> Raar dacht ik toen diverse malen; dat mensen er dus zo over
> denken. Niemand die een hondeneigenaar vraagt in het bos of die
> hond het niet vreselijk koud heeft in de sneeuw of de regen.
Ons wel, want onze hond is een watje
Maar je hebt gelijk, mensen snappen het niet. Na al mijn verhalen en foto's krijg ik nog steeds opmerkingen van de familie. Met de sneeuw ook nog. Je hebt hem nú dan toch wel binnen gezet he. Want ja die sneeuw was wel heel zielig vonden ze. Wat de familie betreft maak ik me er maar niet meer al te druk om. Ze gewoon elke keer weer dat een paard buiten met vriendjes hoort en niet in een (gouden) gevangenis.
Bij anderen kan ik me er wel druk om maken, maar ook dat toch maar voorzichtig dingen brengen. Op een emaillijst heb ik afeglopen week wat met iemand gekletst die twee wedstrijdpaarden heeft. Die staan de hele dag samen buiten op de paddock en ze rijdt niet alleen maar in de bak (waarmee ik heel kort aan probeer te geven dat ze de paarden niet geheel als fiets beschouwd), maar ze was nogal verbaasd over een van mijn ouwehoer verhalen (over Fengur die zo leuk de parkeerplaats bij het bos wilde verkennen). Dat zij dat nooit had, omdat ze zo serieus was tijdens het rijden. Na wat heen en weer geklets gaat ze nou eens met in en uitstappen proberen alles los te laten (in haar hoofd). Ben heel benieuwd waar dat toe gaat lijden, ik hoop dat ze gewoon een klein beetje dichter bij haar paarden komt, lijkt me heel mooi.
Het blijft moeilijk en heel frustrerend soms.
Groetjes Karin
Warboel
