angelique hage schreef op dinsdag 17 april 2012, 23:13:


Misschien was dat een anderhalfpaards en vond het paard daarin meer steun?

Waarom zou je je belazerd voelen? Het kan toch best dat dit probleem nu pas opspeelt, in deze trailer?

angelique hage schreef op vrijdag 20 april 2012, 0:30:


Het belonen moet ín de trailer gebeuren en wel zolang het goed gaat. Het teruglopen is om vanuit een vast punt te beginnen en dat zo relaxt mogelijk te doen.
Als ze nu steeds moeilijker de trailer opgaat betekent dat dat ze een hekel aan iets gaat krijgen wat daarbinnen gebeurt. En dán zou het inderdaad heel goed kunnen dat het gewoon het verschil in trailer is.


Hier schrijf je wat verwarrend. Zie je het gaan hangen nu wel of niet aankomen?

Het is blijkbaar een gewoonte waaraan je tegemoet moet komen of die je af moet leren. Iedereen weet dat gewoontes héél lastig af te leren zijn, daar gaat veel tijd in zitten.
Het eerste lijkt me het gemakkelijkst en tamelijk ongevaarlijk.

Als ik het weg wou trainen
zou ik heel blij zijn dat het op korte stukjes relatief goed gaat en van daaruit op duur gaan trainen. Maar ik zie mijn tekortkomingen in het stukje dat ik over "mijn methode" heb geschreven. Ik kan het schriftelijk niet goed genoeg uitleggen zonder dat ik daarbij meters tekst nodig heb. Ik had er onder (veel)meer nog bij moeten zetten dat je élke verandering moet trainen én dat een gewoonte wegtrainen, eerder een kwestie van bv 2 keer op een dag een kwartier en dat bv 3 of 4 weken lang doen, dan een paar uur achterelkaar zal zijn.

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Piet schreef op dinsdag 17 april 2012, 12:51:


Fantastisch, dit krijgt een ster van mij! Ook voor paarden die moeilijk laden!

Ik ben er nog niet helemaal uit of het evenwicht verliezen nou de echte de aanleiding is om te gaan hangen. Dat was voor mij een voor de hand liggende conclusie, maar als ik goed kijk is dat misschien niet eens zo. Het ziet er veel meer uit alsof het voor haar gewoonte is om dit te doen. Ze gaat nl niet per definitie hangen omdat er bv een bocht gemaakt wordt of een hobbel is (dus wanneer je zou verwachten dat evenwicht een rol speelt), maar zomaar ineens, out of the blue. Vandaar dat ik eens geprobeerd heb die gewoonte te doorbreken met het krachtige NEE + ophouden met kriebelen. Maar zoals ik al schreef, ze snapte volgens mij heel goed waarom ik NEE zei, maar kennelijk is de drang om te hangen sterker. Alleen dan blijft toch de vraag: gewoonte of toch balans?
Bij de laatste eigenaar heeft ze altijd op een grote vrachtwagen gestaan, direct achter de cabine, dus dwars op de rijrichting. Ik vermoed dat daar dus misschien een link ligt met het “uit gewoonte hangen”.

Of dat wijder kunnen staan een oplossing is ga ik nu uitzoeken. Feit is dat ze met een schuin weggeklapt schot (waardoor de ruimte alleen achter breder wordt, want aan de voorkant zit die in het midden van de trailer vast) probleemloos staat. Maar tegelijk zie ik dat ze haar benen niet wijder plaatst. Zelfs met mijn schot (type doorzichtig plastic in buizen-frame, dus wat bij Rita juist wél werkte) benut ze die ruimte verre van volledig. Misschien omdat ze de begrenzing (van wand en schot) niet kan voelen met haar voeten en daarom hoop ik dat ze met dat houten schot wat ik vanavond ga proberen wijder gaat staan.

Even off-topic:
Het is inderdaad een lief en meewerkend paard. Type “top-prestaties leveren en als een crimineel behandeld worden”. Het arme dier heeft de afgelopen jaren nooit lekker op de wei mogen lopen, het was altijd maar rondom beslagen op stal staan en alleen er uit om gereden of in de stapmolen gezet te worden. En gereden: met een pelham-bit op de strakste stand en heftige sporen, de wonden staan nog in haar flank. Daarom gunde ik dit diertje ook zo graag een paardwaardig bestaan hier.
Toen ze hier de wei in mocht zag je hoe geweldig ze dat vond: ze heeft overal verbaasd naar staan te kijken, overal aan snuffelen en voortdurend flemen. Ze straalt gewoon, terwijl ze in die stal bij de vorige eigenaar een en al triestheid was.

Waarom ik mij overigens belazerd door hem voel is eigenlijk een veel groter verhaal, waarbij ik moet bekennen dat ik met m’n suffe kop in werkelijk elk denkbaar verkooptrucje ben getrapt. De zogenaamde vader die de pony van zijn dochter verkocht is nl gewoon een doortrapte, liegende handelaar gebleken. Enerzijds ben ik boos op mezelf dat ik daar in getrapt ben, anderzijds heb ik wel een stiklief paard wat nu paard mag zijn