Coralie schreef op donderdag 6 december 2012, 15:33:


De grootste wens van iemand die chronisch pijn heeft, is geen pijn meer te hebben! Dag in, dag uit, week in, week uit, jaar in, jaar uit ... geen dag die voorbij gaat zonder pijn! Het gaat er bij horen, het is niet anders ... maar niets is slopender voor lichaam en geest dan continue pijn, welk leuk onderzoek men denkt te moeten uitvoeren ook!

Anja Seijn schreef op donderdag 6 december 2012, 15:43:


En dan? Ik kan niets met die website. Ik heb gelukkig geen chronische pijn. Maar wel langdurig ervaring mee in mijn onmiddelijke omgeving gehad.


Ik kan me voorstellen, Anja, dat zelfs "pijn is fijn" geleerd kan worden. Of dat zinnig is... heb ik totdat het tegendeel bewezen is mijn twijfels over omdat pijn een natuurlijke waarschuwing is. Hardwired. Nature, not nurture.
Het is, om terug in te haken op Joop, wel zo dat pijndrempels verhoogd kunnen worden (denk maar aan bitwerking en vervolgens gemenere bitten) maar dat betekent niet dat pijn fijn wordt. De sensoren die pijn registreren hebben immers maar 2 standen: aan en uit. In extrema (voorbeeld: kampioenschap Spaanse pepers eten in Mexico) kun je een pijnongevoeligheid bewerkstelligen door de pijn drempel door álle sensoren heen te jagen. Wat allemaal alleen maar het hardwired zijn van pijn onderschrijft.

Maar we hebben het hier over paarden. Ik heb geen flauw idee hoe je een paard "pijn is fijn" zou kunnen leren.

e m kraak schreef op donderdag 6 december 2012, 15:55:


"pijn is fijn" dat gaat er bij mij niet in. Pijn is te subjectief om veel over te kunnen zeggen. Geen pijntje aan is natuurlijk het beste, maar helaas niet altijd mogelijk, zeker niet als je ouder wordt en bv net 6 paarden hebt bekapt
Pijn wordt beinvloed door omstandigheden, is het mooi weer en het leven goed, heb je misschien minder erg in de pijn dan wanneer je voor je computer zit te typen op een ongeschikte stoel. Soms is pijn zeer dragelijk en soms is het tijd voor een pijnstiller. Bij zeer erge pijn zijn er de endorfinen waardoor je er allemaal niet zoveel meer van merkt, eventueel aangevuld uit een spuitje.
Moeilijk onderwerp. Het beste tegen pijn door arthrose is bewegen. Piano spelen bv voor je stramme handen Ik heb de indruk dat paarden nog met heel veel pijn kunnen doorlopen, maar ook dat is een uiterst subjectieve waarneming.

joop schreef op donderdag 6 december 2012, 17:41:

Dan kun je in de leer bij de hardcore SMers, o.a. te vinden in de paardenspeciaalzaak bij de zwepen en bitten enzo.
Echte paarden maak je die gekkigheid niet wijs.


Nee. Pijn is pijn. Helaas pindakaas. Gewoon sensoren in een levensvorm die ter bescherming dienen. Dat zou je als biologe moeten weten

Als ik ernaast zit moet je het maar zeggen maar ik heb de indruk dat wat jij bedoelt meer over de subjectieve filters gaat waardoor pijn beleefd wordt. Dus niet de pijn zelf.
Ik denk dat de meeste soorten, w.o. paarden veel minder van die subjectieve filters gebruiken. Als dat geldt voor bijv. leren en hun omgeving beleven, zie ik op voorhand geen reden waarom het niet voor pijn zou gelden.
De grotere objectiviteit hoeft zich denk ik niet te vertalen in een "o wat erg nu heb ik pijn"-gedachte maar wel in een zich in een levensbedreigende situatie denken te bevinden.


Dat weet ik welhaast zeker. Voor een heleboel soorten, m.n. vluchtdieren, geldt dat de shockdrempel een pak hoger ligt dan bij mensen (maar dan is de shockdrempel ook veel scherper). Maar dat wil nog niet zeggen dat het plezierig en een aangename levenskwaliteit is.

mee info:

http://www.pro-active-medicine.nl/Ongedenatureerd_collageen_type_2_bij_gewrichtsaandoeningen.pdf

Of het betaalbaar is voor paarden, weet ik niet.
Voor mezelf kost het 20 euro per maand.
Hoeveel je moet geven aan paarden zou je moeten uitzoeken, wat wel is, er is een maximum in die zin dat een bepaalde hoeveelheid volstaat en dat méér niet méér resultaat geeft.

lk paard heeft recht op een staart

Anja Seijn schreef op donderdag 6 december 2012, 15:43:


Niet alle pijn is wegneembaar. Ik denk dat het onderzoek van de UM daar ook niet op gericht is maar wel om zoveel mogelijk levenskwaliteit te genereren en ondanks de pijn in beweging te blijven en je leven zo 'goed' mogelijk te maken. Ik heb zelf een aantal jaren geleden een revalidatietherapie in ditzelfde ziekenhuis (behorend bij de UM) gevolgd en alles was erop gericht mijn systeem duidelijk te maken dat ik, ondanks pijn, er juist doorhéén moest leren bewegen, ahw mijn systeem om te gooien en 'in je hoofd' blokkades op te lossen. Door bijvoorbeeld te tillen op een manier die ikzelf akelig vond (hartstikke vanuit mijn rug ipv vanuit mijn benen) waardoor je leert dat je veel meer aankunt dan je dacht en dat er dan niet iets fout bij gaat. Om te leren kijken naar je mogelijkheden ipv naar je beperkingen, dat was toen redelijk innovatief maar het heeft mij wel geholpen.

Spirithorses schreef op donderdag 6 december 2012, 23:21:
[knip]

Ik zie de mogelijkheden en het streven daarin wel bij mensen maar bij paarden kan ik mij er nog weinig bij voorstellen....

e m kraak schreef op vrijdag 7 december 2012, 0:11:


Een goed voorbeeld is mijn Rubio die met drukplekken vanuit Argentinië gekomen is en daar nog steeds veel pijn van schijnt te hebben. Schíjnt. Ik merk zelf niks aan hem, hij werkt gewoon door, is trouw, vriendelijk, verder zeer soepel, werklustig, doet zijn ding. Maar zowel infrarood opnames alsook de osteopate gisteren hebben het bevestigd dat zijn rug als een plank is en ook bevestigd hoe soepel hij beweegt ondanks dit. Sommige paarden zijn blijkbaar goed in staat de pijn dusdanig te blokken dat ze gewoon door kunnen gaan. Het wordt een gewoonte he. Net zoals rugpijn bij mensen. Je draagt het met je mee en het hoort er nou eenmaal bij.

Bij paarden kun je het natuurlijk oplossen door een goed zadel plus pad, gymnastiseren, niet te overvragen en spieren sterker te maken. En in feite bij mensen ook.

Je kunt niet in die kop kijken, Egon. Maar je kunt wel door communicatie/voelen/plaatjes maken en je instellen op zo'n dier erachter komen hoe erg het is. Bij Rubio kwam door de behandeling ook een heleboel oud zeer naar buiten. Eigenlijk is dat heel indrukwekkend om mee te maken, zo'n dier dat jou vertrouwen geeft (en jij hem) zodat-ie het kan laten stromen.

BD met haar rug- en bekken probleem 'vertelde' mij eens dat zij dat helemaal zo'n beperking niet vond. Hard rennen met me op het bospad met me, dát was wat ze wilde.... Maar ik ben nooit meer op haar gestapt.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 6 december 2012, 14:08:


Sterkte Sandra, veel respect voor jou...!

Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 6 december 2012, 22:39:


Bedankt voor de link. Ik zal mij er eens in verdiepen.

Merel Stoffers schreef op vrijdag 7 december 2012, 0:42:


Dat hoeft niet Met Hälga kreeg ik gewoon het paard wat ik steeds wilde hebben. Ik heb een jaar lang veel plezier gehad met dat paard, ondanks dat het vanaf het begin snel struikelde en wat vocht op de longen had.
Ik reed immers vrijwel alleen in stap en had daar voldoende aan
We hebben wat gezamelijke ritjes gemaakt(met mijn man dus, eindelijk), ik ben met haar eindelijk weer alleen het bos ingegaan, heb er veel meer gewandeld, met haar ooit een andere paarden als handpaard meegenomen (billy en silja) , haar gebruikt als vervoermiddel naar de molen 1 km verderop, ze is pennypony geweest voor kindjes die op bezoek waren en liet zich lekker het gefriemel aanleunen, ze heeft kindjes op haar rug meegenomen bij wandelingetjes en ik heb veel leeg met haar gemend.
Ik dacht eerst dat ze zo vaak struikelde omdat ze met een zeer slecht zadel was gereden en scheef was, maar helaas... toen ik begreep dat het artrose was, heb ik een streng bewegings (onbelast stappen, rechttoe recht aan, afstanden) regime ingevoerd in de hoop het te kunnen stoppen, maar weer helaas...
Rijden had ik toen al opgegeven, nadat we in stap twee keer bijna op onze snuffert gingen.

Dat neemt echter niet weg dat ze mij heeft gegeven wat ik al zolang zocht. En achteraf denk ik dan... ondanks de pijn die ze toen al moet hebben gehad, Nooit... helemaal nooit... heeft ze mij ook maar het minste risico laten lopen. De honden rennen om haar benen heen, zonder dat ze er iets om geeft en de kat gebruikt haar als opstapje om de nok van de schuilstal te gebruiken. Een liever paard moet je nog zieken.
Silja was hetzelfde. Ook zij bleek allang een probleem te hebben. Ik zag het toen ze iets door haar achterhand zakte toen mijn man opstapte en wat onrustig onder het zadel werd. Mijn man is een totaal onervaren ruiter, maar vertrouwde blindelings op haar, zelfs als ze bang werd. Omdat hij wist dat ze hem nooit met opzet tegen de vlakte zou kegelen, noch ertussenuit ging.

Silja bleek niet meer geschikt om te rijden en vrijwel meteen daarna Hälga ook niet. Wat mij betreft is het goed zo. Het hoeft voor mij ook niet meer.
Mijn man was nog niet helemaal zo ver, maar in de praktijk had hij nooit tijd en ik betwijfel of dat drastisch zou veranderen in de toekomst.

Maar ik hem met Hälga mijn droom waar gemaakt. Wat moet ik dan nog meer?
Bravere paarden en een rustigere kudde zoals ze hier staan, zul je zo gemakkelijk niet vinden.
Mijn drang om te rijden is stukken minder. Maar ik geniet nog gewoon van het uitzicht. :)