Zo herkenbaar wat jullie schrijven.
Wist even niet zo goed hoe ik op de reactie van Anja moest reageren.
Soms is het hebben van een paard zoals in mijn geval geen keus geweest.
Toen ik nog geen paard had riep ik dat ik er geen wilde. Teveel tijd, geld, verantwoordelijkheid verzin het maar.
Wel had ik op een gegeven moment een verzorg paard. Na twee maanden kwam de eigenaar met de mededeling dat Storm (mijn paard) weg moest. Hij was niet meer geschikt voor de dressuur en op dat moment niet verkoopbaar. Jullie mogen raden waar hij naar toe was gegaan. Ik was het er niet mee eens en zei dat ook. Haar oplossing was dan neem je hem maar mee, maar dan moet hij wel over twee weken op een andere plek staan.

Ik heb er toen voor gekozen om mee te nemen.
In het begin dacht ik dat ik alles wel wist na een kleine 10 jaar manege hobbelen.
Toevallig kwam ik op een plek terecht waar de paarden overdag buiten stonden. Als snel zag ik dat Storm dat erg leuk vond en er vrolijk van werd. Kortom het was toeval.
Na 3 jaar later heb ik een hoop geleerd en beweer ik ook dat ik 3 jaar geleden helemaal niets wist van paarden.
Door vallen en opstaan word ik steeds wijzer.
Ben het met je eens als je zegt dat het hier moeilijk is. Het is goed zoeken maar wel te doen.
Ik heb met mezelf afgesproken dat als ik hier geen paardwaardige plek kan vinden dat hij ver weg waar meer ruimte is paard mag zijn.

Groetjes Mirella

mirel schreef op donderdag 12 augustus 2010, 18:05:

en gelukkig komt er steeds meer!!

Karen Koomans schreef op donderdag 12 augustus 2010, 11:18:


Onzin, Karen. Ik heb pas een paard aangeschaft nadat ik wist dat ik hem aan huis kon houden. Daarnaast reed mijn dochter al zo'n jaartje of 10 paard, dus helemaal uit een ei kwam ik ook weer niet. Ondanks mijn door jou vermeende gebrek aan kennis, vond ik paarden op stal zielig. Zo heb ik ook pas honden aangeschaft, nadat ik 24/7 aanwezig kon zijn of het dier mee kon nemen. Met andere woorden, ik denk wel degelijk na over wat ik een dier te bieden heb alvorens ik "ja" zeg tegen het dier. Altijd gek op dieren geweest, maar nooit dieren gehouden uit eigen belang. Moet voor beide partijen leuk zijn en anders niet.

Toch Anja, ben ik het daar ook voor mezelf niet mee eens. Omstandigheden kunnen veranderen. Ik heb Zafir in die 5 jaar dat ik heb een prachtig leven gegeven en dat durf ik echt in alle eerlijkheid te beweren. Zonder mij was Ziggy in een frikandel veranderen. Mijn paarden hebben mij uitgekozen, ik wilde er op het moment dat ik Zafir kreeg ook eigenlijk geen. Maar goed, ze hebben de laatste jaren werkelijk in een paradijs geleefd.
Maar nu ben ik afgestudeerd, heb ik een vriend aan de andere kant van het land... Mijn leven is veranderd. Moet ik er dan voor kiezen om ze weg te doen ofzo??? Dat lijkt mij voor beide paarden de slechtste optie ooit. Ik had nooit van mijn leven gedacht dat ik ooit naar de randstad zou verhuizen... Moet ik dan mijn relatie opgeven omdat mijn paarden nu een paradijs hebben. Sorry maar dat gaat me ook wat ver...

Er zijn altijd mensen die dingen ondoordacht doen, maar ik denk dat de mensen die in dit topic deelnemen, daar niet voor in aanmerking komen.

Geertje schreef op zaterdag 14 augustus 2010, 9:10:


Het was ook geen opmerking persoonlijk bedoeld, maar ik lees het zo veel en zie zoveel ondoordachte dingen. Niet alleen met paarden, overigens. Ik kan best impulsief zijn, maar met ander leven vind ik dat niet kunnen. Ik ga daar misschien ver in, misschien wel te ver. Wij hebben een keuze, dieren en kinderen vaak niet. Dat schept mijns inziens verplichtingen en zorgvuldigheid. Nogmaals, het was een algemene opmerking. Bezint eer gij begint. Je kunt door de vraag naar natuurlijk houden de markt sturen, maar dat is iets heel anders dan eerst een paard aanschaffen en dan de pensionhouder de schuld geven dat het niet anders kan. Snap je?