> Leven…. Niets meer dan een ragfijne, gesponnen draad die de twee
> punten van geboorte en dood verbindt.. de kabel breekt, altijd
> te vroeg, maar de ziel zweeft vrij en hoog – wij blijven achter,
> gebonden aan de aarde met pijn en verdriet dat ons bij de keel
> grijpt. Samen waren we reizigers – denk dan nu aan de dagen
> van blij zonlicht en herinner de warmte waarin je je gekoesterd
> hebt.
> Treur, wanhoop, heb verdriet… maar vergeet niet de les die je
> paard je ooit wilde leren: liefde .. en juist dat is voor
> eeuwig.
>
> Marianne