Frans Veldman schreef op vrijdag, 5 maart 2004, 22:17:

Hoi,
Ik raad aan het mengsel Horsemaster.
Dat heb ik zelf.
Naast 9 verschillende grassoorten zit er ook zoveel procent klaver in en een aantal (weet niet meer hoeveel) vlinderbloemigen.

Daarbij is het gras getest op "berijdbaarheid" dus te gebruiken voor rijbak. Kan kloppen, want ik rij er regelmatig zelfs met de kar overheen en ondanks dat het super kort is nu, kijkt het nog groen.

Het gras is ook geselecteerd op diverse groei en bloei data. Dus niet alleen grassoorten die alleen maar in het voorjaar goed doen.

Vraag bij de speciaalzaak hierna.

Groeten,
Ingrid

viola schreef op zaterdag, 6 maart 2004, 20:43:
Hoi Viola,

Het gekke is dat de andere shet van de buren het niet heeft. Ze staan gewoon naast, bij en tegen elkaar. Maar hij is ook niet plekje voor plekje onderzocht moet ik eerlijk zijn. De zwarte stond te schuren en had gewoon duidelijk op plekken haaruitval met schilfers.

Maar nu heeft Isabella sinds een week een wit plekje (heel klein, lijkt wel een wratje) op haar neus. Ik weet niet veel van schimmel, maar ik dacht misschien omdat ze toch voor die tijd dat de dierenarts kwam (14 dagen terug) toch aan Blacky heeft gesnuffeld. Maar misschien is het wel heel wat anders hoor.
Ze had ook een plekje op haar jukbeen links. Verdikking, met korstjes en haaruitval, maar dat is nu weg. Nog wel een beetje soort van roos op die plek. Vandaar dat ik mij afvroeg hoe schimmel over kan gaan.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op zaterdag, 6 maart 2004, 21:32:

Hoi,
Ik heb altijd die grote witte 10 kg zoutblok liggen, zal dus wel KNZ Rund zijn. Nu zie ik in jouw voorbeeld (dank voor uitleg) niet zoveel verschillen, althans niet iets dat specifiek voor koe is en slecht voor paard.
Daarbij heb ik ooit die kleine paardenliksteen geprobeerd, maar daar likte ze nog minder van dan van die grote witte. Dus om toch zouttekorten aan te vullen, krijgt ze van mij die witte.
Want zweten doet ze nogal eens voor de wagen. En ze moet toch ergens het zout vandaan halen?

Groeten,
Ingrid

sannie schreef op zaterdag, 6 maart 2004, 21:53:

Hoi,
Ik wil even op dit stukje van het onderwerp reageren.
Het stukje bos waar wij met Isabella rijden, kent vele leuke kronkelpaadjes, maar dat zijn geen paadjes om full-speed met de wagen over heen te galopperen. Dus ja, dan blijven maar een aantal paden over. Brede lange paden. Dat weet Isabella heus wel. Maar nu heb ik het geluk dat ik een pony heb die liever draaft, dus echt full-speed galop krijgen we er bijna niet uit (full-speed draf wel, maar dat is eigenlijk hetzelfde als hardgalopperen). Het gaat er dus over dat je niet altijd kunt voorkomen dat je op een en hetzelfde pad hard gaat als je dat eens wilt. Je kunt natuurlijk wel ook eens stappend over zo'n pad gaan.

Maar vroeger bereed ik samen met iemand 2 New Forest pony's. Die mochten eens per zoveel tijd zich uitleven op een stukje braakliggend zandpad naast een doorgaande weg. Lang zeer breed pad. Als we die kant uitgingen, nou dan waren ze bijna niet te houden; ze wisten het.
We konden nog op tijd onze beugels inkorten en dan Woessss weg waren ze (ooit gemeten met een auto ernaast, eentje 45 km/u de andere harder). Maar hoe hard ze ook gingen, ze hielden altijd in op het punt waar ze dat steeds moesten doen (geleerd). En met gemak. Ze stopten bijna al vanzelf. Nooit problemen mee gehad, ook niet met al het verkeer er langs. Was altijd weer enorm gaaf, zowel voor ons als voor de paardjes. En weer rustig uitstappend terug.
Het kan dus best die zgn. galoppeerlaantjes/paadjes, e.d.

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Ik ben het met Petra eens dat je een paard niet kunt veranderen.
Je kunt het wel willen natuurlijk, maar je houdt toch van je paard zoals hij of zij is. Met sommige ongemakken van dien.

Ondanks dat de mijne erg enthousiast kan zijn met het rijden, is het soms een ramp en hebben wij een hele vervelende rit. Maar ja dat weten we en dan nemen we maar voor lief. Ze is dan niet vooruit te branden, echt zo van ach we komen er wel een keertje.

Maar van dat angstig zijn en niet moeten veranderen ben ik het niet helemaal mee eens. Want vooral in het verkeer kan dit vervelend situaties opleveren. Een angstig paard moet je wel veranderen, of je moet er niet mee "de wijde wereld" in willen. Eigenlijk hoef je alleen maar zijn vertrouwen te winnen. En is dit echt veranderen, nee. Je leert het paard jou te vertrouwen en daarmee de angst weg te nemen.

Simpel gezegd natuurlijk. Maar ik zou met een angstig paard absoluut niet aangespannen het verkeer in willen.
Nu heb ik makkelijk praten met die "muts" van mij, want al rijdt een vrachtwagen haar bijna uit het tuig, dan draait ze alleen maar even een oortje om hoor (haha; niet altijd overigens, dat maakt het toch weer spannend hoe zal ze vandaag reageren).

groeten,
Ingrid

Ilona Kooistra schreef op zondag, 7 maart 2004, 0:56:

Hoi Ilona,
Ook mee eens.
Het grappig is bij mij dat ik vroeger (als kind van een jaar of 15) het liefst een "spring-in-'t-veld" had. Het kon mij niet gek genoeg. Ik bereed ook alles wat op een paard leek. Of het nu klein of groot, hengst of merrie, wild of tam was, het maakte me geen moer uit. Liefst wat wilder om eerlijk te zijn. Zo eentje die al begon te dreigen als je bij hem kwam. Het gaf mij een kick als ik uiteindelijk een vriendelijk paard naast me had, en eentje die "luisterde".
Overigens een zweep, sporen, hard stampen waren (en zijn) voor mij taboe. Kennelijk "had" ik vroeger wat met paarden, dat zei iedereen ook, maar ik heb me er nooit zo in verdiept destijds. Ik weet wel dat ik paarden kon berijden waar de meesten zo naast lagen.
Als ik er toen eentje gekocht zou hebben, dan werd het er ook zo eentje (wild en "ontembaar").

Maar tijden veranderen. Ik hou nu helemaal niet meer van die paarden. Geef mij nu maar een rustige brave (om op te rijden dan). Eentje waar je een band mee op kunt bouwen en die niet voor het kleinste ding er vandoor sjeest. Dus kennelijk veranderen wij mensen ook door de loop der jaren.

Het vervelende in mijn geval is echter dat de manege-eigenaar mij nog kent als diegene die je overal op kunt zetten en daar nu ook weer vlijtig mee bezig is. Ten eerste bouw ik zo geen band op met een paard en ten tweede merk ik dat ik gewoon bang begin te worden, beter gezegd onzeker. En daarmee verlies ik het plezier in het rijden.

Vanwaar die ommekeer bij mij ... ik heb geen idee.
Maar het is maar goed dat ik destijds niet zo'n spring in het veld had gekocht, want die zou nu helemaal niet meer bij me passen.

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Nog een vraagje over het lopen over harde bodem.
Ik begrijp dat het eigenlijk beter is als je paard(je) iedere dag over harde bodem kan lopen, desnoods een verhard pad.

Nou dat heb ik dus niet. Alleen zand en wei (kort welliswaar meer wel verende bodem). Ga ik de weg op dan trek ik nog altijd de schoenen aan (althans na de laatste bekapbeurt). Soms klein stukje aan de hand zonder schoenen, maar dan gaan we direct het bos in. Niet als ik voor langere tijd over de weg wil gaan lopen.

Maar nu mijn vraag. Kan ik gewoon gaan proberen hoever ik (beter Isabella) kan komen zonder schoenen over harde weg, of moet ik dit opbouwen, of teveel sowieso niet goed? Let wel het gaat dus over een pony die nog met "hoefgenezing" bezig is na afname ijzers (die ze weer had ivm dunne zool en vermoedelijke bevangenheid).

Ik wil uiteraard geen problemen opzoeken, maar ik heb het idee dat als ik haar alleen over zachte terreinen laat lopen (cq op schoenen), ik het ook niet helemaal "goed" doe.

Groeten,
Ingrid

Hoi,

Vandaag Isabella sinds 7 weken weer eens ingespannen. Nou ze had er lekker veel zin in. Als snel in draf en galopje zelfs. Maar ook al snel een enorme plensbui over ons heen. Dus besloten we het bos te verlaten en over de weg te gaan rijden (minder viezigheid).

Tja dan kom je mensen tegen met een paraplu. En aangezien we eigenlijk alleen maar met mooi weer rijden, kent Isabella die dingen eigenlijk helemaal niet. Toen we haar net hadden was ze zich wezenloos geschrokken van zo'n ding boven ons hoofd en heb ik haar er mee vertrouwd laten worden door de ze in de uitloop te leggen, plots op te klappen enz. Dus ik dacht dat ze van haar "angst" af was.

Eh niet dus. We komen uit het bos en willen de weg opdraaien en er komt een echtpaar onder paraplu ons tegemoet. Isabella vertikte het door te lopen. Snuiven, blazen, hoofd zo hoog mogelijk en toen in haar achteruit (wat niet gaat met een 4-wielige wagen overigens). Ze wilde alle kanten op, behalve vooruit. Echt in paniek was ze niet, maar ze vertikte het om verder te gaan; zeer eng datgene voor haar uit. Pas toen mijn man ernaast ging lopen ging ze aarzelend vooruit en moesten die mensen vreselijk lachen (en ik ook want het was ook zo komisch). Maar ja, we kwamen er meer tegen en allemaal werden ze met grote argusogen bekeken door Isabella.

Ik heb dus wat gevonden waar ze bang voor is, dus werk aan de winkel. Zo vaak mogelijk langs gaan met een paraplu boven mijn hoofd denk ik zo, of anderen laten langslopen.

Haha en dat bij een pony die zo langs een werkende tractor, bulldozers of zelfs rokende asfalteerder wil lopen hihi.

Groeten,
Ingrid

Hoi Rianne,
Windt je niet zo op joh. Dat er in de "top"sport nog niet wordt gereden zonder ijzers wil nog niet zeggen dat het "niet deugt" dat natuurlijk bekappen. En dat er niet met hoefschoenen wordt gereden is enkel en alleen omdat het niet mag (zie verhaal van Cornelie). Het is misschien nieuw allemaal, maar dat wil niet zeggen slecht.

Ik weet dat ik mijn pony niet meer op ijzers zet, zij kan er niet tegen. En ja dat is een pony die in een "achtertuin" staat, maar al die paardjes bij elkaar vormen in mijn ogen toch ook een "paarden"wereld. Dat zijn echt niet alleen de topstoeterijen hoor.

Ik ben het sowieso niet eens met hoe de meeste (hoge) dressuurfreaken met hun paard omgaan. Mag nooit eens lekker los in de wei rennen zonder bandages, of zelfs helemaal niet met het oog op blessures, geen fijne bosrit, want stel je voor dat hij wat krijgt. Nee dan heb je het als paard getroffen zeg.

Maar eh, wie ben jij eigenlijk? Volg jij een opleiding voor hoefsmid, stoeterij-houdster of zo iets dergelijks?

Ik ben gewoon een recreatie-ruiter en menner met een shetlander die veel hoefproblemen had voorheen en daar nu eindelijk vanaf hoopt te zijn en weer lekker bosritten en dagtoertjes kan gaan maken. En daarmee een heel tevreden mens.

Groeten
Ingrid

Hoi,
Nou ben benieuwd. Kon net na de rit niet goed zien of Isabella nu nat was van het zweet of nat van de regen (ze was het allebei, maar ik bedoel kon niet goed bekijken en voelen in hoeverre wat was).

Dat ze bezweet was was duidelijke en dat het tuig niet lekker zat ook, want toen het eraf ging stond dat handdikke haar alle kanten op. Ze zag er vreselijk plukkerig uit. Sterker nog, op haar borst zat het haar zelfs gewoon in de knoop.

Toen ze ging rollen stond het schuim tussen haar achterbenen, dus bezweet was ze zeker. Maar ja omdat het nog altijd regende, geen deken erop gelegd.
Later brak de zon door en haar in de zon gezet. Na een uurtje waren de haren tegen het lichaam aan al droog, dus kon ze zeker geen kou meer pakken. Alleen haar hoofd blonk nog helemaal van het opgedroogde zweet. Dat was ook niet goed te krijgen met een borstel of zo. Beetje staan te wrijven, zodat ze weer toonbaar werd en de klitten uit haar vacht proberen te halen.

Het is al een "ellende" rijden met zo'n zwaar behaarde pony, maar na een regenbui (tijdens het werk/de rit) wordt het dus nog veel erger.

Iemand tips om een vacht te ontklitten overigens?
Met een harde borstel was duidelijk niet zo prettig en met je handen is het bijna onbegonnen werk.

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Deze vraag stel ik even namens een goede kennis van mij, die mede door mij ook hoefschoenen gebruikt (die van Smit).

Een van die pony's heeft enorme zweetvoeten in die schoenen. Na een rit is volgens hem de lucht echt niet te harden. Je gaat dan bijna over je nek, en hij dondert die schoenen ook direct in een emmer water. Bij de andere pony is het veel minder, maar deze stinken ook heel erg.

Nu heb ik daar bij Isabella geen last van. Oke, je ruikt wel wat, maar zelfs als ik er na een rit met mijn neus in ga hangen, dan val je niet achterover van de stank.

Overigens heeft hij bij die pony ook altijd water in de schoenen staan, zonder dat hij door het water is gegaan, en de schoenen droog heeft aangetrokken.
Volgens de heer Smit zweet een paard inderdaad een liter vocht per dag via zijn zolen uit.

De pony vertoont verder geen mankementen aan de hoef (geen rotstraal oid).

Weet iemand wat dit kan zijn? Inderdaad zweetvoeten?
En wat kun je er eventueel aan doen?

Groeten,
Ingrid

Karen Koomans schreef op Mon, 8 Mar 2004 22:20:37:

He, dat is wat die pony van de buren heeft denk ik. De vee-arts constateerde dan wel schimmel, maar ik vond het zo raar dat hij het alleen maar op/in het kuiltje op zijn rug heeft, daar waar het water blijft staan. En de andere pony totaal geen schimmel vertoont.
Ik bracht het al in verband met regen (hij heeft dit iedere einde winterperiode nog gehad). Zou dus best kunnen?

Wat kun je daar aan doen dan? Alleen een kwestie van voeding veranderen?

Overigens is mijn eigen shet ooit getest op allergie en die was ook ergens allergisch voor, maar er is niet achterhaald waarvoor.
Ik weet wel dat ze vrij snel een reactie krijgt bij diverse shampoo's of vliegen-weer-middeltjes. Nieuwe moest ik eerst echt testen op een stukje uit en vaak ontstonden er al binnen 24 uur schilfers op die plek, of extreme jeuk.

Paarden kunnen ook allergisch zijn voor bepaalde verfsoorten overigens, dus dingen van buitenaf.

Groeten,
Ingrid

Karen Koomans schreef op Mon, 8 Mar 2004 22:52:28:

Ja ik ook, maar vind het inderdaad wat moeilijk om doorheen te komen. Ben niet zo'n lezer ook. En 's avonds na een drukke dag pakt dit soort "wetenswaardige" lectuur niet zo goed bij mij. Dus zal nog wel even duren eer ik het boek helemaal uit heb en weet welke omschrijving bij mijn pony past.

Groeten,
Ingrid

Linda schreef op dinsdag, 9 maart 2004, 10:08:


Hoi,
Tja die shetjes die worden bij ons allemaal toch veel te goed onderhouden denk ik zo.
Op de shetlandeilanden is bijna echt helemaal niets. Alleen kou en nattigheid. Op zijn tijd zullen ze zelfs mos en vis moeten eten om aan hun dagelijkse vitaminen e.d. te komen.

En wij, wij verwennen ze lekker met muesli's, brokken, goed hooi, wortels, enz. Haha en vinden het dan gek dat die kleintjes daar niet tegen kunnen. Sommigen worden tonnetje rond, andere krijgen kale plekken.

Gekke is dat je inderdaad niet zo snel direct aan het voedsel denkt, maar eerder aan schimmel, schurft of luizen of zo.

Groeten,
Ingrid