Tineke Nolet-Verdel schreef op vrijdag 4 februari 2011, 14:43:


Enno is nooit echt een doller geweest. Wel dwangmatig Invierno en de pony op hun plek zetten en rondjes laten draaien, maar "oraal spelen". Neen nooit. Het enige echte dat Enno hier geîntroduceerd heeft is het grijpen van anderen hun tanden. Lijkt op kusjes geven, maar ik vermoed dat het nog iets te maken heeft met zijn luchtzuigen in het verleden. Nu doen alle paarden dat bij elkaar. Tandjes grijpen. Sunny deed het vroeger niet. Nu wel. Voor Enno's komst deed niemand het hier, nu allemaal. Niet luchtzuigen, maar wel dat dus.

Amaroc en Invierno ja, die kunnen er wat van. Drinkenbakken omkiepen en tegen elkaars oren slaan, met takken achter elkaar aanzitten, de ene de tuinslang in zijn mond en de andere de drinkenbak eronder ... heel demonstratief: " 'T water izzz oep!"

Dit is de eerste keer dat ik Enno zag spelen en dan nog met iets in zijn mond. En het was niet enkel van de wind Doet deugd te zien dat hij zich steeds meer paard voelt.

En Rock? Nou ik had les vandaag. Was er veel veel te vroeg. Dacht ik maak even een stapje in de wereld. Te voet, want had geen zadel bij ... Ik moet het nog hardop zeggen- als Jossy me zegt: "waait lekker ... lekker weer om een stapje in de wereld te zetten"-
"Ja d'oh maar niet zonder zadel met den deze" .
Tja stappen is saai, beetje oefeningetjes onderweg, boomstammetjes springen ... Tja zie ik een paaltje: Hup d'erop nondedomme! Voila lekker ontspannen een stapje in de wereld gezet, met het halster, zonder zadel en veel te veel wind op onbekend terrein. Wat is daar nou aan met een niet zo heel erg geaard paard?!
Les ging goed. We komen er wel in 2011

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 18:45:


Ow, dat wist jij toch al langer?
Soit, d'r is nog niks zeker hé... zullen wel zien.

Wil schreef op vrijdag 4 februari 2011, 14:54:


Ja, dat is het ook. Ik weet nog goed dat toen ik Sunny voor het eerst ontmoet had, ik een krop in mijn keel kreeg en de tranen in mijn ogen stonden telkens ik iemand over hem iets vertellen wou. Het is ook voor het eerst dat Benny noch ik het gevoel hadden ons tegen zijn komst te kunnen "verzetten" en dat gevoel had Anne toen ook om hem te lossen.
Sunny had allready made up his mind.
Nochtans dacht ik toen dat de kudde compleet was, maar dat was niet zo. Nu is ze dat wel. We zien wel weer verder hoe de toekomst loopt, maar in ieder geval is er nu sprake van een goed functionerende en mentaal gezonde kudde zoals ook Ans al aanhaalde. Ik hoef geen paard alleen meer op een weide of zelfs maar met twee.
En al zeker niet meer 24/24 op box.
Er is veel meer, waar wij nog niet alles vanaf weten ...

Sinds ik de kudde weer heb opgesplitst in 2 groepen staan hier 3 merries aan huis, merries waar ik van alles mee kan doen. Docile en Rosa: Docile heeft veel alleen gestaan, op stal of in een postzegel, Rosa heeft van 1/2 jaar oud ruim 2 jaar geheel alleen moeten staan bij de slager. Nu staan deze merries samen en raken bevriend. Docile wil krabbelen met Rosa maar beide weten zij niet procies hoe het moet, en hoe hard je moet krabben enzo. Soms help ik ze een beetje op gang. Aandoenlijk om te zien hoe zij beide voorzichtig maar zeker hun vriendschap opbouwen. De kleine Mopje, adhd merrie, floreert ook in deze kleine groep, nu hoeft ze niet meer de hele dag andere paarden aan te vallen. Wat een genoegen. Net als bij de anderen in deze draad, elke dag weer is het interessant en leuk om de paarden tesamen te zien.

@ Ans: ja, maar toen was er nog meer twijfel niet? Volgens mij twijfel je nu al veeeeel minder, niet?

@Joop: het is inderdaad belangrijk rekening te houden of elk paard in een bestaande bij elkaar opgedrongen kudde tot zijn "trekken" kan komen. Het is niet omdat wij die twee paarden lief vinden en goed om te rijden, dat ze elkaar ook nog kunnen uitstaan.
Hoort toch ook overwogen te worden in kader van dierenwelzijn indien ze maar op een zakdoek groot staan.

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 19:15:


Nee hoor, toen niet meer dan nu. Ik had eigenlijk al wel beslist, maar wilde graag de feiten op een rijtje.
En ik kan veel willen natuurlijk, er zijn sowieso nog een aantal factoren waarvan het allemaal gaat afhangen.
Mijn zus bijvoorbeeld en haar plannen en een hoop praktische dingen.

Ans Jondral schreef op vrijdag 4 februari 2011, 19:29:


Ok. Time will tell dus.
Voor Angel zou het inderdaad beter zijn.
Zijn behoeften worden niet echt vervuld bij de dames alleen, vermoed ik.

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 19:34:


Nee inderdaad. Die verveelt zich. Gek word je van dat paard, maar dat had jij ook al ondervonden, werd mij verteld?
En Charly hangt de verliefde tiener uit en molesteert Mandy, die normaal haar vriendin is. En Mandy is gewoon zielig momenteel. Nu Puzzle weg is, heeft die niemand meer.
En Pête is ook de oplossing niet want die slaagt Angel bij elkaar. Pit-bull-Pête. Charly is namelijk hààr vriendinnetje en daar mag niemand bij in de buurt komen. (Toch niet als zij het ziet.)
Leuk joh, zo'n hoop paarden...

Deze zomer gaat mijn stalgenoot haar 3-jarige ruin erbij gooien, dus hopelijk haalt dat al wat uit?

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 19:13:


Zeker weten.... het kan ook 'n hond zijn Cindy... want Catcher heeft eenzelfde kleur schaduw....hij heet Noppes. Catcher heeft na al die jaren EINDELIJK iemand die hij ongestraft af mag lebberen... de hond, eveneens oraal ingesteld.... doet precies hetzelfde. Ik had nog nooit 'n hond en 'n paard elkaar zien groomen... en nu zie ik het dagelijks. Op de e.o.a. manier heeft dit ook zo moeten wezen of zo.... het was de hond, als klein puppy al... die het grote paard opzocht en hem vanaf dag 1 als grote vriend bombardeerde.
Soms... is het puur genieten!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 19:13:


We weten van alles wat, maar van niets genoeg

Ik krijg altijd kippevel van jou observaties

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 19:20:


en dat ze ons kunnen uitstaan. Veel mensen denken nog steeds dat hun dier toch gelukkig moet zijn omdat ze het een kus op de neus geven bij afscheid, hun paard met 3 dekens in de box achterlatend.

Wil schreef op vrijdag 4 februari 2011, 22:45:


Geweldig, die Noppes en Catcher. Ik heb hier eens een nestje poezen gehad op de hooizolder. 1 poesje van ongeveer 4 weken is naar beneden gevallen waar de paarden stonden, hij viel gelukkig in een bak hooi. Ik trof hem aan toen hij met de neus van Unami aan het stoeien was, hij was net zo groot als het neusgat van het paard. De kat en Unami zijn altijd vrienden gebleven, de kat gaf altijd kopjes als Unami zijn hoofd naar beneden deed als begroetingsritueel.

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 19:13:


of 3, ik ben er intussen ook van overtuigd dat paarden in grotere groepen meer gedijen. Kleinere groepen kan voor de mens weer leuker zijn. Paarden moeten kunnen spelen. Variatie in leeftijd speelt ook een rol. De sukkelende Max wordt altijd door de kleine bananenpony uitgedaagd om toch te spelen en dat heeft zijn leven gewoon veranderd. Hij zoekt het kleine ponietje nu op voor een lolletje. De kleine stijgert en bijt hem in zijn neus en hij vindt het allemaal best. De oude Unami kan nog enorm hard rennen, omdat de 3 merries waarmee hij woont op 15 hct soms uit het zicht gaan en hij er dus achteraan moet. 15 jaar geleden met hko afgedankt en zie hem nu nog eens rondrennen. En zo kan ik nog talloze voorbeelden geven.


Dierenleed

En wát Joop.... is nu weer een kleine bananenpony??



Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.