Spirithorses schreef op vrijdag 30 maart 2012, 17:40:


Chaser is hoogstwaarschijnlijk ook oud voor z'n tijd... ik ga er maar vanuit dat z'n beginjaren in de USA tropenjaren zijn geweest. De bespiering is al grotendeels verdwenen en het vermageren gaat, ondanks bijvoeding, gewoon door. Kennelijk niets aan te doen.
Hij loopt wel weer goed, sinds de artritisaanval heb ik me afgevraagd of ik er nog wel op zou kunnen rijden. En ja.... dat heb ik eergisteren dus eventjes gedaan. Alles met beleid. Helemaal niets meer met 'm doen is hij ook nog niet aan toe... maar ik zie wel de achteruitgang. Liggen doet hij nog wel. Lekker in het zonnetje op 'n schuine helling. Dat ligt prettig, is stenenvrij, warm en gemakkelijk om weer overeind te komen.

Vanmorgen, na zowat vier maanden droogte.... eindelijk een hele nacht regen gehad.
En alle paarden waren stijlcrazy! Bokken, rennen... zelfs Opa stuiterde met vier stijvige benen de berg op/af. Helemaal goed, kan dus ook nog wel efkes mee )

Tsja Pien.... oude paarden.... toch heeft het wel wat hoor, die oudjes.
(Ik krijg troetelneigingen)

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op vrijdag 30 maart 2012, 20:53:



Niet alleen oude paarden hoor, oude mensen hebben ook een hoge troetelfactor. (Kom net van mijn werk )
Fijn dat jullie weer regen hebben gehad. Hier zag ik vanmorgen ook weer enkele spatjes op de dakramen. We wachten hier ook op regen...
_____________________________________________
Je bent niet verantwoordelijk voor het hoofd dat je
kreeg, wel voor het gezicht dat je trekt

Bij euthanasie blijf je maar wikken en wegen om het juiste moment te proberen te vinden. Helaas, het juiste moment bestaat niet, of even juist, het is altijd het goede moment. Dood gaan is niet erg, dood zijn ook niet. Zolang je nog bij de achterblijvers op aarde hoort slaat de twijfel toe en loop je zelfs de kans de rest van je leven te twijfelen of je de juiste beslissing op het juiste moment hebt genomen.
Tijd is een relatief begrip en Eistein zei hierover: mensen zoals wij, die geloven in de natuurkunde, weten dat het onderscheid tussen verleden, heden en toekomst slechts een hardnekkig volgehouden illusie is.

Een paard een normale dood laten sterven zoals een mens in zijn bed kan doen (stoppen met eten, stoppen met drinken en wachten tot het vanzelf afloopt) zou OK zijn mits het paard niet lijdt. Een paard dat niet meer overeind kan komen zou in de natuur allang door een roofdier uit zijn lijden zijn verlost en bij ons kan een paard niks anders dan wachten of door zijn eigenaar versneld naar de andere wereld geholpen.

Veel moeilijker wordt de beslissing bij akelige ziektes, waarbij het juiste moment nog veel vager wordt, wanneer stop je met proberen te behandelen en maak je er een einde aan.

Blijf je achter na de dood van je geliefde dier denk dan aan de liefde die je voor hem voelt en aan de fijne herinneringen. Dan is het allemaal een stuk makkelijker. Na je eigen dood zie je elkaar weer. Tenminste, dat geloof ik, sommige mensen geloven dat er na de dood niks is, maar geloof ze maar niet

joop schreef op zaterdag 31 maart 2012, 10:15:


Mooi beschreven Joop.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.