Een vriendin van me heeft een 12 jarige merrie die altijd zuur deed. Oren plat en lelijke blikken toewerpen naar iedereen, ook naar de mensen. Ze beet nooit, trapte ook niet, maar tilde wel haar been op tijdens borstelen op haar buik. Ze dreigde dus wel.
De vrouw die haar les geeft zei dat het paard te dominant was en daarom zo zuur deed. Eigenaresse is strenger geworden, duidelijker en binnen 3 dagen was het zure eraf!! Ook been optillen tijdens borstelen doet ze niet meer. Het paard oogt rustiger en is ook vriendelijker naar de andere dieren (paard, ezels en schaapjes).
Hierdoor is het voor iedereen leuker

Talitha schreef op woensdag 24 april 2013, 12:39:


Lijkt mij waarschijnlijker dat de eigenaresse door het stellen van grenzen het paard duidelijkheid heeft gegeven en dat het paard daarmee van zijn onzekerheid werd afgeholpen. Iedereen weet graag waar ie aan toe is
Onzekerheid is een bitch

Sandra van Bommel schreef op woensdag 24 april 2013, 12:41:


Dat zou best kunnen, dat het geen dominantie is, maar onzekerheid. Ik begrijp uit eerdere verhalen dat onzekerheid nogal eens aangezien word voor dominantie.
Misschien werken trainingen dan meer om paarden van hun onzekerheid af te helpen, dan om jouw leiderspositie te bevestigen! Dat is een hele andere visie

Sandra van Bommel schreef op woensdag 24 april 2013, 7:31:


Dominantie en leiderschap zijn nu eenmaal twee verschillende, losstaande begrippen die weliswaar samen kunnen voorkomen maar daarom nog niet verward moeten worden.
Dominantie is eigenlijk geen moeilijk begrip, het gaat om (bij kippen) hoger op stok zitten en zoveel mogelijk aan de startlijn van een pikorde staan (de aloude beroemde onderzoeken van Schjelderup-Ebbe). De wolvenvarianten ga ik niet verder op in omdat, net als bij paarden, er grote vergissingen en foute aannames zijn gemaakt.
Bij paarden zijn de "bully's", de individuen die zo dominant doen, juist meestal geen leiders! Bij paarden is leiderschap daarentegen, ad hoc naar omstandigheden, zowel wisselend en ingewikkeld - waar een "leidende" hengst zijn familie drijft, volgt dezelfde familie de leidende merrie... om daar echt uit wijs te worden qua sociale structuren is denk ik nog veel meer geduldig maar vooral onbevangen onderzoek nodig.
Leiderschap is net als dominantie geen moeilijk begrip op zich: het dier wat door anderen gevolgd wordt nemen we voor "leider" aan. In praktijk blijkt dat dus vaak veel ingewikkelder qua sociale struktuur te liggen maar een zaak moet duidelijk zijn: leiderschap is totaal iets anders dan dominantie.

[knip]

Correct.
En daarbij, nogmaals en nogmaals, zijn wij nu eenmaal geen paarden! Een paard moet wel doof, blind en achterlijk zijn om ons voor paard aan te zien.
Ik kan het niet laten, zo juist gezien en zo leuk, nog eentje:

Zo zit het vanuit de optiek van paardmans en niet anders.

Het aangeven en indien nodig geacht afdwingen van wat een ander dier doen moet is evenmin een bewijs van leiderschap en/of dominantie. Wie wil mag zelf bedenken waarom niet. Doet zeer he, dat denken
Is een drijvende hengst nou dominant of leidend of allebei of allebei niet?
Dat "aangeven en indien nodig geacht afdwingen", is dat nu niet precies zoals er door mensen met paarden wordt omgegaan?

Een andere populaire "NH"-variant gaat er juist vanuit dat wij de roofdieren, de "leeuwen", zijn (vanuit paardse optiek). Hoewel nmm eveneens onjuist en feitelijk irrelevant maakt die variant tenminste niet de vergissing dat we als soortgenoten bezien worden.

So true.
Jep, de minst dominante bepaald hier wanneer er gedronken en gegeten gaat worden. En als het eng wordt wachten ze tot hij het klusje opknapt De dominantste is zo'n beetje de grootste schijtlaars.
Ik voelde me bij het verzamelen van een mestmonster voor Het Woud laatst wel helemaal zo'n roofdier. Leuke herinnering lichaamstaal was dat. Het Woud wil dus van élk schaap een mestmonster als je koppel uit 10 of minder schapen bestaat. Nou, ga er maar aan staan... van de 8 schapen in mijn geval mest verzamelen. De schapen zijn redelijk tam maar ja... Je zit letterlijk uuuuuuren te observeren en als er net weer 1 voor staat kun je weer wachten tot je van schaap X weer iets krijgt.
Je zit dus wat een eeuwigheid lijkt met de schapen mee te meanderen of op je stoeltje bij ze, naar schapenkonten te staren. De grap is dat je ze je aanwezigheid prima vinden maar oh wee als je mest ziet vallen. Je moet je blik star op dat hoopje houden anders vind je dat niet terug, kom je al snel achter. En juist op dát moment, toen ik dus niets anders deed dan die blik verankeren stoven ze telkens onmiddellijk uiteen. Liet ik m'n blik weer over ze heen glijden kon ik naast ze mee lopen of liepen ze achter mij aan hahaha. Vond dat wel grappig. Normaal ben ik me niet zo bewust van m'n mogelijkheid tot jagersblik en vergeet ik vaak dat je die als mens wel kan hebben voor een prooidier.
Wij mensen zijn maar lomp in de wereld van lichaamstaal ook denk ik