Nou en of dat herkenbaar is! De Saddlebred is vergelijkbaar met de arabier en staat erg hoog in het bloed. Ze zijn heel erg mensgericht en werken graag met je, niet voor je maar met. In Amerikaanse oorlogen waren dit de paarden waar de generaals op reden. Paarden hebben twee manieren van reageren... Fight of flight. Bij de Saddlebred is de fight kant sterk ontwikkeld. Met agressie kom je nergens met deze paarden en kan het zelfs levensgevaarlijk worden. Maar met de juiste training zijn ze fantastisch! Heel zacht aardig en slim. Ik stond versteld van de mate van zelfdisipline die mijn saddlebred aan de dag legt wanneer hij op je vertrouwt. Maar inderdaad, je moet sterk in je schoenen staan en angst ruikt hij van kilometers afstand.
Leuk om te horen dat je dezelfde ervaring met het
bitloos rijden hebt. Ik heb echt het idee dat hij steun ervaart in het bit. Alsof het hem eraan herinnert dat er iemand op zijn rug zit. Ik vind het super jammer en heb me voorgenomen dat wanneer ik een opening voel ik het altijd nog een keer ga proberen... Het vervelende is dat hij super atletisch is... De
one rein stop?! Nee joh, die galoppeert gewoon door met zijn hoofd naast mijn been.
Hier hetzelfde verhaal hoor... Vreemde paardjes op het terrein... Hij neemt geen moment rust, houdt ze continu in de gaten en maar schijnaanvallen uit voeren.
Mijn Saddlebred was een cadeau van een opa en oma aan huin 18 jarige kleindochter. Ze heeft hem drie maanden gereden en ze werd iedere keer een beetje banger van hem. Uiteidelijk heeft hij haar eraf gegooid in een flinke bok/steigerpartij en ze durfde hem niet meer te rijden. Sterker nog, men durfde niet eens zijn wei meer in. Voederbak en drinkbak zaten vast aan het hek zodat ze die niet uit de wei hoefden te halen.
Ook hij palmde direct mijn merries in en ik dacht hem twee weekjes te geven dat hij wat tot rust kon komen (meneer liep maar rondjes te rennen) maar toen ik s morgens wilde voeren en het hek opendeed stond hij al klaar om over me heen te rennen. Dus ik zei "oh joh, je wilt meteen aan de slag?! Goed hoor joggie!"
Dus ik heb hem een half uur lang laten zien dat de merries toch echt van mij zijn en de dames kozen mijn kant. Meneer stond voor me te steigeren en te stampen maar heeft me nooit wat gedaan. Ik was namelijk niet onder de indruk (Vond het wel waanzinnig mooi!!!)
En ja, ze zien ALLES!!! Maar zijn ook bereid om te vechten voor de kudde. Een jaar geleden hoorde ik hem keihard blazen, zo'n harde ademstoot in de vroege morgen. Ik weet dat het dan goed fout is dus binnen drie seconde stond ik naast me bed en keek door het raam wat er aan de hand was. Er stonden vier prairy wolven in de wei op mijn Paso Fino te azen (beetje de grootte van een ijslander heeft ze) Mijn Saddlebred was ertussen gaan staan, klaar om te vechten. De prairy wolven draaiden om en vertrokken.
Warboel
