lichamelijk probleem speelt, en of je binnen de grenzen blijft van zijn mogelijkheden...
Is er iets wat hij echt leuk vindt om te doen? Waar je hem duidelijk een plezier mee doet?