Monique Meijer schreef op dinsdag 15 november 2011, 16:38:

Zwepen, sporen en trekken en schoppen mocht daar niet. Ik moet toch es gaan kijken daar of die manege nog bestaat en zo ja, hoe er nu les gegeven wordt... ben eigenlijk wel benieuwd ondertussen.
Ik maak er hier altijd een punt van niet prongeluk aan de teugels te hangen bij moeilijkere snelle stukken bergopwaarts (massa is traag, kun je niks aan doen). Desnoods pak ik met 1 hand een dikke plok manen en de teugels in de andere hand. Juist op die stukken moet je paard z'n kop vrij hebben vind ik. Soms schiet er een stuk steen of grond onder een achtervoet uit of zo en moet het evenwicht snel opnieuw gevonden worden. Ik voelde me erg rot toen ik laatst prongeluk aan de teugels hing (gewoon op een vlak graspad ahum), als ik die niet vast had gehad was ik achterover op z'n kont gekieperd met de beentjes in de lucht... dat was toen ik dat ritje aan het filmen was en ff totaal niet op zat te letten. Door een ree deed Jack ff wat snellere passen (erg bijzonder voor zijn doen), en tja, dan zit je in dat schermpje van die camera te gluren... Ik was wel knetter blij dat er geen stuk ijzer in z'n mond hing op dat moment.
O ja... geen schuurplekken of wond daarvan op z'n neus hoor.

Monique Meijer schreef op dinsdag 15 november 2011, 16:38:

Martina schreef op dinsdag 15 november 2011, 16:59:


Bij ons ook niet. Wanneer dat wel gebeurde, kreeg diegene er (verbaal) behoorlijk van langs, ons lesgeefmens werd dan echt ontzettend boos.
Het waren sowieso erg strenge mensen, maar tussen de lessen door waren ze hartstikke aardig. Als ze tijdens een les tegen je had staan brullen, dan pakte ze je na de les even in haar armen en legde ze uit hoe en waarom.