Sandra van Bommel schreef op vrijdag 26 augustus 2011, 14:20:


Ok, ik dacht dat je een geheel uit rubber bestaande graasmasker bedoelde. Ja, als je deze al hebt.....

Monique

Coralie schreef op maandag 29 augustus 2011, 7:25:


Hallo, Coralie,

Mijn ervaring is dat een dubbele zool ook over de hele zool kan zitten. Het is inderdaad zo dat het wel vaak maar aan een kant is. Na enige tijd zie je vanzelf of het bij een kant blijft of dat er nog meer loslaat.

Monique

Zaterdag ben ik met een buurvrouw samen met Lily op pad geweest. Zij heeft jarenlang een pony gehad en ze mist het rijden ontzettend. Aangezien ik altijd alleen op pad moet en niet iedere keer Klaas kan vragen om mee te gaan wilde ik bij haar nog eens een poging doen. Mijn buurvrouw heeft een tijd geleden ook al eens op Lily gereden, maar dat ging helemaal niet. Te eigenwijs, niet luisteren, ik deed dat zo met mijn pony dus met Lily moet dat ook zo, dat moet zo op de manege, dit is niet de standaardmanier van rijden, ik kan niet met de teugels los rijden, ik moet drijven met elke stap, volgende keer moet er een bit in.... Bleeeeeee......Nee dus. Of op mijn manier of helemaal niet. We hebben het toen een tijd laten rusten. Lily wordt zo niet gereden.

Haar pony had heel wat meegemaakt bij vorige eigenaars en was erg moeilijk en heftig. Gekocht als een mager onderdanig scharminkel, na enkele maanden veranderd in een heftige en agressief reagerende pony. Ze kon hem niet uit het oog laten als hij op het weiland stond. Hij reageerde agressief op kinderen die voor het hek stonden, rende fietsers achterna. Na heel wat vervelende gebeurtenissen en een gebroken heup durfde ze het niet meer aan en heeft ze hem verkocht aan iemand die met hem wilde springen en endurance rijden. Veel beweging maakte hem rustig en hanteerbaar. Ze hoopt dat de nieuwe eigenaar hem die beweging kan geven en dat hij daar nog een paar jaar mag blijven/heeft mogen blijven, al is ze bang dat hij iemand aangevallen heeft en dat hij al niet meer leeft.

Zaterdag gaf ze aan dat ze het rijden toch erg miste en of we het nog een keer konden proberen. Ze wilde helemaal opnieuw beginnen en of ik haar dan wilde leren hoe ze Liltje moest rijden. Prima, dus nog maar eens een poging. Het begon goed: Geen gezeur van haar kant over bitten, drijven en strakke teugels maar een buurvrouw die goed luisterde en probeerde het in de praktijk om te zetten. Ze vroeg nog wel wat Lily zou doen als ze haar op een andere manier zou rijden. Dat Lily dan niets zou doen, daar kon ze niet bij, dat was immers de “normale” manier van rijden en zou ieder paard begrijpen. Voor Lily is een andere manier “normaal” geworden.

De heenweg heb ik Lily gereden en mijn buurvrouw uitgelegd hoe het werkt, wanneer ze pas teugel of been in mag zetten. Dat was erg moeilijk voor haar, zij is gewend gelijk teugel en been in te zetten, anders was haar pony gewoon niet te sturen of te stoppen. Lily daarentegen reageert voornamelijk op stem, reageert ze niet, zeg ik haar naam en vraag nog een keer, weer geen reactie dan volgt pas teugel of been.

Aangekomen op een rustige plek, hebben we gewisseld en wat oefeningen gedaan. Lily was eerst niet van plan naar haar te luisteren en bleef dicht bij me staan. Ik ben even meegelopen, heb haar begeleid en toen ging het. Toen mijn buurvrouw zelf weg wilde stappen ging het absoluut niet. Ze zat er met een gespannen gezicht op en worstelde met de teugels, haar benen en de verschillende commando’s. Lily stapt weg op een simpel “walk”. De buurvrouw was echter met haar tong aan het klakken en met haar benen aan het duwen: geen reactie. Toen ik haar vroeg wat ze aan het doen was antwoordde ze dat ze haar pony altijd zo reed. He?!... alweer?! Toen ik aangaf dat we die discussie al een keer gehad hadden en dit MIJN paard is en dat IK beslis hoe Liltje gereden wordt, keek ze even vreemd op.

Lily is nu aardig licht te rijden, ik wil niet terug naar die enorme druk op teugels en dat gehak met benen. Ik heb haar nog een keer uitgelegd hoe de bedoeling is met het verzoek zich daar ook aan te houden, omdat ze anders kan afstappen en dat dit anders de laatste keer is. Daar schrok ze wel even van en beloofde beterschap. Natuurlijk heb ik er begrip voor dat ze ontzettend vastgeroest is in rijden met veel druk dat het moeilijk voor haar is dat los te laten, maar dan nog een keer aanvoeren dat ze altijd zo reed, en ook nog stug daarmee doorgaan, daar heb ik absoluut geen begrip voor. We hebben afgesproken dat ik haar vertel wat ze moet doen en dat ik haar er door help totdat het voor haar “normaal” geworden is. Geen eigen initiatief met veel druk of vreemde commando’s. Lily is erg gemakkelijk te sturen, je hoeft bijna niets te doen en dat is gek genoeg erg moeilijk voor mijn buurvrouw.....

Lily zette zich braaf bij “walk” in beweging. Ze volgde mij eerst stug en kroop bijna op mijn bagagedrager. Na een paar honderd meter lukte het haar Lily opzij te sturen en liep ze naast me. Lily vond het prima en liep rustig door. Toen een stukje draven. Bij Lily is dit een keer klikken, snelheid opvoeren is nog een keer klikken, langzamer draven is “laaaaangzaaaaam”. Wat was de buurvrouw aan het doen: Lily de oren volklikken. Geen reactie bij Lily. Zij is gewend aan een enkele klik en reageert gelijk. De buurvrouw begon wanhopig te kijken en probeerde haar benen in te zetten en maakte vreemde acrobatische toeren, want ze kon er niet bij, haar benen waren te kort. Lily aan de teugel gepakt en laten stoppen. Nog een keer doorgenomen wat te doen, stappen, Lily een paar meter met rust laten en nog een keer proberen aan te draven ZONDER acrobatische toeren. Deze keer gaf ik de klik en Lily draafde aan. De buurvrouw zeer verrast. Toen weer terug naar stap. Ik kon nog net voorkomen dat ze aan de teugels ging hangen. Gewoon weer “walk” en Lily ging onmiddellijk terug naar stap. De buurvrouw weer zeer verrast, dat je een paard met zo weinig druk/kracht kunt rijden en dat een paard BIJ JE BLIJFT aan een losse teugel en ook nog zomaar onmiddellijk terug naar stap gaat ZONDER aan de teugels te trekken. Ik wil niet weten hoeveel druk ze bij haar pony moest gebruiken.....

Daarna geoefend, draven, stappen, draven, stappen, halt houden, stappen, enz. het lukte steeds beter, de buurvrouw zag ineens “het licht” en toen ging het wonderbaarlijk goed. Lily reageerde prima en genoot, de buurvrouw genoot ook, prachtig. De buurvrouw heeft in die 1,5 uur erg veel geleerd en stond er versteld van hoe ontspannen paardrijden kan zijn. Nou ja, ontspannen.... ze liep aardig o-benig naar huis.

Volgende zaterdag willen we waarschijnlijk weer een poging doen. Ik hoop dat ze het meeste onthouden heeft en dat we daarop verder kunnen borduren.

Monique

Martina schreef op maandag 29 augustus 2011, 13:01:


Op een gegeven moment had ik wel even zoiets van: nog even en je gaat lopen.....

Monique

Marlies Sanders schreef op maandag 29 augustus 2011, 13:18:


Ik ben ooit geswitcht omdat ik wel moest: Mijn vorige paard had een gat in de tong precies waar het bit zou komen te liggen. Anders was ik daar niet eens aan begonnen, denk ik. Waarom ook, gaat toch prima?

Zo kreeg ik ook de opmerking: Je hebt nu een gezond paard, dan kun je nu ook met bit gaan rijden. Wat een opmerking....

Ik heb haar er inderdaad toe gedwongen en ik vind dat is mijn goed recht. Op mijn paard wordt volgens mijn regels gereden en anders niet. Lily krijgt nooit weer een bit in. Het zou niet eens kunnen, dan zou haar ene hengsttand getrokken moeten worden. Wat een onzin, een gezonde tand trekken omdat de ruiter er last van zou hebben. Dat ding gaat er pas uit als Lily er last van heeft.

Monique

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 30 augustus 2011, 11:20:


Nee, dat valt ook niet mee. Dit kon ik nog net opbrengen. Anderen zijn niet eens zover gekomen om op Lily te mogen zitten, dat was aardig snel bekeken. Voor de gein aan haar snor trekken en dan bulderen van het lachen kan ik helemaal niet waarderen. "Als die draaft heb je zeker gaten in de grond". "Als ik daar opzit scheur ik uit m'n broek". Liltje is nu eenmaal geen elegant rijpaard, maar een harig trekpaard met een halve snor in de winter. Voor de gein even op die mamoet voor een geinige foto of om te laten zien wie de baas is, gaat hier niemand op Lily zitten.

Tot dusver voelt het goed bij de buurvrouw, ze heeft ervaren dat het anders kan, was hevig onder de indruk. Het enige wat denk ik nog problemen op kan leveren is de snelheid. Ik kan moeilijk lichtrijden met mijn knie. Een paar keer opstaan lukt, dan gaat mijn knie op slot en tja.... ziet er dan fraai uit. Daarom heeft Lily geleerd een basissnelheid aan te houden.

Mijn buurvrouw haar pony was een racemonster, die schoot er gelijk vandoor, zij aan de teugels hangen om te voorkomen dat hij in gallop zou gaan, ik zie het voor me...... Lily haar basissnelheid vond ze wel erg langzaam en ik betrapte haar er een paar keer op dat ze haar sneller wilde laten gaan, gewoon uit gewoonte, bang dat Lily terug zou vallen in stap. Het heeft veel moeite gekost Lily een basissnelheid bij te brengen, ze schoot er in het begin steeds als een speer vandoor, altijd haast haast haast, snel snel voordat je klappen krijgt, geen druk meer? dan abrupt stoppen voordat er aan de teugels gerukt wordt. (ze is met een zweep als "ondersteuning" gereden...... wat kunnen mensen het toch mooi brengen.... ). Vandaar dat ik niet wil dat ze drijft. Valt Lily terug, kun je haar gewoon weer met een klik op snelheid brengen.

Ik ben benieuwd hoe het volgende keer gaat. Ik ben streng.....
Als mijn buurvrouw een keer aan de snelheid gewend is, zal ze merken hoe ontspannen het is en dat je ook nog normaal een gesprek kunt voeren. Maar het is aan Lily. Zij geeft aan of ze het goed vindt dat de buurvrouw op haar zit, vindt ze er niets aan dan houden we er mee op.

Monique

Fem schreef op dinsdag 30 augustus 2011, 13:50:


Mijn buurvrouw is verder niet verkeerd, gaat erg lief en rechtvaardig met dieren om. Helaas wat vastgeroest in haar manier van rijden. Vandaar dat ik het met haar nog wel wilde proberen. Ik ben ook een zeikerd hoor, als het om mijn dieren gaat....

Goh.....Dat nauwelijks nog durven bewegen komt me bekend voor... Maar mijn buurvrouw heeft de tanden opelkaar gezet en doorgezet. Ze weet hoe belangrijk Liltje voor me is en dat het een voorrecht is dat ZIJ erop mag.

Monique

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 31 augustus 2011, 15:39:


Lijkt me wel handig wassen, zo'n afneembare staart....

Martina schreef op vrijdag 2 september 2011, 19:37:


Ik kan hem ook niet zien.....

Nathalie Lagasse schreef op zaterdag 3 september 2011, 19:01:


Prachtig om te zien!

Monique

Afgelopen zaterdag ben ik voor de tweede keer met mijn buurvrouw op pad geweest. We hebben nu een grotere ronde gemaakt. Het eerste gedeelte heb ik weer gereden en haar steeds weer laten zien wat de bedoeling is. Halverwege hebben we gewisseld. Mijn buurvrouw was super gemotiveerd om alles goed te doen. Liltje luistert normaal erg goed, let je echter niet op of geef je een commando halfgebakken, begint ze te testen. Dat heeft mijn buurvrouw zaterdag een paar keer ondervonden. De eerste keer dat ze wilde draven was de "klik" niet goed. Liltje bleef lekker doorstappen en reageerde nergens op. Heel goed, zo heeft ze het geleerd, immers. Ik heb niets gezegd en dacht, eens kijken wat de buurvrouw nu doet. Ze begon te mompelen, moeilijk te kijken, toen kwam er een duidelijke klik uit en Liltje draafde braaf aan. Een gelukzalige blik in de ogen van de buurvrouw.

Aan het eind van de weg aangekomen terug naar stap met "walk", geen probleem, Liltje reageerde onmiddellijk met een bijna gelanceerde buurvrouw....

Toen moest de drukke weg tussen Diele en Brual overgestoken worden. De buurvrouw moest Lily laten stoppen. Dat ging helemaal niet goed: "HO" "RUK". Even een gesprekje gevoerd over haar kinderen: hoe vraagt ze haar zoontjes ergens mee op te houden. Eh... ik vraag het ze? En wanneer pas je hardere maatregelen toe? Eh.... als ze niet luisteren? Geef je ze de gelegenheid te reageren? Eh.... ja natuurlijk?

Ach... en waarom krijgt Lily geen gelegenheid te reageren? Fase twee en drie tegelijk! Waar is fase een? Een erg moeilijk gezicht..... Eh....vergeten?

Dus maar even herhaald:
Fase 1: gaan zitten
Fase 2: "HO", desnoods met "LILY, HO"
Fase 3: wat druk op de teugels tot ze stopt en weer los laten

Blijkt dat ze eigenlijk geen idee heeft HOE je een paard op zit kunt stoppen. GRRR.... waarom ZEG je dat dan niet?! Ze wilde niet dom overkomen. Jemig..... dat is toch niet dom?! Ik vind het dom als iemand niet VRAAGT!

Buurvrouw gerustgesteld en er even over gepraat wat ze niet begreep. Na een paar keer stappen en stoppen kon ze tenminste op "HO" zonder de teugels Liltje stoppen. Het gaan zitten was een ramp met de meest komische acrobatische toeren. We gaan volgende keer eerst maar even op het stoepje oefenen. Wellicht kan ze gewoon niet gaan zitten ivm haar bekkenbreuk, dan is "HO" zonder teugels natuurlijk ook prima.

Verder ging het prima, ik moest haar er af en toe nog aan herinneren dat het geen enkel nut heeft de teugels aan te trekken bij iets engs. Als Liltje weg wil, dan is ze weg, teugels of niet, bit of niet. Het is zaak haar zoveel zekerheid te bieden dat ze bij je blijft. En daar hoort NIET bij dat je Liltje aait als er iets engs is of haar laat kijken. Het is gewoon zaak het engs te benoemen, zeggen dat het niets is, haar hoofd weer recht en vragen de weg te vervolgen. Mijn buurvrouw wil haar er bijna wel langs DRAGEN. Op zich erg lief, maar in Liltje haar geval funest. De drie-seconden-regel ingevoerd: Liltje mag drie seconden ergens naar kijken, dan hoofd weer recht en door. Zij voelt nog het niet aan wanneer Liltje begint met iets "eng" te vinden, dan maar zo. Werkt overigens prima.

Al met al een fijne rit, Liltje heeft genoten, ze draaft graag en kijkt met glanzende ogen en gespitste oren om zich heen. Iedereen tevreden en uitkijkend naar de volgende rit.

Monique

Martina schreef op maandag 5 september 2011, 11:50:


Zo heb ik eens van iemand bitloos les gehad, toen Indy zo ziek was. Even wat afleiding is dan soms niet verkeerd....

En ja.... wat voor afleiding. Achteraf bezien was het precies hetzelfde als op de manege, neus volgt kont, er zat alleen geen bit in de mond. Er werd gereden met ontzettend veel druk op de teugels, ik werd bij elke stap gewoon uit het zadel gewipt, vreselijk. Gewicht/benen/stem werd helemaal niets mee gedaan, wilde paard niet lopen, kreeg paard een mep met de zweep. Paarden over hindernissen heenslaan, kinderen die constant slaan..... Daar ben ik dus snel weer mee gestopt. Ik schaamde me gewoon daar tussen te rijden. Veel paarden hadden hun nek vastzitten en liepen helemaal scheef, maar daar mocht je niets van zeggen. Krijg je naar je hoofd geslingerd: "Ben je nu ook al dierenarts?!"

Dit was gewoon paarden misbruiken...


Lily is gelukkig heel consequent geworden. Klopt het commando niet, doet ze niets. En dat moet ook, mijn knie wil soms niet meewerken en floept ineens uit de stijgbeugel tegen haar buik aan. Dan moet ze natuurlijk niet denken: he, we gaan galopperen. Ik ben blij dat ze op harde aanrakingen niet meer reageert, ze reageert alleen op zachte aanrakingen, gecombineerd met stem of alleen op stem. En dat heeft heel wat hoofdbrekens gekost om haar zover te krijgen. Vandaar dat ik er ook zo bovenop zit dat de buurvrouw niet gelijk met harde (voor haar normale) maatregelen komt. Voor Lily toch veeeeel prettiger.

Ik heb ook liever dat iemand mij vraagt iets te doen, dan tegen mij te brullen en mij te schoppen.

Zoals het nu lijkt, was de buurvrouw een goede greep. Nu maar hopen dat ze niet aan zelfoverschatting gaat lijden en dat ze moet gaan showen bij bekenden hoe goed ze Liltje onder controle heeft. Nou ja..... dan is het dus afstappen en wegwezen.

Dit heb ik een keer met een buurmeisje gehad die af en toe op Indy kwam rijden toen ze nog gezond was. Een erg leuk kind, zeer bereid te leren. Op een dag kwam ze met twee vriendinnen lang toen ze kwam rijden. Wat ze nooit eerder gedaan heeft en waar mijn mond van open viel: Indy tussen de oren slaan met de teugels en JAAAAAA brullen. Indy bleef gelukkig als een rots staan met een vragende blik in de ogen. Ook op haar gewapper met de teugels volgde gelukkig geen reactie. Wat bleek? Ze had vreselijk zitten opscheppen tegen haar twee vriendinnen dat HAAR paard een COJBOJ paard was. En ja, dan moet je dus zo rijden. KOTS....

Meisje in de nek gegrepen en er af geplukt, vriendinnen even verteld hoe de vork in de steel zat en van mijn erf afgetrapt. De volgende dag verscheen het meisje weer, of ze op Indy mocht rijden. Wat een idee... Indy mishandelen om voor haar vriendinnen te glanzen en vervolgens gewoon door willen gaan alsof er niets aan de hand was? Nee dus, wegwezen.

Vandaar dat ik erg oplettend ben. Dit was een keer en nooit weer!

Monique

Buurkinderen hebben vorig jaar eindelijk na lang zeuren en veel tranen een pony gekregen. Ze zaten vanaf het moment dat het beest de trailer uitkwam dagelijks meerdere malen op de pony met telkens een andere uitdossing en kapsel. (De pony bedoel ik.... ). Dit jaar heb ik ze er nog niet op gezien, volgens mij is de lol er al weer af. Mijn buurvrouw woont er pal naast, wellicht kan ik haar op het idee brengen dat zij de pony wat beweging kan geven.

Ze heeft er al eens opgezeten toen de kinderen problemen met de pony hadden. Hij wilde alleen linksaf, niet rechtsaf. Bleek gewoon stijf te zijn achteraf.

Wie weet kunnen we ook eens samen te paard onderweg en kan het "stalen ros" thuisblijven.

Monique