Aafke schreef op dinsdag 13 juli 2010, 15:07:


Is dat niet het bedrieglijke? dat het moeilijk in te schatten is in hoeverre het paard zich nog prettig voelt? Ik ken het beeld wel... al die glanzende, gezond ogende paarden in een manege. En over het algemeen ogen ze absoluut niet ongelukkig. Ook niet de paarden die 24/7 binnen staan. Ze zien er vaak kerngezond uit (sportpaarden bv)
En toch....
Als je dichtbij kijkt, zie je toch vaak neurotisch gedrag. Niet op het eerste gezicht, maar wel na een gedegen observatie. Niet bij ieder paard overigens.

Maar we hebben het hier over sociale dieren, die in de natuur altijd in beweging zijn (als ze niet dutten) en die nu dus in een hokje staan opgestald en er af en toe uit worden getrokken voor werk. Krijgen deze paarden werkelijk de kans om echt paard te zijn?
Ik denk het niet... en hier scherpen ze momenteel de regels aan omdat het inmiddels is bewezen dat 24/7 stal en gebrek aan sociale kontakten het welzijn aantast.
Maar je ziet het niet aan de paarden als je een stal binnenloopt
De paarden schikken zich in de situatie en doen braaf hun werk.
Zouden ze dan niet doen; zouden ze per definitie tries ogen, kopje laten hangen en alle 'spirit' laten gaan. Dan zouden we dit niet uitspoken met de paarden.

Dat is, denk ik het bedrieglijke. Paarden schikken zich in de situatie. In isoleercellen, bitten, zwepen, sporen etc. Ze doen hun ding.
Maar het welzijn is wel degelijk in gedrang.

En dat geldt, denk ik, ook in situaties waarbij ze vanwege ziekte op een stukje zand worden gezet en nooit meer rond kunnen rennen, spelen, socialiseren.
Maar hebben ze dan nog een eerlijk paardenbestaan?
Ik wil geen oordeel vellen... wel aangeven waar ik vaker over nadenk.


Een paard laat als prooidier pas merken dat het pijn heeft als de pijn ondraaglijk is. Als het echt niet meer kan. Het ene paard wellicht wat eerder dan het ander, maar in alle gevallen zorgt het instinct ervoor dat ze het negeren.

Roofdieren die een kudde graseters aanvallen, scannen alle dieren en pikken de zwakke eruit, die ze van de groep gaan scheiden. Ik heb het vaak gezien in documentaires, maar de signalen zijn zo minimaal bij een dier met een probleem, dat ik er meestal overheen kijk.
Een leeuw bv niet.
Het belang van een prooidier om pijn niet te laten blijken is duidelijk.

Dus op het moment dat wij een probleem herkennen, is het vaak ernstig.
En als het dan een probleem blijft... zodat het paard niet meer rent (tenzij op adrenaline) of speelt...zijn velen van ons dan toch niet vaak geneigd te denken; ja maar hij glanst zo en hij loopt toch nog best redelijk. Hij ziet er tevreden uit.

Er zijn ook mensen die beweren dat het niet slecht gaat met een paard als het nog eet. Er zijn paarden die geen stap meer kunnen zetten van de pijn en liggend eten.

Dus of pijn werkelijk een duidelijk herkenbare factor is...
Niet altijd denk ik.

wil, erg mooi omschreven.

Het blijft een moeilijk iets; in laten slapen.
Ik spreek ook uit ervaring.

Mijn lange bericht; het verhaal over het verbergen van pijn bij paarden komt ook daaruit voort.
Ja... je merkt wel als je paard pijn heeft.
Maar wat ik eigenlijk bedoel; wanneer weet je dat het tijd wordt om te laten gaan?

Als je die vraag stelt, kan iedereen een helder antwoord geven. Maar als je dieper erop in gaat, situaties van dichtbij meemaakt bij jezelf en bij anderen, blijkt het niet zo helder.
Je beeld verkleurt. Je denkt dat het meevalt, want... hij loopt toch nog? HIj glanst nog? Hij eet nog? etc... vul maar in.
Gekleurd door onze eigen wensen, omdat we hem nog zo graag willen 'redden.Omdat we hem niet kwijt willen. En vooral omdat we de beslissing niet willen nemen. Want stel dat.... Waardoor we vaak te lang wachten. Zoals trudy al zegt. Ik, net zo goed, als ieder ander.
Zeker als je je realiseert dat paarden meesters zijn in het verbergen van hun problemen.
Nog even daargelaten dat deze paarden in de natuur er al heel erg lang niet meer waren.

Het proces wat leidt tot inslapen gaat bij de meesten van ons langzaam en vooraf aan veel ontkenning van de situatie, een vaak krampachtige hoop dat we nog iets kunnen betekenen voor het paard (hoop die we ventileren in topics en gesprekken door te zeggen dat het best nog wel gaat... want dat willen we zo graag)
Tot op dat ene moment waarop de oogjes opengaan. Misschien omdat je eindelijk ziet dat je paard nauwelijks meer op de benen kan staan. Of het psychisch niet meer trekt. Misschien omdat er iets gebeurd wat de bekende druppel is en ons met twee voetjes keihard op de bodem praat. Of misschien ook omdat iemand aan onze jas trekt.
Als we dat dan vertellen, komt het voor een ander soms 'plotseling'
Maar niet voor degene die de beslissing neemt. Vanwege het proces wat eraan vooraf gaat,. Het weten, maar niet willen weten en daartegen vechten. Tot een periode van zwijgzaamheid. En dan de beslissing.

Ik vind het veel te ver gaan dat van een eigenaar wordt verwacht dat hij of zij het hele proces en het nemen van de beslissing op een forum moet bespreken en dan dat moet doen wat forumleden vinden die het paard niet eens kennen. Die niet dagelijks zien wat er gebeurt; hoe het paard eraan toe is enz. Hoe kunnen die forumleden een beter zicht hebben op de situatie dan de eigenaar die er dag in, dag uit bij is en ieder facet meemaakt?
Want dat ziet alleen de eigenaar. (die dus lange tijd over de ellendige punten zal zwijgen, omdat je niet wilt zien dat het niet goed gaat... dat je paard niet meer te redden is)

De beslissing om er een einde aan te maken is een zware beslissing en komt altijd lang nadat het paard in de natuur allang gestorven pas.
Het gaat gepaard met pijn, vertwijfeling en ellende. Ervoor en erna.
Dat wordt graag vergeten door mensen die het vanachter hun toetsenbord beter weten.

Jee aaf, lees dit net. Wat enorm rot voor je.
Ik hoop dat je snel erachter komt wat het probleem nu is.
Heel naar dit.

Liksteen zou ik ook ophangen.
Toen ons nieuwe paard zand begon te likken,heb ik haar gewezen op de liksteen, die hier altijd aanwezig is.
Daar maakte ze meteen gebruik van en dat doet ze nog steeds regelmatig.
Het kan dus helpen

Piet schreef op woensdag 14 juli 2010, 7:42:


Ik neem aan dat je op mijn bericht doelt, piet. Het was absoluut niet specifiek aan jou gericht, maar eigenlijk meer algemeen en had echt betrekking op de situatie van anja, niet op die van mij. Wat daarop heb ik hier geen kritiek gekregen.
Maar ik weet dus wel wat stress en paniek bij een paard doet, met name als de baas niet in de buurt is.

Ik vind het rot dat ze zoveel verwijten krijgt over haar beslissing, terwijl ik haar beslissing dus wel degelijk begrijp.
Je hoeft er verder niet boos over te worden.
Ik heb veel respekt voor wat je doet en wat je bereikt. Je hebt mij destijds een aardige duw in de goede richting gegeven en ik heb dus ook niets tegen jou persoonlijk. Integendeel. Ik probeer alleen aan te geven dat ik een aantal mensen in deze erg hard vond oordelen, gezien je de situatie thuis met het paard niet kent.
En ja... in deze situatie vond ik dat idd ook van jou.

Omdat ik zelf helaas drie keer een dergelijke beslissing moest nemen, voel ik met Anja mee. De manier waarop een aantal mensen reageerden vond ik enorm kwetsend en ik vind het altijd rot en onnodig als mensen in een kwetsbare situatie onderuit worden gehaald.
Vooral omdat mensen alleen reageren vanaf de kennis van het toetsenbord.

Dit gezegd zijnde, heb ik mijn mening ondertussen wel genoeg duidelijk gemaakt en zal ik verder mijn snavel houden.
Want eigenlijk kunnen we beter naar buiten gaan met dit weer en lekker bezig zijn met onze paarden.

Aafke schreef op woensdag 14 juli 2010, 9:32:


Ik ook niet.
Het is iets wat mij bezighoudt, iedere keer opnieuw, zeker in het licht van de gebeurtenissen afgelopen jaar.
Maar een eenduidig antwoord kan ik niet geven.
Hoe zou ik dat moeten doen?
Ik kan nog altijd niet in de ziel van een dier kijken.

En er zijn zoveel maars...
Zoals het oudje met een tevreden kop op de wei, ondanks alle gebreken
Het sportpaard met de zorgelijke blik in zijn ogen, top in vorm, maar toch

en zo kun je miljoen voorbeelden noemen.

Soms is het overduidelijk...
Zoals tommy, wiens foto's zo duidelijke afwijkingen liet zien en die echt niet meer kon...
maar dan nog vraag je je af...
is er niets wat ik nog had kunnen doen?
Heb ik ergens toch nog fouten gemaakt waardoor het zo ernstig werd?

Diezelfde vragen stelde ik mijzelf ook met Amber
En met Toontje.

Of heb ik met alle drie veel te lang gewacht?
Goed mogelijk.

Ik weet het niet
Het zou een stuk gemakkelijker zijn als ik die kennis wel had.
Maar dat is niet zo.

Dus blijf ik speculeren en inschatten, net als zoveel anderen.

En daarom wil ik anderen niet veroordelen vanwege de keuzes die ze maken.
Omdat ik weet hoe moeilijk dat is.

En daarom kan ik ook niet zo heel veel zinnigs meer toevoegen...

In deze vind ik dat egon wel gelijk heeft..

Anja had ook absoluut niet de verplichting om haar ommekeer of besluit met de mensen op dit forum te bespreken. Dat zou ook zinloos zijn, omdat anderen hun conclusies moeten trekken aan de hand van verhalen op het moment dat ze nog optimistisch was en dus een roze bril ophad en een filmpje, waaruit blijkt dat hij op clickeren goed reageerde
(wat mijn inziens na geen enkele garantie is voor een prettig leven als baas niet aanwezig is)

Er is maar 1 persoon die de situatie kan inschatten en dat is Anja. Het is haar paard, zij kent het het beste, weet wat er aan de hand was en nam aan de hand daarvan haar beslissing.
Een beslissing die ik zeer goed begrijp.

Of een ander het paard wel nog toekomst had kunnen geven is nog maar zeer de vraag.
En in feite doet het er niet eens toe.

Gewoon respekt hebben voor de beslissing van de baas van een blind paard wat in stress leefde is wel het minste.
Dagelijks worden hier honderden paarden op het net aangeboden voor een schijntje die zg een goed tehuis zoeken.
Iedereen weet diep binnenin best wel dat die paarden op een terrortransport richting italie terecht komen, want dan brengen ze nog wat op.
Maar de baasjes willen hun verantwoordelijkheid niet nemen; hun handen wassen in onschuld en tegen iedereen zeggen dat ze het paard een goed tehuis hebben bezorgd.
Of ze smeren een gebrekkig paard aan een naieve koper aan. (zoals aan mij)
Dan zijn ze daar ook vanaf,.
Die mensen schuiven hun verantwoordelijkheid af

Daar heb ik minder respekt voor

Ik heb ook aardig wat dvd's van parelli liggen en ben zelfs een tijdje lid geweest van de savvyclub.
Ik ben niet van mijn geloof afgevallen, want daar moet je dan eerst op zitten en ik doe niet aan verafgoding.

Laat ik voorop stellen dat ik enorm veel heb geleerd van het parelligebeuren en dat het een brede basis heeft gelegd voor een andere omgang met paarden. Gedrag, psyche...ed.
Dat wil echter niet zeggen dat ik alles geweldig vond. Soms vond ik vooral pat heel goed met een paard omgaan. Soms absoluut niet.
De filmpjes van linda (ben ik dan toch al iets minder fan van) en dit is absoluut niet mijn ding.
Aan de andere kant... wie ben ik om te oordelen over iemand die in ieder geval stukken beter is met paarden dan ik?

Maar ik kan wel kiezen voor andere opties.
Het gebeuren met de fases heb ik allang laten schieten, omdat silja en amber veel knapper waren met fases.
Amber flipte trouwens al bij de minste druk
Zo ben ik ook bij het clickeren terecht gekomen.

En zelfs daar hou ik het niet bij.. ik kijk hemfling, resnick, lees rashid enz....en experimenteer erop los en voel me net een kleuter.
Gelukkig vertelde iemand dat fouten maken prima is. Daar leer je van
Trial en error.
Valt alleen soms niet mee.
Maar ik neem aan dat het voor iedereen geldt... wij kleintjes en de grote mannen.

Even terug naar parelli en menig ander bekend paardenman...
Voor mijn gevoel zit het probleem in de demo's.
Ik heb er ook wel eens gezien en ik heb altijd het gevoel dat op dat moment het paard een soort kermisattractie is.
En dat vind ik dat weer wat minder.
Want ja, relatie eerst... maar tijdens een demo van desnoods een paar uur kun je niet echt een relatie opbouwen. Lijkt me. Daar is veel meer tijd voor nodig.
Ik heb ook echt het gevoel dat zo'n paard tijdens een demo een beetje wordt overdonderd.
Ik begrijp erg goed waarom die demo's worden gegeven, maar ik denk dat het voor het paard niet leuk is en dat het ook weinig met relatievorming te maken heeft.
Het paard is op dat moment een instrument om een methode te laten zien. Niet meer, niet minder.
Ik geloof niet dat evt problemen na een dergelijke demo zijn opgelost.

Dit paard werd gevaarlijk. Dat kan ik mij voorstellen. Maar als het hier om een training had gegaan ipv een demo, dan was lange tijd gespendeerd aan relatie. Aan leren kennen van het paard en aan training zonder hoofdstel. (zegt ie niet altijd 'it is not about......trailer/terp/water/ball/briddle?)
Dan was waarschijnlijk eerst in allen rust gewerkt aan de issues die het paard had mbt dominantie en het hoofd niet laten aanraken en was het hoofdstel pas ergens aan het eind van de training gekomen. Lijkt me.
Maar omdat het hier om een demo ging, werd er mi. meteen met het hoofdstel aan de gang gegaan wat erin moest, hoe dan ook. Kortom... mi zijn daarmee behoorlijk wat belangrijke stappen overgeslagen en dat is de prijs die betaald wordt voor een demo.

Nogmaalt... ik begrijp goed waarom de demo's worden gegeven. Ik denk alleen niet dat die in het belang van het paard zijn.

Piet schreef op vrijdag 16 juli 2010, 7:19:




Ga verder met je mee, Piet. Dit had idd anders opgelost moeten worden. Maar zoals ik al zei.... zo gaat dat met demo's. Daarom hou ik niet van dit soort demo's

Stakend voor wijkend paard???

Trudy schreef op vrijdag 16 juli 2010, 13:45:


Krijg hier helemaal zo'n beeld voor me van een brullende dame op een bevroren ijsje.

Ach.. doet me denken aan die goeie oude tijd...
Was nog op zijn parellies bezig, waarbij de eerste rij-oefening... paard leren reageren op licht signaal: 1. billen aanknijpen, 2. benen aanleggen, 3. geluidje, 4. met leadrope om je schouders slaan en alleen als dat niet werkt (wat het meestal wel doet) leadrope slingertje langzaam laten zakken tot het de schouder van het paard zat.

Het ging alleen om het leren reageren op het been, dus geen sturen ed... richting was onbelangrijk. Grazend paard? maakte ook niet uit. Ook een grazend paard moet op een signaal reageren...

Dus daar zat ik op toontje, mijn mollige hafje op leeftijd, slim tot achter zijn oren, in de tuin (ja ja op sappig gras) zonder zadel en hoofdstel, alleen touwhalstertje en leadrope .

Paardje stond lekker grasjes te smullen en had geen last van de vlieg die sandra heette op zijn rug. Dus daar zat ik op een grazend paard mijzelf om mijn oren te slaan met een leadrope (want ja... ik wilde hem natuurlijk niet gaan slaan, dus sloeg ik mijzelf maar wat harder )

En toen opeens zag ik dat mijn buurman in zijn tuin stond en naar ons stond te kijken.
Vergeet nooit meer de verbijstering op zijn gezicht

Ben met een rooie kop maar snel terug gegaan naar de wei

echt hoor.... Typisch..

Ik dacht dat je bij goed horsemanship je ego in de koelkast moest zetten?
Nou... daar denken de heren blijkbaar anders over.

Hoezo jezelf bewijzen. Desnoods over de rug van het paard.
letterlijk en figuurlijk

Heb respekt voor de paardentrainers die het niet nodig hebben om een paard met een probleem voor de leeuwen te gooien (voor ons figuurlijk, voor het paard voelt het letterlijk) om zichzelf te bewijzen

Juist ja... relationship first.
Wie zij dat ook alweer?

Ik denk dat hei en zei zijden dat zij en hij dat hebben gezegd
of zo.

Aaaaargh... jullie houden mij voor de gek!
Arme moi.
Dadelijk heb ik een trauma en moet ik mij ook door parelli laten trainen.
Of door irwin natuurlijk.