Onze dappere kleine pruts.....
Ik had Carmen de laatste weken in het oog gehouden, had het gevoel dat er iets was.. ze leek geïiriteerder dan anders, ging al eens ineens liggen, veel staartzwiepen en happen naar de buik, zoals paarden doen als ze veel last hebben van vliegen. Het verontrustende was alleen dat hypergevoelige Player er wel rustig bijstond ....mijn alarmbel ging dus al wel....
Zaterdagochtend is het dan mis beginnen gaan.
Nog niet echt alarmerend maar ze stond weggedoken in Player 'haar' stal, daar ging ze altijd in staan als ze zich niet lekker voelde. Ze kromp regelmatig ineen van de krampen en maaide met haar voorbeen door de lucht. Twee DA proberen te contacteren, allebei in verlof tot en met de maandag. balen. De Da met wachtdienst ken ik en is een enorme arrogante mens die trowens de vorige keer met Carmen haar koliek ook niet wilde komen.
Ik heb dan zelf eerst gehandeld; olie gegeven om haar darmen te prikkelen en een halve pijnstiller. Gelukkig sloeg dat aan en kon ik met een vrij gerust gevoel weer naar huis.
s' Avonds was het nog ok, wel nog wat olie gegeven, voor de zekerheid. Ze was niet top maar ça va..
Zondagochtend was ze zozo maar tegen de avond leek ze zelfs weer heel fit en vitaal.
Maandagochtend was het dan toch weer mis. Niet kritiek maar duidelijk weer pijn. Heb haar weer een pijnstiller gegeven en weer kwam ze er enigszins door. Tegen maandagavond verergerde haar toestand en heb dan een sms gestuurd naar de DA met de vraag om dinsdagochtend te komen zien. Carmen ging veel liggen en had duidelijk pijn. At met tussenpozen wel gras.
Dinsdagochtend was het behoorlijk mis, Carmen had ontzettend veel pijn, ze lag bijna de hele tijd en wilde niet meer recht, of maar voor heel even. Katrien, de DA, was er vroeg en heeft ze ingespoten tegen de krampen en tegen de pijn. Carmen haar reactie was redelijk lauw, normaal knapt ze daar behoorlijk van op, al is het maar tijdelijk....Nu kwam er niet veel respons. Wel dronk ze, wat goed was omdat ze begon uit te drogen. Ze genoot zo van het water dat ze heel haar snuit erin duwde en met het water begon te klotsen, was fijn om te zien dat ze weer wat leven vertoonde.Tegen half twee ben ik terug komen kijken, had nieuwe vliegenfrennekes gekocht omdat die van haar kapot waren, en ze stond een beetje te grazen....wonder!
Ben dan heel gerust naar huis gereden waar ik gasten verwachtte voor de verjaardag van mijn jongste zoon.
Om 18h00 kreeg ik een sms waarin ston dat Carmen helemaal stond te hijgen, te trillen en te zweten in haar stal, de plasjes lagen op de grond. Ben plankgas naar de wei gevlogen waar ik een hoopje ellende aantrof met uitpuilende paniekogen.
Katrien gebeld, die niet opnam - was aan het opereren, zo bleek achteraf, andere DA geprobeerd, ook zonder succes, was ook aan het opereren, zo bleek.... Paniek....Na een dik half uur Katrien toch vastgekregen en die is onmiddellijk gekomen.
Carmen had 39,4 ° koorts en kon niet bijna meer op haar benen staan. Ze probeerde continu te plassen wat niet lukte. Ze is in elkaar gezakt en bleef liggen, kreunend en krampend. Katrien heeft haar dan een spuit morfine gegeven om te kijken of dat soelaas zou brengen. Carmen was wat van de wereld dan, maar bleef kreunen en krampen. We hebben op dat moment besloten haar te laten gaan...ze mocht gaan...Katrien ging naar haar auto om alles klaar te maken en te nemen wat ze nodig had en bleef even weg. Carmen - of ze het aanvoelde, heeft zich dan toch in haar morfineroes weten recht krijgen en wankelde van ons weg, de wei op. We stonden alle drie (mijn oudste zoon was telkens ook aanwezig) met open mond te kijken en hebben het opgevat als , ze wil nog niet gaan, het is haar tijd niet, ze wil nog vechten. Ze bleef recht en stapte voorzichtig wat rond.. weg van ons....
Katrien heeft haar dan nog een zware antibioticaspuit recht in haar ader gegeven tegen de infectie die ze had, gezien haar koorts en haar niet kunnen plassen -waarschijnlijk op de nieren.
Het was een kans.
s' Avonds tegen 22h00 was het dan toch mis. Zweten, rondlopend niet weten waar ze het zoeken moest van de pijn.
Katrien gebeld.
Omdat ze zo slecht reageerde op alle pijnstillers en medicatie besloot ze om Carmen op te voelen, wat ze normaal niet doet bij kleinere pony's.
Ze voelde in haar darmen een grote klomp van iets, keihard als steen met de grootte van een voetbal....een darmsteen die tegen Carmen haar nier drukte.
Alle puzzelstukken vielen op hun plaats.
De prognose bij een evt operatie, de enige oplossing, was erg slecht, we hadden al wel beslist geen kliniek, maar toch...In het meest gunstige geval , in 'ideale' omstandigheden is de prognose van zo'n operatie 2 jaar.... en wat voor twee jaar....
We hebben haar laten gaan.
Carmen is eerst onder narcose gebracht.
Pas als ze goed sliep heben we haar definitief laten inslapen.
Nog twee diepe zuchten en ze was weg.
Heel sereen
Dag Carmen
Rust zacht
We missen je lieve snuit.
Dikke knuf
Warboel
