Daar kom ik dan met de nachtschuit (ik ben niet zo actief of fora maar probeer mezelf dat wel meer aan te leren
)
Piet, ik begrijp je reactie helemaal. Ik heb het ook erg vluchtig geschreven dus kan me voorstellen dat je er van alles onder kan verstaan. Ik vergeet soms hoe sterk intepretatie een rol kan spelen, helemaal als het om geschreven woorden gaat die iets over paarden of training duidelijk moet maken
Wat ik bedoelde met 'grenzen aangeven' en 'duidelijk hebben wat die grenzen zijn' en 'die van het paard respecteren', zal ik proberen uit te leggen adhv een voorbeeld. En ik zal die van Geertje volgen...
Stel een paard bonst tegen de persoon aan of komt erg dichtbij, waarop de persoon als reactie wijkt.
Dit gaat altijd goed, totdat het misgaat en de persoon daarbij pijn heeft of zelfs omver wordt gelopen.
Hoe er dan vaak, in zowel 'NH kringen' als traditionele methodes wordt gereageerd, is dat het paard afgestraft wordt en - afhankelijk van de 'methode'- al dan niet met geweld wordt verteld dat het niet zo dichtbij had mogen komen. Dat wordt inderdaad gerechtvaardigd met 'het paard moet mijn grenzen of persoonlijke ruimte respecteren'.
Voor mij spelen dan een aantal vragen aan de persoon in kwestie een rol:
1. Is het voor het paard überhaupt wel duidelijk wat die ‘grenzen’ zijn of dat hij niet zo dichtbij mag komen? Is dit wel eerder aangegeven op een manier die het paard begrijpt?
2. Geeft de persoon – al dan niet bewust- geen tegenstrijdige boodschap af? Is het gedrag bijvoorbeeld gecreëerd omdat het onbewust is beloond?
3. Is de persoon zelf consistent in zijn/haar gedrag?
4. Uitgaande van ‘wat je uitgeeft, krijg je terug’, respecteert de persoon de ruimte van het paard wel?
Om terug te gaan naar het voorbeeld…
Vaak zie je dat het paard geen idee heeft van eventuele grenzen van de persoon, aangezien grenzen niet bestaan als je deze niet aangeeft. Zonder dat de persoon het doorheeft mag het paard bijvoorbeeld het ene moment wel met zijn hoofd tegen de persoon aanschuren, of komt met zijn hoofd tegen de persoon aandrukken en wordt daarna geaaid (=onbewust beloond) maar het volgende moment als het weer op die plek wil komen staan wordt hij opeens terug geduwd (= niet consistent en onduidelijk).
Ook loopt de persoon altijd direct op het paard af om het uit het niets vol over het hoofd te aaien, om de hals te vallen of een halster om te jassen zonder daarbij te zien of het paard überhaupt met zijn aandacht wel daar was, of zonder de signalen te lezen of het paard en al dan niet prettig vond (=niet respecteren van de ruimte van het paard).
Dit is een hele periode zo door gegaan en het paard raakt eraan gewend/krijgt aangeleerd dat zijn lichaam en hoofd dichtbij de persoon ‘horen’ te zijn doordat hij daar ook nog eens onbewust voor wordt beloond door een aai, of aangeleerd krijgt dat de persoon steeds voor hem wijkt als hij druk zet.
Vervolgens valt het paard dus niet kwalijk te nemen (er valt ene paard überhaupt naar mijn idee nooit iets kwalijk te nemen) dat hij op een dag, als hij bijvoorbeeld schrikt, prompt springt in de ruimte waar hij aangeleerd is te zijn, namelijk tegen de persoon aan.
Voor mij begint het in de training dan met
1. Het paard z’n ruimte respecteren door bijvoorbeeld niet zomaar op hem af te stormen en zijn halster om te jassen maar eerst te kijken of je contact krijgt en hem te vragen zijn hoofd aan te bieden in het halster en hem dáárvoor te belonen, of nog simpelder, niet zo op hem afstormen en hem over zijn bol aaien maar eerst zijn signalen te lezen wanneer we aankomen. Of nog simpelder… als we willen dat het paard bijvoorbeeld een meter afstand houdt, wij zelf ook die meter afstand aanhouden als we met iemand staan te praten terwijl we naast het paard staan.
2. Met aangeven wat wij onprettig vinden op een manier die niet persoonlijk naar het paard wordt gericht maar puur heeft te maken met onszelf (we houden het bij onszelf!) en vooral ook belonen wat we prettig vinden en hier consistent in zijn. Dus als het paard komt aangewandeld om zijn hoofd te komen schuren, geef je met een signaal die het paard begrijpt aan dat hij daar niet moet zijn en aangezien ik op basis van gevoel werk, moet je gevoel of energie erachter ook zeggen ‘niet hier’ (zonder daarbij boos te worden of je energie op het paard te richten!) .
Vervolgens is het naar mijn mening net zo belangrijk om aan te geven waar het paard dan wel zou moeten zijn en dit kan dan weer door hem te belonen op het moment dat hij wel ‘beleefd’ komt aanwandelen en op een bepaalde afstand bij ons komt staan.
Echter, heb ik in praktijk gemerkt dat het – als het gaat om ruimte – paarden heel goed weten wat een goede ruimte is, aangezien ze die ook onderling hanteren.
Tjeeh, het kostte me aardig wat woorden om te omschrijven maar ik wilde het deze keer graag zo goed mogelijk onderbouwen. Ik hoop dat dat nu enigszins is gelukt!
Voor mij, en ook voor Geertje werkt dit goed en ook erg snel als je consistent blijft.
Dat het voor mij werkt, zegt natuurlijk niet dat het dé juiste manier is
Warboel
