Sandra van Bommel schreef op zondag 11 juli 2010, 19:14:


Mee eens.
Maar ik heb meermalen gehoord van paarden die 100% blind zijn en toch goed functioneren.
Het KAN dus wèl.
Voor Anja geen optie (meer). Dat is wel duidelijk.
Maar ... wie weet was er iemand te vinden die het een uitdaging vond...?

Dat paard van Bent Branderup bijvoorbeeld, is helemaal blind.

Ik ben erg verbaasd dat het opeens afgelopen is met Ingenioso. Vooral omdat we voornamelijk juichverhalen hoorden. Lijkt me dus een legitieme vraag wat er nu veranderd was.

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 20:02:


Nu is het wel zo dat de blinde paarden waar ik van gehoord heb, gaandeweg blind geworden zijn bij de eigenaar, dus op een vertrouwde plek met een vertrouwde eigenaar.
Da's anders als in dit geval.
Maar je had toch eerst hele positieve verhalen, Anja, inclusief een filmpje...

Maar goed, je hebt een keuze gemaakt, en het zal binnen de omstandigheden en de mogelijkheden ongetwijfeld de beste keuze geweest zijn.
Maar wat een rottig bericht,

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 20:02:


Het paard van Bent heeft wellicht een heel andere achtergrond? en dus geen reden voor de angst Igenioso ?
Geloof me... bij een paard met een trauma werkt het wel even anders. Dat heb ik helaas ervaren.

Extra vraagje... leeft het paard van Bent in een groep met andere paarden of op stal? Zijn nl blinde paarden die wel nog 'functioneren' maar alleen tijdens werk en voor de rest op stal staan.
Ook daar kun je je vragen bij stellen.

Wat de juichverhalen en deze beslissing betreft...

Als we aan een zwaar project beginnen zijn we allemaal geneigd om het positief in te zien.'
We moeten wel, willen we er zoveel energie insteken als mogelijk.
Je ziet op dat moment de situatie door een roze bril. Je ziet de positieve dingen die je wilt en moet zien om vol te houden en negeert de minder leuke kanten.
Totdat het moment komt waarbij je, door het zoveelste conflict, moet beseffen dat het in werkelijkheid wellicht toch niet zo goed gaat als je graag wilde geloven
Een keihard moment, maar onvermijdelijk en vaak na een bepaald voorval
Bij het verhaal van anja kan ik mij daar wel iets bij voorstellen.
En dat komt hard aan.
I've been there... done that...

Extra hard als je op een moment van ellende dan ook nog eens een flinke trap in de rug nakrijg.

Corine... nee, ik denk niet dat andere mensen beginnen aan een blinde hengst met trauma.
Internet staat bomvol met kneusjes. De enige die er aan zou kunnenbeginnen is iemand met een prachtig emotioneel verhaal , die het paard voor weinig geld koopt en op een buitenlands transport richting salami stuurt.
Is het nemen van dat risico werkelijk een alternatief???

Heb het gevoel dat persoonlijke vetes hierbij een rol spelen en wil er verder dan ook niet meer op ingaan.
Ik vindt het erg triest dat mensen op deze wijze iemand ' iets betaald willen zetten' Want dat gevoel heb ik erbij.
En tot zover dus mijn mening.

Ik wil helemaal niemand iets betaald zetten, ik begrijp alleen niet waarom dit paard nu dood moest.
Het was een vrije keuze om dit besluit tot afmaken op i-net te zetten, waarmee je uitnodigt tot vragen.

Ik voel me haast genoodzaakt om in de verdediging te schieten, maar ik zal proberen het één en ander uit te leggen.
Volgens mij heb ik niet zoveel "juichverhalen" geschreven over Ingenioso. In het begin heb ik laten weten dat ze bij mij stonden, daar ik ze via een hulpkreet heb leren kennen. Daarna heb ik niet op eigen initiatief over hem geschreven of de discussie gezocht. Een topic "training van een blind paard" is niet door mij gestart, maar ging wel over mijn Ingenioso. Soms schreef ik wat, maar altijd met een bepaalde gereserveerdheid ... ik heb vanaf het allereerste begin vraagtekens gehad over Ingenioso, maar heb wel alle mogelijkheden onderzocht en geprobeerd. Ook in de periodieke uitgave van het magazine van Piet zijn mijn bedenkingen en twijfels in een persoonlijk e-mails aan Piet altijd tot uitdrukking gekomen. Maar jeetje, als je niets probeert en geen goede moed houdt dan is de strijd al snel gestreden en dan had ik niet 14 maanden hoeven wachten en dokteren om de allereerste optie van mijn vee-arts "in laten slapen" tot uitvoer te brengen.

Ingenioso is, tot tegenstelling van veel andere blinde voorbeelden, al heel lang blind. Een hoogleraar van de Universiteit Utrecht vermoedt zelfs vanaf zijn prille bestaantje. Maar dat blijft giswerk en wordt afgeleid uit gedrag. Ingenioso is in Spanje solitair gehouden, ergens achteraf en werd als dekhengst gebruikt. In Nederland stond hij opgesloten en werd niet al te vriendelijk behandeld. Zijn inmiddels 4-jarige zoon, Nolasco, heeft een zelfde behandeling in Nederland gehad. Let wel, Nolasco was toen slechts 1,5 jaar toen hij werd opgesloten!

Nolasco had geen ander contact gekend dan met zijn blinde vader. Naarmate hij zich bij mij meer thuis ging voelen en ging ontwikkelen, des te groter werden zijn frustraties. Waar Ingenioso dan weer de dupe van werd. Lastig communiceren als gezond paard met een blind paard! Ik heb enkele maanden terug het besluit genomen Nolasco tussen de andere, gezonde paarden te zetten en Ingenioso bij de shetjes. Bliksem, een potentieel salami shetje met x-beentjes en een giga-onderbeet, was zijn vriendje en Catootje die hobbelde tussen de beide heren door en was dan weer voor Bliksem een gezond maatje. Ik verdomde het letterlijk om een gezond jong dier (Nolasco) op te offeren en hem te veroordelen voor de rest van zijn leven om als blinde geleide knol te functioneren. Daar heb ik goed aan gedaan, Nolasco is lid van een club geworden en de dames en Jeen hebben hem geleerd hoe hij zich moest gedragen.

Het afgelopen jaar is met vallen en opstaan gepaard gegaan. Zo ging het een tijdje goed, liep hij rustig in de wei om vanuit het niets door alles heen te banjeren. Als hij in paniek schiet is het letterlijk blinde paniek en dan is er geen houden aan. Afrastering liep hij compleet uit de grond, draad liep hij volledig door heen. Lintjes die geluid maakte, belletjes ... you name it, I've did it ... boeide hem niets, paniek is paniek is megapaniek ... niet te stoppen en het is meer dan eens gebeurd dat ik ter nauwernood voor dik 500 kg Andalusiër kon wegspringen. Dit is binnen zijn bekende omgeving, maar oorzaak ligt buiten zijn omgeving. De kwekerij die ineens besluit te gaan sproeien of de buurman die met een tractor gaat maaien of een stelletje dwazen die verkeerd rijden met motor en langs zijn paddock even draaien om weer op te trekken. Dan gaat Ingenioso dwars over de shetjes en dwars door de eiken houten planken (waar je je de pleuris op staat te zagen zo hard!) die met weet ik veel hoeveel schroeven in meters lange massief kastanje houten palen in de grond staat ... het breekt als lucifertjes en gaan we maar weer aan de slag met de dierenarts, jodium, groene leem en honing. Want ongeschonden komt hij er niet vanaf!

Ik heb diverse dierenartsen, hoogleraar, fysiotherapeuten, ostheopaten en weet ik al niet meer gesproken, geraadpleegd en om advies gevraagd. De uitkomst was altijd dezelfde. Ik heb geprobeerd te gaan wandelen, te clickeren (maar weet eigenlijk niet wat ik moest clickeren want als ik riep "voeten" tilde hij zijn benen op, als ik riep "terug" ging hij terug), maar de angst, de paniek, de stress ... het was geen kwestie van gewenning, het was zijn tweede natuur geworden ... altijd bang! Ik heb het zo vaak gedemonstreerd dat ik er zelf een knoop van in mijn buik kreeg. Wat doe ik het dier aan!
Zijn paddock is 16 x 32 meter. Centraal gelegen, zodat ik hem vanuit onze werkplaats én vanuit de woning altijd kon zien. Ik zag hem ook altijd en bij alles wat er gebeurde, keek ik altijd als eerste naar hem. Uren, dagen, weken, maanden heb ik naar het dier zitten kijken. Ik heb er een picknicktafel voor geplaatst en zit daar vaak. Hij loopt rondjes, altijd maar rondjes. Stopt zo nu en dan om te naar iets te luisteren en gaat dan weer rondjes lopen, alsmaar rondjes. Eten was een obsessie, duwen en snaaien, om vervolgens met de kop naar beneden en beneden blijven net zo lang door te vreten tot het op was om vervolgens ja hoor ..... weer rondjes te lopen, ondertussen mesten en die mest was niet meer uit het weidje te krijgen, hij liep alles kapot en fijn ... rondjes om ziek van te worden. Poetsen vond hij prettig, aaien kon hij van genieten, maar o god ... als we uit de paddock moesten, bijvoorbeeld om te bekappen ... mijn bekapper is super met hem, heel rustig, neemt alle tijd, maar dikke stress ... neusgaten zo groot als schoteltjes, snuiven, spanning. Om maar eens wat simpels te noemen. Hem van de ene weide naar de andere brengen deed ik nooit alleen. Ik heb al eens eerder met een half gek paard die keihard rondjes om je heen ging rennen een tijd lang gestaan tot er hulp kwam. Dus altijd met z'n tweeën en dan vooral geen rare dingen op je terrein laten liggen want als hij flipt dan breekt hij zijn benen!

Eigenlijk wist ik al eerder wat ik moest doen, maar stelde het uit. Stel dat hij nu wel gelukkig is, stel dat hij morgen niet meer angstig is .... maar stel je voor dat hij zo nog 20 jaar rond moet lopen. Voor wie? Voor wat? Voor zichzelf? Paarden hebben geen toekomstverwachting. Als er morgen iets ergs gebeurd en ze komen als gevolg daarvan te overlijden, so be it! Morgen bestaat niet eens en de dood in neutraal. In de vrije natuur was hij waarschijnlijk al lang dood gegaan. Ik zie hem binnen een paar uur zijn benen breken in de Oostvaardersplassen om eens wat te noemen. Cultiveer ik een paard wat te angstig is om te leven? Het boek "De natuur van het paard" van Dr. Marthe Kiley-Worthington heb ik inmiddels 3 keer gelezen en elke keer wist ik het antwoord, maar elke keer hoopte ik op verbetering.

Ik heb als een klein kind gejankt, heb zijn hoofd vastgehouden tot hij er niet meer was. Ik had het liever anders gezien, maar ik weet ook dat het mijn verantwoordelijkheid was om de beslissing te nemen. Niets was makkelijker geweest om hem gewoon te laten lopen, 3 x per dag te voeren en hem zo nu en dan eens te aaien. Hij stond bij mij niet in de weg en als ik hem had kunnen laten opereren had ik het gisteren al gedaan.Het dier had iets magisch, iets wat je niet uit kunt leggen ... inderdaad hij was Ingenioso!

Heey Anja, je hebt je best gedaan. Meer zat er niet in. De natuur had idd al veel eerder ingegrepen.
Moeilijke beslissing lijkt het mij wel. Je hecht je aan zo'n dier. Maar vlgns mij is dit een goede beslissing geweest. Ik had hetzelfde gedaan denk ik....
Sterkte met het verlies van dit prachtige dier.

Het was vanaf het begin voor iedereen duidelijk dat je als beginnend paardenmens veel hooi op je vork nam. Ik ga me er niet over uitlaten of ik vind dat je juist gehandeld hebt. Het zijn jouw paarden, het is jouw beslissing. Ik vind het echter schokkend dat het zo is moeten aflopen.
Wel wil ik de rol die je hier clickertraining geeft "wat moest ik clickeren? Hij gaat al achteruit, hij kan al een voetje geven" even naar voren halen.
De oefeningen hadden niets met voet geven of achteruitgaan te maken. Het was eerst uitzoeken hoe hij op de gemakkelijkste manier de clicker en de beloning zou aanleren en daarna was de hele training erop gericht om hem vanaf de grond vertrouwen te geven en de rijhulpen aan te leren.
Zo'n 200 mensen en daaronder de bekendste clickertrainers konden daarbij via mijn magazine als denktank reageren om je te helpen.
Ik denk dat je na een half jaar clickeren een ander paard had gehad.
Dat je dat niet doorgezet hebt is jouw beslissing geweest.

Piet, ik waardeer je enorm vanwege de kennis omtrent clickertraining en de tips die je mij destijds gaf. Clickertraining is ondertussen een waardevol iets geworden in mijn trainingen.
Maar wat het hele gebeuren rondom anja en haar paard betreft ben ik het niet met je eens.

Tuurlijk had je het paard meer kunstjes kunnen aanleren met clickertraining. No problem.
Maar ik denk dat je je af moet vragen wie je daarmee een plezier doet.
Jezelf? Om jezelf te bewijzen?
Of het paard wat idd braaf zijn kunstjes doet maar geen sociaal leven meer heeft; geen leven heeft zonder stress.

Het komt niet altijd goed met een paard met een zwaar trauma. Als ik mij niet vergis, heb je dat zelf al eens genoemd.
En geloof me... ik weet wat het is om een paard rond te hebben lopen wat doorlopend stijf staat van de stress.
Je wordt er zelf niet vrolijk van, maar het paard ook niet
Een prooidier wat niets ziet, vecht met de trauma's uit het verleden en lichamelijk niet 100% in orde is... Is dat werkelijk paardwaardig?

Piet schreef op maandag 12 juli 2010, 7:21:


Kweet het niet, denk dat zelfs een expert op dit gebied 'teveel hooi op zijn vork kan nemen' met zo'n 'project'.

Wat ik me wel afvraag.... waar was Eddy, waar was hij.... met Jeen heeft hij Anja super geholpen als ik het goed begrepen heb.


Toch doe het in de rest van je bericht


Heb een dubbel gevoel als ik alles terug lees, een knoop in m'n maag... gevoelens van begrip en onbegrip.


Ja, ook ik denk dat het had gekund. Maar.... niet door een persoon waarbij bewust of onbewust(?) een klein(?) sprankje angst doorschemert (en ja, in Anja's bericht zie ik persoonlijk angst doorschemeren van haarzelf richting Ingenioso)

Heb hier Winsor d.m.v. clickeren door zijn angst voor mannen, da's, iets simpels als het leiden aan een halstertouw om kunnen ombuigen naar vertrouwen. Dwars door het draad ging hij wanneer hij de da al rookt. Ok, hij was niet blind... maar toch... ik denk dat je gelijk hebt dat het had gekund.


Inderdaad.... vele andere mensen hadden hem misschien al veel eerder naar de slager gebracht (met de nodige stress) Weer anderen hadden hem misschien weer opgesloten in een stal. Vele opties waren er niet.... Ik geloof dat Anja naar eer en geweten heeft gehandeld, waarvoor respect! Wat niet wil zeggen dat het een ander misschien wel had kunnen lukken d.m.v. clickeren. Clickeren is m.i. meer dat enkel kunstjes aanleren.... clickeren kan gebruikt worden als middel om te communiceren, om blindelings te leren vertrouwen op een menspersoon..... (alleen,...... je krijgt wat je geeft)

Piet schreef op maandag 12 juli 2010, 7:21:


Dat beginnende paardenmens moet nu maar eens afgelopen zijn, vind ik. Ik heb in 2 jaar meer geleerd waar sommige paardenhouders 20 jaar over moeten doen. Zo moeilijk is het nu allemaal ook weer niet, hé?
Ik heb daarnaast altijd beweerd dat ik er niet op ga kruipen, dat was ook mijn bedoeling niet. Ik heb me daar vreselijk tegen verzet, ook hier, en altijd getwijfeld over het feit of Ingenioso er zo veel meer paard door zou worden met een ruiter op de rug. Eén van de weinige gewenste hulpmiddelen zou een "noodstop" zijn geweest, dat weet je, voor panieksituaties, maar die was er niet. Geloof me, je wordt er echt niet vrolijk van (understatement of the year) als je hem zag paniekeren. Een paard dat schrikt en dat heftig reageert is Nijntje vergeleken met het geweld waarmee Ingenioso door de hekken liep. Man o man, wat heb ik veel gejankt en wat ben ik dan bang geweest dat hij zich levensgevaarlijk zou verwonden!
Je initiatief heb ik gewaardeerd, van de 200 mensen in de denktank heb ik niets gemerkt en op mijn uitnodiging het dier eens te ontmoeten en het te ervaren, is niet gereageerd. Of ik er goed aan heb gedaan, weet ik niet, de ene keer denk ik van wel, de andere keer denk ik van niet. Ik vind beslissen over leven of dood echt doodeng en ben dus niet over één nacht ijs gegaan ... maar zeker weten doe je het nooit. Ïk wilde meer voor Ingenioso dan een half uurtje per dag braaf meewerken. Als hij mij voelde, hoorde of rook, dan deed hij wat ik hem vroeg ... altijd bang, maar hij vertrouwde mij wel. Ik kon hem ook makkelijk vervoeren, hij stond te trillen op zijn benen, maar hij liep mee ... ook weer op basis van vertrouwen. Bizar gewoon, dat zo'n paard nog vertrouwen had in mensen! Hij hoefde voor mij helemaal niet met mij mee te werken, als hij maar gewoon paard kon zijn, dan was het genoeg geweest!

Aafke schreef op maandag 12 juli 2010, 8:52:


Aafke, Ingenioso vertrouwde mij blind en ik was om de donder niet bang voor Ingenioso. Ik ging er zelfs voor staan als hij in paniek raakte en dan sprong hij keurig om mij heen, maar was alsnog niet te stoppen. Ik geloof dat er hier maar weinigen zijn die het kunnen snappen. Het dier was niet bang van mensen. Veearts mocht hem behandelen, hij reageerde volledig op mijn stem. Ik heb hem alles gegeven wat ik kon geven en heb van hem alles gekregen wat ik van hem kon krijgen.
Eddy heb ik niet eens gevraagd. Geen mens kan een paard leren paard te zijn. Iedereen kent wel een één of ander dier dat in een dierentuin rondjes loopt en neurotisch gedrag vertoont, als gevolg van gevangenschap en isolatie ... dat gedrag, dat was Ingenioso, dag in, dag uit en dan ook nog met enige regelmaat paniek. Haalde je hem eruit, dan was hij angstig en dan ook echt angstig. Hij deed alles wat je vroeg, volgens mij maar om één ding ... overleven! Hij was meester in het overleven, maar wist niet meer hoe te leven! Dat is de angel, niets anders. Ik heb hem ruim 14 maanden kunnen bestuderen, je kunt je echt achter je pc geen voorstelling maken!