Allereerst mijn complimenten voor je weer prachtige beeldspraken.

Inge Teblick schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 9:58:


Ja. Maar ook een eigen instelling, durven. En nieuwsgierigheid. En je de kop vol lezen. Is nu allemaal alleen maar veel makkelijker geworden met i-net.


Niet meer. Het ernaast staan is niet voor mij bestemd, en ik leg bewust de lat vaak zo hoog als ik denk dat mogelijk is zonder totaal de plank mis te slaan.
Vroeger heb ik er genoeg naar mijn zin wel naast gestaan, en vond dat een voor mij te frustrerende bezigheid.


Valt jou dan niet op dat paarden veel sneller leren (ik zeg niet méér of abstracter leren, maar gewoon dat wat wel paard-relevant is véél sneller door hebben dan mensen)?


Heb je geprobeerd het veulen dat zijn veilige hokkie niet uit durfde door een ander paard naar buiten te laten roepen? Kwestie van de deuren open laten staan

Groeten, Egon

Malenka schreef op zondag, 20 februari 2005, 14:46:


Dan vrees ik dat er toch verkeerde dingen zijn doorgesneden.


Jouw voorbeeld gaat in tegen de eenheidsworst van wat men zich over hengsten voorstelt. Zo ook mijn voorbeelden van hengsten op mijn eigen erf die ik goed (ge)ken(d heb).
Aan de andere kant zie ik cohorten ruinen met al dan niet meer vage gedragsproblemen; draden vol op de diverse forums. Vaag ook omdat het echte probleem vaak (minstens voor een belangrijk deel) bij de 2beners zit die erbij horen.
Statistisch zijn er redenen/effecten om te castreren (verwijving of castratengroei, etc.), maar die zijn vaker ooit ontstaan vanuit slachtoogpunt dan werkelijk vanuit (probleem)gedrag. Een ander cultureel-historische reden voor ruinen was weer dat men ontdekt had dat het voordelen in bereden oorlog/strijd kon hebben (ruinen zijn veel stiller).
Wat tegenwoordig echter veel voorkomt is iets als "dit paard - ras, persoonlijkheid, etc. - past niet bij mij/ons, of niet bij mijn vaardigheden en kunnen". Dat is nmm iets heel anders.

Ik heb een volwassen (uit de natuurbegrazing) schimmelhengst gehad die perfect in orde was wat zijn voortplantingsorganen betrof, maar die er stomweg niets om gaf. Stond er als er levendigheid in mijn kuddetje was een beetje geeuwend bij met een (antropomorf hahaha ) onmiskenbaar air van "waar maken júllie je nou zo moe over?"
Overigens kon hij best wel dekken - dat heb ik expliciet een paar keer met hem getest. Het interesseerde hem gewoon uiterst matig.

Ik heb hier ook nog een "klophengstje", niet gecastreerd of geopereerd, echt cryptorchide dus maar wel helemaal compleet... en met een door en door lief, zacht, niet dominant karakter. Is hier geboren, was heel lang moederskindje (tot ongeveer 2 jaar) en wordt nog altijd probleemloos door mijn wel stoere/grote/zware ijscovikinghengsten geaccepteerd. Iedereen vindt Ásti wel lief en hij doet gewoon een beetje voor spek en bonen mee.

Nergens in deze hele discussiedraad of eerder heb ik gezegd dat iedereen "op mijn manier" ponies moet houden. Ik geef alleen aan dat het cultureel automatisme dat hengsten hun ballen kost in heel veel gevallen nmm net zo betwijfelbaar is als het cultureel automatisme dat mensen doet denken dat de goden bij de geboorte van een paard de hoefijzers zijn vergeten of dat je een paard niet anders dan mechanisch onderwerpen kan.

Er is natuurlijk nog veel meer over te zeggen, net als over voeren, bitten en gedrag. Het IS GEEN eenheidsworst! Of en in hoeverre gefokte extremiteiten nog enigzins volwaardige, echte paarden zijn bijvoorbeeld speelt ook mee denk ik. Daar ben ik nog maar niet eens over begonnen omdat er dan ongetwijfeld weer veel mensen zich op de tenen getrapt gaan voelen. Het is ook een moeilijk onderwerp, maar 1 ding is een technische zekerheid: iedere eigenschap die "veredeld" wordt is niet een genetische verrijking maar een genetische verarming. (Hier is ooit mijn zeer principiële "ruzie" met het ijscostamboek over ontstaan).

Groeten, Egon