Sandra van Bommel schreef op vrijdag 20 januari 2012, 7:52:


Precies, en je had het niet tussen haakjes hoeven zetten.
Ik ken genoeg paarden waarbij je NIET met je vingers IN de neusgaten kunt komen. Kan je je voorstellen hoe het zich gaat laten behandelen??
DAT kan je dus wel trainen, zoals je je paard ook traint om zijn hoeven te geven om te laten uitkrabben of laten bekappen
Wij hebben de jonge hengsten zelfs ge désensibiliseert voor de castratie

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

En waarom zou dat niet kunnen, dit dier heeft geweten dat er naar haar geluisterd werd en dat er geholpen werd.
Mijn kat ging van de week net zo vaak voor mn neus zitten plassen tot ik door had dat er wel erg weinig uit kwam... Bij de DA bleken er toch grote kristallen in de urine te zitten.
Kat eet nu braaf zn speciale voer terwijl het andere ernaast staat EN hij plast niet meer voor mn neus, maar weer gewoon op de bak.

van Tilburg schreef op vrijdag 20 januari 2012, 18:36:


Als het ook zo subtiel kan, vraag ik mij af waarom een stok met een touw of ketting en aansnoeracties nodig zijn.

Toevallig (nou ja toevallig ) heb ik hier een boek liggen van gedragsbioloog McLean en McGreeve; Equitation science.

Daar in wordt het gebruik van de praam besproken,

Niet alleen is blijkbaar allang aangetoond dat de endomorfine vrij komt door de enorme pijn die de praam veroorzaakt, maar ook nog dat beschadiging van zenuwcellen in de bovenlip bij gebruik van praam geen uitzondering zijn.

Tijdens het onderzoek werd de hartslag van paarden gemeten bij praamgebruik en die gaat enorm omhoog, alvorens hij daalt (als dat al gebeurt) en het paard rustig wordt, Dit wordt toch gezien als een teken van enorme stress en pijn.
Inderdaad vechten een aantal paarden er (terecht) tegen, maar ontstaat bij een aantal andere paarden learned helplessness omdat ze niet aan de pijn kunnen ontsnappen.

De beschadiging van zenuwcellen in bovenlip komt aanmerkelijk meer voor dan gedacht en is een zeer groot risico van de praam.

Zij zijn dan ook absoluut geen voorstanders van praamgebruik (nav gedegen onderzoek dus ) en adviseren, habituatie en indien nodig verdovingsprik, boven gebruik praam.

Voor mij een extra reden om het ding nooit te gebruiken.

Sandra van Bommel schreef op maandag 23 januari 2012, 7:54:


En toen was het stil...

Voor mij een extra bewijs dat een praam bepaald niet past in een paardvriendelijke omgeving en omgang.
Dank je wel!

Vraag me af hoe het familie is . Inderdaad wel heel toevallig dat de naam Mclean is!
Maar voor mij dus ook een bevestiging dat het gebruik van een praam zinloos pijn doet en uit de middeleeuwen stamt.
Gr jean

Er is gewoon niets aan toe te voegen.
Heb het een ster gegeven en gezwegen.

Elk paard heeft recht op een staart

Sandra van Bommel schreef op maandag 23 januari 2012, 7:54:


Sorry, ik blijf toch gewoon bij mijn mening.
Ik ben het eens met bovenstaande, maar vind het in de praktijk niet altijd realistisch.
Dat je het niet gebruikt voor het plezier lijkt mij behoorlijk vanzelfsprekend?
En dat er minstens enige vorm van ongemak bij komt kijken, kunnen we zo ook wel bedenken. Maar dat verandert in mijn ogen niets aan de eerder genoemde argumenten...
Het blijft toch wel de afweging wanneer het doel de middelen heiligt?
Als ik hier een paard heb met koliek ofzo en er moeten bepaalde handelingen gebeuren om mogelijk zijn leven te reden, ga ik echt niet zitten mierenneuken over een praam.

Hoi Ans, natuurlijk mag jij je eigen mening behouden. Maar toch vraag ik mij af of de praam niet dermate is ingeburgerd zoals het geval met bitten en ijzers, op stal zetten enz enz.
Het is zo normaal gevonden om de praam te gebruiken dat er niet bij stil gestaan is of het wel zo "normaal" is.
Om een paard met koliek te kunnen behandelen heb je geen praam nodig maar een pijnstiller. Gelukkig zijn die er, en hoeft er naar mijn mening niet meer op een brute ouderwetse manier met een houtje en touw de lip omgetrokken te worden.
Er is onderzoek gedaan waaruit blijkt dat het een pijnvolle manier van doen is, waar bij onjuist handelen ook nog eens permanente schade kan ontstaan. Het is misschien toch zinvol er eens over na te denken of dit gebruik niet afgeschaft moet worden.
Groetjes Jean

Ik heb hier verschillende keren(helaas) koliek meegemaakt. Nooit een praam gebruikt.
Net zo min als met andere problemen.

Je kunt met training heel erg veel voorbereiding doen, wat een d.a. behandeling/medische handeling aanmerkelijk minder traumatisch maakt (en nee, je hoeft daarvoor echt geen slang in de neus te duwen) en voor andere gevallen zijn er goede medicijnen rustgevend/pijnstillend.
Ik denk dat een praam niet nodig is.

Enige uitzondering wat ik mij kan bedenken is een panieksituatie waarbij meteen moet worden ingegrepen, bv een paard wat vast zit in de draad en het lijf open dreigt te halen.
Ik noem maar eens iets.

Het lijkt mij van de gekke dat dierentuindieren en zeezoogdieren wel met training kunnen worden voorbereid om alle mogelijke medische handelingen (zonder slangen in de neus of andere traumatische zaken in de training mee te nemen); zelfs minder prettige handelingen zoals inbrengen van catheder, toe te staan en zelfs aan mee te werken en dat bij een paard alleen de praam een uitkomst zou bieden.

Al helemaal als bekend is dat de praam alleen werkt door de ernstige pijn die het veroorzaakt en een beschadiging van zenuwcellen een van de grootste risico's is daarbij.

Sandra van Bommel schreef op woensdag 25 januari 2012, 7:38:


juist. De praam wordt er meestens bijgehaald omdat mensen denken dat het sneller gaat.


mijn ervaring is dat paarden in ernstige acuute situaties helemaal niet protesteren tegen een spuitje met kalmering. Een beetje handige DA heeft zo'n spuitje heel snel in het bloedvat geprikt, niet zo moeilijk hoor. De benodigde dosis is maar heel klein. Belangrijk in ernstige situatie is meer: niet in paniek raken, train mensen daar maar op


gewoon gewoonte


als een paard na zo'n praam nog dagen of weken pijn aan zijn neus kan hebben lijkt me dat voldoende reden om de praam definitief uit te bannen.

Ans Jondral schreef op woensdag 25 januari 2012, 0:26:


ik niet, ik vind het onderzoek dat Sandra aanhaalt voldoende duidelijk maakt dat gebruik van praam grote nadelen heeft voor een paard.


Ik heb de DA verschillende malen naar de praam zien grijpen zonder dat dat nodig was, afgezien van tijdswinst voor de Da


Juist in bedreigende situaties is snelle verdoving veel belangrijker dan proberen met een praam. Ik heb wel domosedan in huis maar geen praam.

joop schreef op woensdag 25 januari 2012, 10:57:


En veiligheid!
Puzzle schopte nog altijd de boel bij elkaar terwijl hij zelfs al extra verdoofd was.
Pas toen we ook nog een praam gebruiken en iemand een extra voetje vast nam, leek het veilig genoeg om snel de draadjes uit zijn koker te gaan prutsen.

En Pête is nu een brave maar vroeger had je daar niet zomaar een naald in gekregen. Die had je dan eerst een praam moeten opzetten vooraleer je in de buurt had kunnen komen met die sedatie. Anders liep de DA het risico een stel voorvoetjes tegen z'n hoofd aan te krijgen.

En praktisch gezien, ik kan echt héél wat voorbeelden verzinnen.
Verbandwissels bijvoorbeeld toen Pête geopereerd was. Toen moest ik elke 3 dagen het verband aan een achterbeen wisselen en dat deed haar pijn. Dat was mij zonder praam nooit op een veilige manier gelukt. Of had ik haar toen elke 3 dagen moeten laten sederen?
Etc...

Ik zou een paard met koliek precies toch ook liever niet verdoofd hebben?
Als ze al het risico lopen om in shock te gaan? En hoe wil je dan beoordelen of de behandeling en medicatie wel/niet aanslaat, als je paard nog urenlang er verdoofd bij staat?
Nu heb ik niet immens veel ervaring met koliek-paarden. (gelukkig)
Maar Jamaica hebben ze ook pas verdoofd vlak voordat ze hem wilden opereren en pas nadat die beslissing genomen was. De onderzoeken in de kliniek gebeurden ook zonder sedatie. (En hij heeft behoorlijk laten weten, dat het hem niet zinde.)
Het beestje stond dood te gaan, liet zich tegen de grond vallen, schopte behoorlijk etc... maar opeens leek er niets meer aan de hand. Had de DA hem hier eerder thuis ook al verdoofd, waren we misschien niet eens met hem in de kliniek geraakt en hadden we nog wel enkele uren langer gedacht dat hij er wel doorheen zou komen.