joop schreef op vrijdag 7 december 2012, 11:20:


Nogmaals, hebben we het nu over paarden of over de beleving van terminale 60+ers?

Letje, je hebt gelijk. Piekeren is niet goed. Ik zal daar ook gewoon een stelling moeten innemen voor dit moment.
Ik geloof dat ik dan momenteel neig naar gewoon zo laten en een pijnstiller als het nodig is.
(en dan maar hopen dat ik dat goed inschat)

Ik ben nu eenmaal iemand die erg onzeker is/snel bang is het fout te doen.
Als het aan mij ligt, zijn dit ook de laatste paarden. De laatste jaren hebben te veel gekost (letterlijk en figuurlijk) en ik denk dat ik het zo wel goed vindt

Pien, ik denk idd dat onze dames soortgelijk zijn als die laatste twee van jou, Sil en Hälga zijn allebei van die krakkemikken en ook nog allebei volgens mij wat kippig, Neig ernaar om er niet eentje achter te achter te laten, maar goed... je weet nooit hoe het precies loopt.

Overigens heeft Billy hier ook cushing Veel te jong, Hij is pas zeven. Meestal is het dan ook agressief, Dat blijkt nu ook de reden waarom ik afgelopen zomer de z,e, niet meer onder controle kreeg. Verschrikkelijk was dat... hij schuurde zich letterlijk kapot. De lever was toen ook ontstoken, hij had longproblemen en zijn hart sloeg dubbel zo snel dan bedoeld. Een heel sneu paardje.
Ik heb wel gezegd dat ik het deze zomer wel nog eens wil proberen met een deken, maar dat het voor mij afgelopen is als we weer dezelfde weg moeten gaan. Zijn cushing gaat immers niet over. Het is onder controle met medicatie. Voor nu.
Maar in de zomer kan het goed anders gaan. Als hij de zomer haalt, natuurlijk.
Hij had extreem hoge waarden (naast die leverproblemen) Er kan dus goed meer mis zijn in dat lijfje van hem.

Sandra van Bommel schreef :

Stef hebben we nooit laten testen op Cushing. Ik weet dus ook niet of er verder nog iets mis was. Maar we hebben ook nooit geweten hoe oud hij nu precies werkelijk was. Misschien was hij wel al 30. Bij ons heeft hij tot de dag van zijn pensioen gewoon altijd en blij gewerkt, ook al ging het op het laatste wat langzamer. Iedereen om ons heen (ook de DA's) riep dat hij wel Cushing zou hebben. Mij maakte het niet uit, hij deed het altijd prima en was een blije en vrolijke kerel, zo erg was het niet en hij had er al helemaal geen last van, behalve dan die idioot lange krullerige vacht. Je kunt ook teveel weten he en je daar weer zorgen over maken.

Na zijn verhuis naar mijn vriendin Yvon was hij 7 maanden later dood. Hij kreeg daar al vrij snel abcessen in zijn hoofd (mond, kaak) en de pus stroomde er maandenlang aan alle kanten uit. Yvon heeft dat al die tijd verzorgd. Nadat hij er toen ook nog twee tia's overheen kreeg was het wat ons betreft afgelopen.

Een verandering kan dan idd funest zijn.
Weet je... ik vind cushing bij een oud paard eigenlijk gewoon een van de ouderdomskwaaltjes; iets wat erbij hoort. Ik weet ook niet of je daar nog heel veel aan moet willen doen op die leeftijd.

Voor billy ligt dat anders. Die is getest omdat hij hier in stal stond te hijgen,zijn hart idioot snel klopte en hij bevangenheid erbovenop kreeg. Bovendien zat hij onder de wonden van het schuren, wat totaal niet meer onder controle was.
Hij was pas 7 en is toen getest.
Zijn ACTH waarde was 1250 terwijl 50 normaal gesproken wel de max was. Daarnaast heeft hij dus een leverprobleem.
Nu staat het op 33 en lijkt het redelijk te gaan.
Als het weer mis gaat, houdt het voor mij op.
Zijn cushing kunnen ze niet genezen en het behandelen van het een leidt tot complicaties van het volgende probleem.

Zolang het met prascent onder controle blijft, is het prima. Blijkt die controle weg te vallen, dan houdt het op. Dan ga ik hem niet meer door een medische molen halen en alles uit de kast halen met alle ellende van dien. We weten wat hem mankeert en we weten dat zijn tijd beperkt is.
De rest zal de tijd leren.

e m kraak schreef op vrijdag 7 december 2012, 13:41:


als ik de gedachten van een paard zou kunnen lezen zou ik je meer over de beleving van paarden kunnen vertellen. Misschien kunnen paarden nog wel veel beter tegen pijn dan wij. Ik heb wel eens een paard met een gebroken heup gezien, zij probeerde toch nog op de been te komen en uit medelijden ben ik op haar hals gaan zitten zodat zij haar poging moest staken, en rustig bleef liggen tot wij het verlossende spuitje konden geven. Hoeveel pijn deze merrie heeft gehad zal ik nooit weten maar het weerhield haar niet een poging te blijven doen. Bijzonder pijnlijke herinnering.