Tja 2011, we worden alweer een jaartje ouder.
En dat zet een mens aan het denken natuurlijk.

Gisteren was ik onderweg met Amaroc naar Jossy voor onze eerste échte les bij hem samen. In de wagen dacht ik: waarom na al die jaren ben ik nog altijd op zoek met dat paard?
We komen van een haat-liefde relatie en nu weten we wat we aan elkaar hebben zonder te veel tralala. Hij is écht mijn paard, nochtans lopen er hier 4, waaronder Invierno mijn droompaard qua uiterlijk en karakter en Enno die veel makkelijker is onder het zadel.
Amaroc spiegelt heel erg mijn verleden. Wie ik was en hoe ik in het leven stond. Heb ik nooit gezien nu wel. Erg confronterend, want de hele was lijst die ik kan opnoemen over hem, is ook de mijne ... geweest.
Een transformatie is gebeurdt, maar ik zit nog meteen paard dat nog steeds zichzelf heel erg in de weg staat. Ik weet wat dat betekent in het leven, dus ik vind het naar voor hem. Ik wil hem daaruit halen, deze keer wil ik hem een spiegel voorhouden en zeggen dat het goed is om los te laten. Want ik weet immers dat zijn karakter niet voortkomt uit zware lichamelijke problemen.
Dus in plaats van: hem leren gedogen tijdens flipmomenten en ten allen tijde zen leren zijn en er geen aandacht aan te schenken op die momenten.Heb ik geen enkel andere ambitie dit jaar dan hem ook de kans te geven te transformeren en de rust te vinden die hij verdient. Ook onder het "werk".
Het leren ten allen tijde kalm te blijven, was ook een proces waar we doormoesten natuurlijk, maar nu gaan we een stapje verder voor hem.
En dat is voor 2011

moeilijke en mooie beslissing.

Cindy Helms schreef op zaterdag 22 januari 2011, 8:42:


Waarmee je jezelf meteen weer de spiegel voor houdt.


Het zou me niet verbazen als jullie allebei profiteren van je voornemen. Het is juist daarom dat dit je voornemen is. Je wil misschien nog eens puntjes op de i zetten en het zen zijn trainen.

Zoals altijd, kan jij het mooi verwoorden Cindy. Ik ben benieuwd wat jullie bij Jossy doen, al heb ik wel een vermoeden.

Het laatste jaar heb ik zelf een beetje "in de centrifuge van het leven gezeten" zoals Marianne Gomes dat zo mooi zegt.

Dat heeft ook zijn weerslag in hoe ik "mijn" Mel nu zie.
Vanaf de eerste foto die ik van haar zag, werd ik als een magneet tot haar aangetrokken. Ik ben veel te emotioneel met dit paard, ik weet dat. Kijk ik naar buiten, dan zie ik er maar eentje staan en dan krijg ik soms nog een krop in mijn keel omdat ik haar zo prachtig vind. Zo'n mens ben ik dus. Mel is gewoon het paard van mijn leven.
Mel is super gevoelig, net als ik.

Spijtig genoeg is Mel een heel fragiel paard en moest ik mijn verwachtingen bijstellen.

Vroeger zei ik: "ik wil dit en ik wil dat met Mel".
Daarna werd dit: " tegen de zomer wil ik dit en dat met Mel".
Dan werd dat: "tegen volgend jaar....."
"Ik wil" werd: "ik zou zo graag..."

En nu bekijk ik het maar van dag tot dag en geniet gewoon van de grondoefeningen en het masseren.

Maar het valt me wel heel zwaar eerlijk gezegd.

Marianne

joop schreef op zaterdag 22 januari 2011, 10:58:


Natuurlijk moet ik mezelf ook onderhouden om niet te hervallen in oude gewoontes, maar ik weet op zijn minst nu hoe het ook kan én dat ik daartoe in staat ben. En ik weet dat dat mijn paard ook gaat lukken Ik zag hen daarnet weer bezig in de weide, nog beter ik stond stapte er met een kruiwagen hooi midden door. Vier kannonen en een halfje dat elkaar zit op te fokken, eerst gematigd en dan naar de climax toe om te eindigen in een explosie en overal vuurrwerk!
Dat is dus Amaroc, wanneer de bal aan het rollen gaat (en Enno doet er altijd nog wel een schepje bovenop)

Cindy Helms schreef op zaterdag 22 januari 2011, 8:42:


Respect voor je post Cindy.

Voornemen, neen eigenlijk niet, maar ik wil het wel gewoon even kwijt.
Misschien heeft er iemand wel wat aan ... op een bepaalt moment.

In september deed ik één van de meest speciale telefoontjes in mijn leven met een toen nog onbekende dame. Via Ans had ik haar nummer gekregen. En hoewel ik niet zoekende was, toch niet zoals ik het besefte, heb ik lang getwijfeld alvorens ik haar opbelde. Ze zou naar het buitenland vertrekken en zocht een nieuwe thuis voor een aantal paarden.
Toen ik mijn verhaal deed over mijn paarden, vroeg ze me: "Waarom bel je mij op? Waarom zoek je eventueel een beginnerspaard? Waarom los je bepaalde dingen niet op via de kudde?"
Pfew ... daar ging ik toch even in mijn haar van krabben. Hoe moet ik dat in hemelsnaam??
Soit, uiteindelijk kwam ik bij haar en begreep zij meer ons paardenverhaal. En daar stond Sunny, het paard waarvan ik op de eerste seconde contact mee had en dat me niet meer losliet. Zelfs niet hier thuis. Ik moest naar daar. Ik had constant het gevoel dat ik daar moest zijn. Misschien was het meer het gevoel dat hij hier moest zijn. Beginnerspaard? No way José! 10jaar, niet zadelmak en hoogsensitief (the story of my life!). En eigenlijk zou dit paard blijven.
De eigenares is toen ook eens hier komen kijken en vertelde me dat Sunny heel wat zou losmaken bij Enno.
En toen kwam alles in een stroomversnelling. Sunny werd 2 weken later deel van onze kudde. Geen sinecure, daar het allemaal laat gecastreerde ruinen zijn met een uitgesproken karakter en willetje.
Maar uiteindelijk ... had Anne gelijk. Sunny heeft heel veel emoties bij Enno losgemaakt.
Ik heb hier foto's van Enno zoals niemand hem ooit gezien zal hebben.
Woede, agressie, plichtsbesef (tov zichzelf, Amaroc en de kudde), doorzetting.
Maar vooral PAARD!
De samenwerking en de rol van de verschillende paarden in onze oude kudde versus de nieuwkomer die exact wist wat zijn doel was. Enno's troon naast die van Amaroc inpikken.
Enno is uit zijn schulp gekomen en is veel opener geworden naar ons en zijn makkers.
Hij is stillaan losgekomen van Amaroc. Hij is uit de schaduw getreden en staat er als volwaardig paard naast.
En Sunny? Voor Sunny zijn contact en vertrouwen naar mensen toe, zal voor Invierno zeer zeker een taak weggelegd zijn. Dat zag ik gisteren voor het eerst.

Eens een andere, maar een niet onbelangrijke visie.

Onvoorstelbaar!
Ik sluit mijn PC af omdat ik me moet klaarmaken om met Amaroc te vertrekken.
Ik kijk buiten en zie een tafereel ... soms denk ik toch dat er meer is ...

Enno heeft al sinds hij hier staat een halsterissue (vroeger ook al, maar dan stond hij op stal, dus kon hij er niet van weg). Een halster of touw en hij is weg. Ben je gehaast, dan mag je het al helemaal vergeten. Dan kom je niet met dat halster in zijn buurt. Halster uit doen = rennen met alles erop en eraan!! Kan 10 keer goed gaan, de 11de keer loop je weer met je hoofd tegen de muur aan.
Maar soit, de laatste maanden mogen we niet klagen. Het gaat goed. Dus deze ochtend ik zijn halster aan, zonder dat hij hoeft te werken of uit de kudde moet. Krijgt hij iets lekkers voor. En later doe ik dat weer uit. Krijgt hij weer iets lekkers voor als hij braaf blijft staan ...

Ik kijk door de raam, net de vorige post hier gedaan:
En ik zie Sunny die het halster van Enno in zijn mond los heeft bungelen en Enno die het probeert af te pakken. En trekken maar met twee aan dat halster. Amaroc vindt het welletjes geweest. Sunny loopt weg met het halster en Enno achter hem aan om dat halster weer af te pakken

Soms begrijp ik er niets meer van, maar dat zal wel de humane beperking ervan zijn

Paarden en katten ... de meest mysterieuze wezens van allen.

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 13:49:

Cindy, wat een prachtverhaal samen met je vorige post over Sunny. Mooi zoals dat paard op je pad is gekomen en wat een invloed heeft hij!
Het is toch heerlijk zoals Enno en Sunny samen kunnen dollen met een halster. Enno zal het halster op zich niet eng vinden, maar de combi mens+halster, dat zal wel linke soep voor hem zijn (geweest).
Ik kijk uit naar meer verhalen!

Jeetje Cindy, wat een prachtig en ook wel ontroerend verhaal!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 13:33:



Mooi Cindy!

Binnen de kudde... er gaat niets boven de werking van contact met soortgenoten.
Ik zie dat hier ook vaak gebeuren. De opvangkippen die in een kluitje op de grond sliepen leerden van de anderen hoe dat eigenlijk op een stok moet.
De schuwe poes met haar ene oogje leerde van de allemansvriendkater dat mensen ook heel okee kunnen zijn.
De dominante fjord die iedereen omverliep leerde rekening met anderen te houden dankzij de oude ruin.

Niks aan doen. Gewoon alleen maar kijken...

Cindy Helms schreef op vrijdag 4 februari 2011, 13:33:


Mooi om te lezen hoe ze elkaar zo aanvullen en hoe Sunny jouw kudde vervolledigd.
En dat nu ook Invierno groeit binnen die groep.

Ik herken wel wat je schrijft. Het gevoel dat alles 'klopt' en dat de groep volledig.
Dat gevoel hadden wij ook met de komst van Angel. (Voor degene die niet kunnen volgen, Angel en Sunny komen van dezelfde eigenaar.)
En echte kudde, een geoliede samenwerking. En elk paard had zijn functie. De nichtjes Charly en Mandy hadden elkaar. Puzzle als sidekick van Charly en Jamaica, en Angel om die beide jongens in het gareel te houden en de dames te beschermen.
Maar gek genoeg was Jammie de spil en is het helemaal uit elkaar gevallen zodra hij er niet meer was. Het draait vierkant, het is geen kudde meer.
Misschien moeten wij ook nog maar eens op zoek naar 'een beginnerspaard'.

Of twee leuke veulens Ans, als nieuwe aanjagers!

Christel Provaas schreef op vrijdag 4 februari 2011, 15:46:


Vanavond weet ik hopelijk beter, wat de toekomst zal brengen.

Ans Jondral schreef op vrijdag 4 februari 2011, 15:47:


ook ik heb al zoiets horen aanwaaien Ans vorige zaterdag
Leuk dat we zo van elkaar op de hoogte blijven hé