Jeetje Ans.... dit lijkt heel negatief. Eerlijk, dat wél. Als je het werkelijk zo ervaart, als zo'n dagelijkse last, zou ik er acuut mee stoppen.
Ach, ik loop ook weleens te schelden (waarom mesten ze nu ALTIJD op die ruwe betonplaats waar ze staan te vreten????) en ja... mijn favo hobby is ook niet meer met 35 kg. balen lopen te slepen! Ik merk idd. ook dat je slijt, tuurlijk!
Ik doe nu hooguit 2 voeten bewerken.... en als ik die rottige betonplaats weer uitgemest en schoongeveegd heb nou... heb ik het wel eventjes gehad... ga ik lekker gelijk met de hond lopen.

Maar joh...... vanmorgen stonden ze aan de andere kant van het huis.... ze kunnen mij dan wél horen en zien bij hun stal, is toevallig dezelfde hoogte. Heeeeee...... er beweegt wat bij de vreetschuur.... oortjes naar voren, helemaal klaarwakker.

Ik roep 1 keer: X!!!! En alsof er kanonskogels afgeschoten werden, hoorde ik ze allebei in volle galop wegstormen.
Als je dan je eigen paarden met een noodvaart heuvel af, door het dal, heuvel op... hoort denderen..... en ze allebei enthousiast aan ziet komen stormen.... en ze met neusgaten van hier tot Tokio bij je komen staan...... dan gaat er wel wat door me heen hoor! Dát gevoel, is voor geen geld van de wereld te koop. Puur geluk.
En alle werk dubbel en dwars waard.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ans Jondral schreef op woensdag 3 november 2010, 10:44:


Zie, dat is het verschil dus!!
IK heb er nog steeds plezier mee, elke keer ik me met hen bezig hou (en dan heb ik het niet over rijden of trainen) geniet ik van hun tevredenheid

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

Wil schreef op woensdag 3 november 2010, 17:38:


Ach ik zit een beetje te balen.
Ik wilde inderdaad 'afbouwen'. Er zijn andere dingen waar ik mij meer mee wilde bezig houden.
Dat ik Puzzle te koop aanbood, had daar ook mee te maken.
Maar Murphy kwam weer eens roet in het eten gooien.
Dus die huppelt hier nog steeds vrolijk rond en gaat de komende tijd nergens heen.
En Charly heeft natuurlijk Jamaica gekregen en nu heeft zuslief in haar hoofd gehaald dat die gewoon thuis blijft lopen ipv dat hij naar een opfok-adres zou gaan. (Nochtans hebben we hier dé ideale opfokplek 2 straten verderop.)
Dus dat is sowieso al 2 meer deze winter, dan ik oorspronkelijk in gedachten had.
En omdat hij een hengstje is en thuis blijft, heeft zuslief er zelfs nog een paard bij genomen. Nonkel Angel, om kleine Jammie op te voeden wanneer hij weg gaat bij Charly. Leuk beest, maar das weer een vreetzak en een zuipschuit erbij.

Dus in plaats van een rustige winter met alleen de 2 pony-merries, zitten we hier met een hele gang van 5. En die zullen verdeeld moeten staan over 2 verschillende locaties.
Ik kan er absoluut NIET mee lachen! (Zusje blijkbaar wel )

En acuut mee stoppen is makkelijker gezegd dan gedaan hé.
Anders zou ik dat misschien nog wel doen.
Maar voor Mandy een ander adres vinden is zowat onmogelijk.
En Puzzle kan ik momenteel dus ook niet zomaar verkopen.
Dus tja, ik zit er een beetje aan vast.
Dus dan blijven we maar lekker doorploeteren zeker?
En ik probeer zoveel mogelijk uit te besteden.
Hoefjes zelf doen, heb ik opgegeven.
Weides uitmesten doen wij al jaren niet meer. (Dat is het voordeel van 3,5 hectare )
Puzzle heeft een bijrijdster die hem enkele keren per week komt entertainen. Dus daar heb ik ook geen omzien naar.
En verder probeer ik de zo weides in te richten zodat ik het water en hooi slepen zoveel mogelijk kan beperken.
Maar dat helemaal vermijden, lukt natuurlijk niet.

Om maar te zeggen dat ik het volledig snap als iemand hier komt vertellen dat hij/zij het een beetje gehad heeft met alles in eigen beheer te doen.

Nils Vellinga schreef op woensdag 3 november 2010, 20:36:


Nils, je hebt volledig gelijk!

De balans tussen lusten en lasten is wat mij betreft een beetje de verkeerde kant uitgeslagen.
Ik vind het wél belangrijk om iets met mijn paarden te doen. En dat hoeft niet met allemaal.
Zolang er maar 1-tje is waar ik echt plezier uit kan halen vind ik het al goed.
Daar put ik dan genoeg energie uit om dat hele paardengedoe de moeite waard te vinden.
Maar met Pête die ziek werd etc... heb ik dat al jaren niet meer.
Misschien dat dat nog terug komt, maar tot dan baal ik er van.
Op een weide vind ik het trouwens sowieso al moeilijker om die balans in evenwicht te houden. De tijd die je effectief aan je paarden kan besteden is veel beperkter dan wanneer je bepaalde dingen kan uitbesteden.

Ans, als jouw zus in verhouding meer paarden heeft, wat meer werk met zich meebrengt, zou zij procentueel meer arbeid moeten verrichten dan jij.
En ik denk, gezien jouw schrijven hier, dat je dit best kunt bespreken.
Want ook al is het je zus en jullie beider hobby, hoef jij niet veel extra werk te doen omdat zij paarden erbij gefokt en gekocht heeft.
Toch?

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.