Traviata, de Konik die twee weken bij mij heeft gestaan was meer mensenhandelingvreemd. Paardenstaal verstond ze maar mensen taal was haar absoluut vreemd. Ik moest de eerste dage al mijn bewegingen naar haar toe in slow motion uitvoeren, anders was ze weg. Ze moest goed kunnen zien wat je deed. Ik kon haar een halster aandoen en zelfs vliegenfrennekes en na twee weken was ik zo ver dat ik haar kon aanraken op rug, flanken en heel vluchtig kont en staart. Aan haar bene mocht ik niet komen. Haar voorbenen liet ze me op den duur toe tot aan haar knie maar niet lager. Als ik haar achterbenen probeerde aan te raken, haalde ze uit.
Als ik haar hoef wilde nemen, was het blinde paniek (Eén keer geprobeerd)
Wel was ze heel lief en als ik met eten en hooi bezig was, stond ze mee in het voerkot als ik even niet oplette. Ze was heel nieuwsgierig en leergierig. ze kon me zo aanzien met een vragende blik in haar ogen wat ik nu wilde en of ze het goed deed. (Heb wat simpel grondwerk met haar gedaan, telkens 5 minuten tot ze aangaf dat het genoeg was)
Grappig dat er zo veel verschillen zijn.

Elk paard heeft recht op een staart

maja! das waar ook zo heb ik ook nog een paard geweten die jonger was dan ze dachten toen ze hem kochten, hij was al bijna 1.80m (stalpaard en veel krachtvoer) en hij was nog geen 2 jaar, ze hebben hem als '4jarige' verkocht, zadelmak...
nog geen jaar later ging dat paard naar een handelaar en waarschijnlijk naar het slachthuis want hij had verschrikkelijk last van zijn heupen en rug
echt zielig vind ik!
enja, tis niet simpel om met een paardje dat echt mens-vreemd is te werken he?!
groetjes

joop schreef :


Misschien ja, misschien nee. Ik denk dat het allemaal reuze meevalt.

Hij was alleen wat kopschuw en kon absoluut geen voeten geven maar heeft geen trauma´s die hem in de weg zitten, juist een grenzenloos vertrouwen en hij is supercool, trouw, en ik vind hem heel gemakkelijk op de grond en met rijden.

Dit is duidelijk een paard dat geleerd heeft zelfstandig te denken, ik kreeg er vandaag een mooi voorbeeldje van tijdens een St Pietersbergrit. Daar zijn allemaal houten doorgangshekken om de schapen ´binnen´ te houden. Je kunt er gewoon tussendoor rijden, erg leuk. Ik parkeerde Rubio voor zo´n hekje om erdoorheen te gaan terwijl ik ertegenaan trapte om het even te openen (tegen het hekje he, niet tegen Rubio) en toen hij zag wat de bedoeling was duwde hij het met zijn borst open.
Dat vind ik nou super!

Hij is nu twee keer in het bos geweest, laat hem los en hij brengt je (via de kortste weg) naar huis.
Hij leert razendsnel en vindt het allemaal reuze interessant en gezellig. Een paard dat trauma´s heeft en met zichzelf in de knoop zit krijgt dat niet voor elkaar hoor.

Groet, Pien
(foto van vandaag staat op Facebook)