Wil schreef op maandag 12 juli 2010, 18:38:

Vanaf dag 1, Wil, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik had een afspraak met de kliniek hier. Als ze zouden arriveren zouden ze direct komen om ze te controleren. Vee-arts schrok zich rot en heeft heel voorzichtig laten vallen dat "euthanasie ook een optie was" ... zo zei hij het. Waarop ik weer stond te kijken als een aap met een kapotte wekker ... hé wat zeg je me nu? Beslissing hoefde niet direct genomen te worden, behandeling van diverse smerige wonden wel. Oké, eerst maar eens goed laten vreten, drinken, ruimte tot bewegen geven (hij liep echt als een dronke man) en AB er in, dagen achter elkaar. Hij krabbelde op en fase 2 werd in werking gezet. Hoe en wat kun je doen om het dier een zo fijn mogelijk bestaan te geven waarin door mij niets wordt verlangd of gevraagd (ik heb Goke en Jeen om op te hobbelen hé, dus ik zag de uitdaging in het geheel niet om op Ingenioso te moeten gaan zitten, die onbeleerd is/was).
Het is niet dat je op een goede morgen op sta en denk, weet je waar ik zin in heb ... ik ga eens een paard omleggen! Nee, in het geheel niet ... daar gaan maanden over heen, terwijl je steeds meer dingen moet doorstrepen van de mogelijkheden en steeds vaker je afvraagt "ben ik wel goed bezig?" Geloof me, het zou een kleine moeite geweest zijn om hem tot z'n 30ste te laten staan waar hij stond, jonge shetjes die ook met gemak de 40 passeren, drie maal daags zijn hooibak vullen, water verschonen en eens laten bekappen, jaarlijks een tandarts erbij. Ik heb de ruimte, ik kan het me financieel veroorloven, ik heb de tijd en gelegenheid, dus waarom "ruimen". Omdat ik zag hoe gezonde paarden leven, omdat ik zag hoe hij leefde, omdat ik zag dat wat een paard zou willen doen hij nooit zou kunnen doen, omdat ik simpelweg zag dat ik met al mijn goede bedoelingen een paard gevangen hield in een uitzichtloze situatie, waarbij hij van de ene dag in de andere sukkelde, wel riep naar de andere paarden, maar nooit zonder kleerscheuren in een groep kon lopen. Van Nolasco kon hij de laatste maanden echt op zijn donder krijgen, tot bloedens toe. Hij liep dan met zijn neus over de grond richting de waterbak om te drinken en als Nolasco wilde dat hij wegging zag hij de waarschuwingen niet en dan werd er eventjes haarfijn afgerekend. Als hij dan weg probeerde te rennen vloog hij letterlijk overal boven op. De littekens zijn niet te tellen geweest. Zo werd hij meer en meer terug gedrongen op de beperkte vierkante meters met de onschuldige shetjes (die overigens ook geen bal van die grote snapte, maar dat was soms nog wel grappig ... Catootje stond dan te meppen en Ingenioso keek verbaasd wat hij nu weer voelde).
Uiteindelijk kon ik er niet meer van weglopen en ben toen gaan handelen. Al mijn paarden mogen paard zijn, zo nu en dan moeten ze mij een beetje tolereren, maar ze moeten vooral paard zijn. God behoede, maar als morgen Jeen iets zou overkomen waardoor hij niet langer meer paard kan zijn, dan doe ik het weer. Ik zie het inderdaad als mijn verantwoordelijkheid en vind dat je daar niet van weg mag lopen.

PS Wil: ik heb er een foto bij geplaatst die voor mij boekdelen spreekt en de meest waardevolle is die ik van hem heb!

Dankjewel voor je uiteenzetting. Ik denk dat ik het toch al goed begrepen had.
Ook hoe ontzettend moeilijk dit is geweest en nog steeds is.

Paarden in blinde (niet zo leuke woordspeling trouwens in dit geval) paniek gaan overal doorheen. Kijken nergens naar en beschadigen zichzelf.
Ik heb het meegemaakt.
Op hol geslagen paarden. Bij brand, en 1 x een verkeersongeluk. Ze vernietigen zichzelf, in geval van water geven ze het op... of ze lopen zich te pletter.
Juist ómdat ze niets meer zien.
Vorige week is er in BaarleNassau een Fries koetspaard in paniek dwars door een winkelruit heen gesprongen (is op wat hechtingen na goed afgelopen).
Het zijn en blijven idd. vluchtdieren. Het lijkt me ook heel erg beangstigend voor het dier, niets kunnen zien, niet kunnen oriënteren, niet kunnen vluchten voor wat-dan-ook maar het wél doen. Met alle gevolgen van dien.
Omdat de natuur dat nu eenmaal zo geprogrammeerd heeft.....

Weet je Anja..... dit is gewoon altijd een verlies/verlies situatie.
Je kúnt domweg geen goede beslissing nemen!
Laat je 'm leven... idd.... je zult zien dat ie de 30 haalt... Laat je 'm inslapen, voel je je hardstikke schuldig en denkt achteraf: had ik niet nog dit... of had ik niet nog dat.
Ik wed dat je ook nog serieus overwogen hebt om hem een ruime box te geven....

En zo verleg je je grenzen... totdat het niet meer dierwaardig is.

Hij ziet idd. de waarschuwingssignalen van andere paarden niet, hij vormt een gevaar voor de kudde, omdat hij kwetsbaar is. De kudde weet dat, daarom jagen ze hem weg. Neemt niet weg dat hij een prachtig paard is geweest.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Jee, Anja, ik leef met je mee en ik snap ook je beslissing. Ik heb hier zelf een blinde merrie lopen. Bij mij in de loop der jaren blind geworden. Ze heeft zich riant aangepast en kan feilloos de paddock paradise rondlopen.
Ze raakt de kudde wel eens kwijt als ze niet oplet en raakt dan in paniek(en holt dan overal tegenaan). Dus alleen als ik thuis ben kan ze bij de kudde en verder heeft ze haar eigen weiland met vast maatje. 's Winters staat ze op stal 's nachts omdat ik zie dat het erg vermoeiend is voor haar om in de kudde te leven. Op stal heeft ze haar eigen natje en droogje en er daalt dan een serene rust over haar neer, omdat ze nergens meer op hoeft te letten.
Ik heb wel een besluit genomen, dat als ze net als Ignosio, alleen nog maar in de paniekmodus leeft en geen rust meer in haar lijf heeft van angst, en de aansluiting met soortgenoten steeds frustrerender wordt, ik ook het moeilijke besluit zal nemen om haar in te laten slapen. Ik vind dat GEEN paardwaardig bestaan.
Daar valt niks tegenaan te clickeren.
Je hebt een goed besluit genomen en veel sterkte!

Anja S schreef op maandag 12 juli 2010, 0:18:


Fijn dat je het hele verhaal hebt verteld.
Ik begrijp het nu en waardeer je inzet voor hem.
Coralie

Als een van de weinigen hier heb ik Ingenioso wél mogen ontmoeten en ik kan jullie vertellen dat het "als plaatje" een prachtig dier was. Tegelijk straalde de machteloosheid (en naar mijn mening daarmee de triestheid") van hem af, althans zo voelde ik het.
Ook heb ik Anja menig keer hardop horen redeneren wat ze nog voor dit arme dier kon doen; we hebben het er bij onze ontmoetingen ook zonder uitzondering over hem gehad en Anja had álles (in tijd en geld) er voor over gehad om de kwaliteit van leven voor Ingenioso te verbeteren.
Ik weet 200% zeker dat Anja met veel pijn in haar hart, maar in de volle overtuiging het beste voor dit dier te doen, dit moeilijke besluit heeft genomen. Ik heb groot respect voor wat ze heeft gedaan en hoop dat als ik ooit voor zo'n keuze kom te staan, dat ik de moed heb te doen wat Anja nu heeft gedaan.

Coralie schreef op zondag 11 juli 2010, 20:18:

Ik denk dat we daar geen antwoord op gaan krijgen.