Marianne schreef op zaterdag, 22 januari 2005, 11:28:
> Leven…. Niets meer dan een ragfijne, gesponnen draad die de twee
> punten van geboorte en dood verbindt.. de kabel breekt, altijd
> te vroeg, maar de ziel zweeft vrij en hoog – wij blijven achter,
> gebonden aan de aarde met pijn en verdriet dat ons bij de keel
> grijpt. Samen waren we reizigers – denk dan nu aan de dagen
> van blij zonlicht en herinner de warmte waarin je je gekoesterd
> hebt.
> Treur, wanhoop, heb verdriet… maar vergeet niet de les die je
> paard je ooit wilde leren: liefde .. en juist dat is voor
> eeuwig.
>
> Marianne
Dank je Marianne, ik weet zeker dat Jacqueline dit allemaal leest nu....
Ik hoop werkelijk vor jou dat het met Pauli niet zover hoeft te komen.
Ook jij heel veel sterkte en kracht toegewenst nu.... Pien
Warboel
