Christel Provaas schreef op dinsdag 13 december 2011, 8:05:


Hier heb ik nog nooit van gehoord. Kun je daar wat meer over vertellen?

Moniek schreef op dinsdag 13 december 2011, 1:47:


Ja, dat is wel zo, vanaf het moment dat hij weer voor me staat staan die oren weer netjes rechtop.

Martina schreef op dinsdag 13 december 2011, 10:07:


ja, dat is het moment om actie te vragen.


Daar moet ik eens op letten

Martina schreef op dinsdag 13 december 2011, 10:07:




Liltje heeft zondag nog een kennis de stuipen op het lijf gejaagd. Zij moest en zou Liltje een kusje op haar neus geven. Op haar kus-geluid deed Liltje snel een stap naar haar toe met oren in de nek, rollende ogen en een gevaarlijk opengesperde mond. Ze schrok zich dood en wilde en stap achteruit doen, maar het was al te laat. Ze had midden in haar gezicht een zanderige, plakkerige paardenkus te pakken.

Liltje zeer tevreden dat ze het doelwit getroffen had, de kennis erg verwonderd dat ze niet gebeten was door dat "gevaarlijke" paard.

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:05:

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:05:

Ik vind het wel boeiend, al die verhalen...

Ik zat namelijk met hetzelfde, vooral met de kleintjes. Als ik met hen werk, en dan mn het volgen, liggen de oortjes ook tamelijk plat naar achteren. Toch zijn ze er als de kippen bij om mee te doen. Vooral het nieuwe kleine minibuldozertje.

Ik vroeg mij af wat ik fout deed...

Heb wel interesse in een wat uitgebreidere verklaring van de stelling van christel

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:34:


Leuk om te lezen, hier ook zo met ons manneke Ik vroeg me ook al af of hij soms slecht gezind was als hij mee moest lopen...
De merrie doet het opvallend minder...

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 december 2011, 12:50:


Toch vind ik dit perfect omschreven...
Paard kan zo fanatiek geconcentreerd zijn dat het er nijdig van gaat kijken.
Normaal gesproken komt het niet veel verder dan dat. ( wil niet zeggen dat het niet kan, want als je paard beloond voor dat gedrag, zal het verder gaan en kan je op den duur de bak uitgejaagd worden- beetje afhankelijk van het tiepje wat er voor je staat - )
Maar ook dat is te trainen. " ik wil graag dat je met een vrolijk gezicht naar me kijkt" Hoewel je dan aan symptoombestrijding lijkt te doen natuurlijk.....
Wat echter ook waar is dat niet beloond gedrag uitdooft.
In feite is het simpel.
Pas belonen als de oortjes naar voren staan en dat stug volhouden.
Ik meen dat Alexandra Kurland er het nodige over geschreven heeft, of dat het op een dvd van haar staat.

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren
(En ik heb nog geen betere gevonden om te jatten)

Ik heb dat ook met mijn zorgpaardje,

dan wilt ze dat ik haar aai en met haar bezig ben, maar altijd die oren naar achter. Ook al merk je dat ze duidelijk geniet, haar ogen zijn toe aan het vallen en ze is gewoon heel rustig, maar ik vond dat echt tegenstrijdig.