cindybijl schreef op zondag 28 april 2013, 12:45:
>
> super zeg!!
Eh, Aoife, ik breek effe in, maar plaats het niet in
de kroeg, want ook ik ben trots op je. Lekker he, als een paard reageert zoals je denkt dat ze zou moeten reageren omdat jij het op jouw manier hebt aangepakt.
Ik heb Marlies al verveeld met ons joepie-verhaaltje, en Kim van Preston (hier beetje antwoord op je mail): hier komt onze (mijn) trots: Echtelief werd vorige week 53 en wilde geen ander cadeau dan een ritje stappen op Sig. Fijne man toch? Sig is officieel mijn merriemeis, maar zijn merriekleuter Cool (8 al, hoor) is zo'n lastpak, dat ik haar altijd in de hand heb en hij dus met officieel Secret, alias Sekreet, heen en weer sjouwt.
Beide dames worden niet bereden maar zijn paard thuis, omdat Cool ruim 4 jaar geleden haar rechter korte bilspier scheurde en mijn lief 3 jaar geleden ziek werd.
Tuurlijk weer veel te druk die dag, deadlines teksten, ik had al wel de bak 'geschoond', ongevraagd buurvrouwen bezoek rond de thee, borrel nog met anderen, maar het stoffige zadel hing klaar, inclusief twee teugels met clips, want een hoofdstel met bit voor mijn bonte overbeet wilde ik stellig niet. Lief ging akkoord met die eis, en beide dames kregen einde middag een halster om. Dat betekent hier thuis: werk-aan-de-winkel. Poetsen, verplaatsen, grondwerk of wandelen. Duidelijk. Ik heb bewust de paint-klier van 8 niet uit ons bakje van 16 bij 32 gelaten, omdat ik hoop dat ze er iets van opsteekt. Ik heb snel een borstel over twee ruggen getrokken en Siggy weer even laten snuffen aan dek en zadel. Oortjes naar voren en diep snuiven, spul d'r op, bij aansingelen weer even voorbeen links gestrekt naar voren (reflex?) maar na ruim 4 jaar (!) wachtte ze op het bit met hoofdstel. Been naar voren, kauwen, maar er kwam geen hoofdstel, geen bit. Ik heb beide teugels aangebracht aan het stalhalster, lief kwam ergelijk
gemakkelijk in het zadel, voor de zekerheid een lijntje aan het hoofdstel en in mijn hand en (we)ze hebben lekker gestapt samen. Stapje terug na niet meteen "Whoo" en Sig zette geen stap verkeerd, hoewel het mooiste weide-ornamentje ooit in volle galop en bokkend telkens door de bocht kwam raggen en onrust stookte. Het lukte Cool niet de twee-eenheid te storen, want ik had de indruk dat Sig het veel te leuk vond weer 'iets te doen samen'!
Ok, ik ook nog even
. Moeizaam erop, joh wat zit zo'n stijgbeugel hoog!, en een pijnlijke hamstring standbeen erna, maar het was of ik thuiskwam op dat mooie korte rugje, met die oortjes bijna voor d'r ogen, benen en handen eraf en luisteren op mijn stem...
Blij jetje
Sorry Aoife, moest even meeliften op jouw gevoel
Over 'mutsen' gesproken...
Warboel
