> Castreren daarentegen is gewoon het afhakken van ballen, wat
> altijd (en op de meeste plaatsen denk ik nog steeds) niet door
> DA werd gedaan maar door de castrateur of de boer zelf. Je hebt
> er een set tangen en een mes voor nodig, en die
> anaesthesie...mwa, neemt men het niet zo nauw mee. Het zijn toch
> maar beesten, toch?
Nou ik weet niet waar je dit vandaan haalt maar dit strookt totaal niet met mijn ervaringen. Al de castraties die ik persoonlijk heb meegemaakt of bij goede vrienden hebben plaatsgevonden werden door een dierenarts gedaan MET fatsoenlijke verdoving. En dit waren castraties bij paarden van particulieren evenals op bedrijven waar er 5 a 6 in de week plaatsvonden. Gewoon MET verdoving en ZONDER pijn. Ook qua nazorg werd er gewoon fatsoenlijk aan pijnbehandeling en wondverzorging gedaan.
> De eenzaam geisoleerde hengst is alweer een culterele
> mensenbeslissing.
> Is nmm niet noodzakelijk.
>
Hier heb je aan de ene kant gelijk, maar ik vind het erg kort door de bocht gaan dat een ieder die een hengst niet houden kan daarom per definitie maar geen paarden mag houden.
Onze paarden staan er behoorlijk fatsoenlijk bij. 7 hectare is in drieen verdeelt voor drie groepjes paarden. Alle paarden staan dus in de groep, 24 uur per dag buiten op redelijk wat ruimte voor een land als NL. Maar ik zou me er voor zijn verdriet geen hengst tussen kunnen voorstellen. Er kunnen twee dingen gebeuren. Rivaliteit tussen de dieren, door ruimte tekort. Dit hoeft niet maar kan wel voorkomen omdat 7 hectare nou eenmaal geen ruimte biedt tot vluchten. Of we krijgen heel veel veulentjes van onze 10 merries....... En sorry hoor, maar daar zitten we echt niet op te wachten.
Met dieren willen
> samenleven is nmm een livestile, een keus die je maakt die een
> massa andere keuzen uitsluit en niet iets dat je er in een
> verloren uurtje ook nog even bij doet.
> Dat zal in NL, en zelfs op PN forumpje, wel een onpopulair
> standpunt zijn.
Ik begrijp je hier wel Egon, maar vind het te kort door de bocht. Ik weet dat mijn ventje er goed bijstaat. Hij word goed verzorgd, heeft ruimte en vriendjes en goed voer. Dat ik maar 3 keer in de week langskomt kan hem geen reet schelen hoor, hij ziet me graag komen denk ik, maar hij ziet me ook graag gaan. Ik BEN geen kuddegenoot van hem, ik ben het mens dat af en toe met hem op stap gaat. Niets meer niets minder. Ik vind niet dat jij het recht hebt negatief daarover te oordelen. Ik ben er gelukkig mee, mijn paard is er gelukkig mee, dus wie heeft er hier nou een probleem?
> Castreren gaat in een significant percentage klinisch niet goed
> (is ook een behoorlijk zware ingreep), maar de fout wordt meest
> niet gezien of genegeerd. Wat er vaak gebeurd is dat het
> wondweefsel zich o.a. aan achterbeenspieren hecht, de boel
> verkleefd, en de paarden er daardoor meetbaar "slechter" gaan
> lopen. Vooral bij gangenpaarden is dit opgevallen - wilden bijv.
> niet meer in rack/tölt/etc.
Hier heb ik geen ervaringen mee. Alle castraties die ik heb meegemaakt zijn prima verlopen. Ik heb er ook nog nooit anderen over gehoord. Wil absoluut niet zeggen dat het niet voorkomt hoor. Ik vraag me overigens af hoe het wondweefsel zich aan de achterbeenspieren hecht. Moet je dan niet ook een opening in het achterbeen hebben?
Groetjes Karin
Warboel
