e m kraak schreef op maandag 2 januari 2012, 17:28:


Ik heb tot nog toe 1 hond gehad die behoorlijk bang was van vuurwerk en 1 die ik om 12 uur gewoon mee naar buiten kon nemen, die was tevree als ze bij me mocht zijn.
De Bernard die ik nu heb, wordt er niet eens wakker van, terwijl de poes tegen de muur op vliegt. Dat gaat iets beter als ik alle ramen blindeer en ze alleen het geknal kan horen, dan gaat ze onder de tafel bang zitten wezen.
De paarden werden duidelijk rustiger toen ik bij ze ging staan.
En er kwamen diverse vogels in paniek uit het bosje bij ons tegenover ons huis vliegen. Ik hoop dan altijd maar dat die weer een veilig plekje vinden.

En ook van vroeger bij mijn ouders thuis, herinner ik me verschillende reacties van honden. We hebben er één gehad die de rotjes probeerde op te vangen, terwijl een ander in volkomen paniek probeerde een gat onder de boekenkast in de woonkamer te graven.

Zelfde mensen, verschillende dieren en dus toch verschillende reacties.
Nu hebben en hadden we wel altijd "tweedehands" honden, meestal uit het asiel, dus je kent het verleden niet.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Ilona Kooistra schreef op maandag 2 januari 2012, 13:54:


Zoals ik zei: so sorry....
Ben die anderhalf uur per jaar niet voor rede vatbaar.
Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

e m kraak schreef :

Díe energie bedoel ik dus niet.

Piet schreef op maandag 2 januari 2012, 7:28:


Wat ik toen deed was het volgende:
Eerst een leuk spelletje: breng het balletje en als je hem voor m'n voeten legt krijg je een snoepie (stukje pensstaaf, ie íe dól op). Meest basale hondenspelletje wat er is en dat had hij ook zó door. En hij vond het prachtig! Ik had zijn volle aandacht en hij had zó nog úren door kunnen gaan.
Toen trapte een van mijn kinderen op zo'n kikkererwt (die leg je gewoon op de grond en als je er dan gewicht op zet krijg je een mini-knalletje). Ik schreef 10 m, maar ik bedoel op een afstand dat je het nog nét hoort. Toch spoot hij weg, met z'n staart tussen de benen!
Guus is onze 3e hollandse herder en de vorige 2 hebben nooit zo moeilijk gedaan over vuurwerk en onweer. We bevestigen zijn gedrag zeker niet, sterker nog, we negeren hem en laten dat tussen onze benen kruipen ook niet toe.
Misschien moet ik die "overkill"-strategie maar eens proberen......

angelique hage schreef op maandag 2 januari 2012, 22:16:


Als ik jou was zou ik een goede gedragstherapeut inschakelen. Dit soort dingen kun je beter niet alleen oplossen. Als je het verkeerd doet maak je het alleen maar nog erger.

En ik blijf er bij, de prikkel was te groot en de beloning te klein. Dus de prikkel verkleinen en niet een stukje pensstaafje geven, maar een hele zak pensstaafjes voor zijn neus op de grond omkeren.

Groetjes Karin

Piet schreef :

Piet Carbid
Het knallen laten wil-ie niet....

Spirithorses schreef op dinsdag 3 januari 2012, 10:00:

Spirithorses schreef op maandag 2 januari 2012, 15:26

Ik riep haar niet op de bank Pien, ze heeft altijd haar eigen plekje en dekentje in 'n hoekje van de bank.
Alleen nu kwam ze af en toe tegen me aanzitten, als ik aan het lezen of tv aan het kijken was. Ik zei dan wel bv hoi Mika en las of keek verder.
Ofschoon ik voor mijn gevoel zo normaal mogelijk deed omdat ik weet dat je met aai beloning het gedrag beloont, kan het best zijn dat ik onbewust toch 'n ander gevoel uitstraal wat zij dan leest. Moeilijk hoor .

Spirithorses schreef op dinsdag 3 januari 2012, 10:00:


De rest van het hele jaar maakt ik et goed,
dan ben ik o zo zoet
Maar volgend jaar dat zul je zien
knal ik in de buurt van Pien

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren