daar heb ik ook aan gedacht. Maar de andere shet ligt niet zo. Die heeft zijn pootjes gewoon ontspannen.

ninapean schreef op donderdag 24 juni 2010, 13:44:


Ninapean oftewel marit,

Als je toch zo druk bezig bent met het lezen van mijn berichten op bokt en hier, kun je beter de moeite nemen om GOED te lezen.

De pony staat al een aantal weken op dieet en zijn grootste probleem is ERNSTIGE AANGEBOREN AFWIJKINGEN aan de gewrichten, door slecht fokbeleid en mogelijk inteelt.
De problemen zijn dus AANGEBOREN, zoals is aangetoond in de kliniek. Ze zijn niet ontwikkeld zoals ze hadden moeten ontwikkelen.
Dat staat dus los van het overgewicht
Reden dat ze op dieet staan is het feit dat overgewicht goed is

GRAS IN DE WINTER was hier niet bereikbaar, gezien er ruim 1 meter sneeuw lag met ijs eronder. Door de temp van´-20 kon je echt niet graven naar gras.

Eerlijk gezegd heb ik het idee dat je druk doende bent alles van mij te lezen om iedere kans aan te grijpen om op mijn vingers te tikken.
Ik zou het op prijs stellen als je mij met rust laat, zowel op het forum als via pb

Voor de overigen...

Tommy is dood.
Zijn gewrichten gaven het op en hij ging vandaag razendsnel achteruit.
Ik had geen keuze meer.

Marlies Sanders schreef op donderdag 24 juni 2010, 15:09:


Ja hier was dat ook geen probleem omdat het idd makkelijk op te lossen was met een liksteen.
TS stelde de vraag eigenlijk en toen vroeg ik mij af of zandlikken op tekorten kon wijzen die in een liksteen/emmer zaten.
Pien noemde de suikers en uit interesse heb ik dat nagekeken.
Maar goed... dat Rappa een keertje zand heeft gelikt en dat het opgelost was met de emmer, is verder geen probleem nee.

bedankt allemaal. Het voelt echt kl***
Heb er nog een tijd over zitten doorbomen. Tommy had altijd al een rare waggelende gang. Achteraf was dus duidelijk dat het door de gewrichten kwam.
Met 5/6 jr zijn ze normaal volgroeid, dus vlgs da was het niet zo vreemd dat uitgerekend nu de situatie zo verergerde. Zeker niet in samenhang met de zeer strenge winter.

Als ik erover nadenk, denk ik dat hij zijn hele leventje wat last had van zijn gewrichten. Maar niet zoveel dat de zin om te leven er niet was. Maar genoeg om hem vaak te plagen.
Helaas valt hij onder de noemer fokprodukten om geld te verdienen; handelaars die nergens naar kijken...

Maar het voelt zo verdraaid oneerlijk...

Allemaal bedankt voor het meeleven.

Helemaal onverwacht is het niet. De DA heeft mij een paar maanden geleden duidelijk gemaakt dat de afwijkingen in zijn gewricht zeer ernstig waren.
Hij wilde proberen of de pony nog een poosje pijnloos verder kon, maar meer dan dat kon hij niet doen, Daar was hij duidelijk in.
Ik had voor mijzelf ook een grens getrokken.
Als Tommy niet meer pijnloos kon rondscharrelen, hield het op. Maar ja... hij ging op en neer... paar dagen slecht en dan opeens weer goed.
Dus toen het een paar dagen slechter ging, hoopte ik dat het weer tijdelijk was.
Maar maandag zakte hij al door zijn knieetjes met het bekappen van zijn hoefjes. Ik hoopte dat hij na het kappen beter zou lopen, maar nee.... hij ging verder achteruit.
Gisteren begon het duidelijk te worden dat het dit keer heel erg slecht met hem ging.
Hij liep voetje voor voetje en hij liep kreupel.
En ik wist wat ik mij had voorgenomen.'
Toch nog een keer pijnstillers geprobeerd.
Maar het haalde niets meer uit.
Vandaag lag hij een groot gedeelte van de dag en als hij liep, voetje voor voetje, kreupel, zakte hij regelmatig achter door de beentjes. Hij kon gewoon niet meer...
Mijn dappere manneke...
En eigenlijk wisten we het wel....
Hij had altijd al dat rare waggelgangetje en achteraf zie je zoveel meer signalen....

Maar ach... wat hebben we veel saampjes door de bossen gestruind, en wat zijn we vaak verdwaald. We deden samen clickeren en hij was altijd even stoer.
Als paarden de trailer niet op durfde, werd tommy ingeschakeld.
Tommy ging overal op en in.
Hij liet zich borstelen en knuffelen door kleine kindjes, we deden droog mennen (vond ie leuk) en het was mijn knuffelbeer.
Ik ga hem verschrikkelijk missen.
En ook zijn vriendje Billy, die altijd bij hem was, gaat hem verschrikkelijk missen.

Tommy ligt begraven in de wei, tussen de bloemetjes en het gras waar hij zo graag van smulde. Voordat hij stierf, kreeg hij nog een hele grote appel van mij. Iets wat hij al heel erg lang niet meer mocht hebben.
Daar heeft hij in ieder geval nog van genoten.
Ik had hem alleen graag zoveel meer tijd gegeven....

Ik weet ook wat je bedoelt. Ik kom ook uit de tradi-kant. Wist niet beter...
En typisch genoeg is er voor veel mensen geen sprake van tweestrijd. Ze houden werkelijk van hun paard. Maar die zweep, dat bit, die mooie stal...dat hoort er toch bij?
Alleen leken denken daar anders over.
Mijn man bv... geen paardeman, maar hij heeft nooit het nut van een bit ingezien. Opsluiting in een stal vind ie belachelijk. Slaan ook.
Hij is een beginner, maar in vele opzichten al veel verder dan menig ruiter. Misschien is zijn merrie daarom gek op hem
(al wil ze hem af en toe ook nog wel eens flink plagen )

Ik kijk naar de eigenares van mijn paard. Ze vond het moeilijk haar op te geven want ze hield van het paard.
Op mijn mededeling dat ik de ijzers eronder uit haal, zegt ze dat het waarschijnlijk geen probleem is. Want ze is wel ooit eens ijzers verloren en heeft gewoon doorgereden zonder dat het paard er last van had (en ze schaamt zich daarbij dat ze toch is doorgereden... zonder ijzer)
Ze wil dressuurrijden. Paard aan de teugel. Paard vindt dat niet leuk. Ze wil die druk in de mond niet; die gedwongen houding, en protesteert. Ellelange discussies, omdat dit paard nog voldoende persoonlijkheid heeft. Als ik vertel dat ik zonder bit wil rijden, laat ze mij een rapport van de dierenarts kijken. Paard heeft in het verleden wat mondproblemen gehad en is gevoelig in de mond. Zijn advies; bitloos.
Ze koos voor een zacht bit, zonder echt aan te kunnen geven waarom ze niet voor bitloos koos. Ze vertrouwt het paard voldoende.
Maar ja... ze staat op een pension met wedstrijdruiters; alles op ijzers, alles met bit...
het hoort gewoon zo.
Geen gemene meid, echt niet... maar het is het meegaan in hoe het hoort

Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als paarden gilden, jankten of schreeuwden.
Zou het lawaai oorverdovend zijn of zouden mensen anders gaan handelen?
Misschien kan iemand een apparaatje uitvinden wat paarden een stem geeft,

dank je allemaal voor de lieve woorden. Ik haal er erg veel steun uit.
Drie paarden in ruim een jaar moeten laten gaan is keihard.
Soms heb je van die momenten......
Soms denk ik... dieren hebben is kl****

Ik heb in frankrijk, heel lang geleden, een trektocht gemaakt van ruim een week; afstand 350 km. veelal door de bergen. Moet erbij zeggen dat de paarden in dit gebied waren opgegroeid en een top conditie hadden. Oersterk.
We hadden geen bepakking. Dat werd steeds naar een volgende locatie gebracht door een auto. Veel pauze's onderweg en onderweg van vroeg in de morgen tot 'savonds.
Verzorging van de paarden wat priotiteit 1. Niemand mocht rusten/eten of wat dan ook als paard niet volkomen verzorgd en nagekeken was. Paarden 'sliepen' altijd in de open lucht in een wei die overal wel ter beschikking werd aangeboden.
Denk dat dat ook het beste was voor hun spieren.
Paarden waren de hele tocht topfit en altijd in voor een rengalop.
Ikke minder
Nja... na de eerste 2 dagen was het op zijn ergst; doodmoe, alles deed pijn en billen als rauw vlees.
Maar ik overleefde en later ging het weer beter.
Wel een unieke tocht. Ondanks een zeer heftige valpartij die ik onderweg met het paard maakte (paard gleed uit in rengalop... toch wel aardig wat schade opgelopen)

Maar een goed in conditie zijnd paard kan dus heel wat km vreten

Dat is dan iig een compliment voor jou. Ze wil absoluut niet terug.

van harte Piet

lore Blancke schreef op vrijdag 9 juli 2010, 19:46:


Ook niet akkoord en het feit dat je lesgeefster met die oplossing komt, zou voor mij een reden zijn om een ander te zoeken. Sorry hoor.
Twee weken is niets.
Ik heb mijn nieuwe paard nu 3 weken en we zijn nog nergens anders mee bezig dan elkaar te leren kennen.
Paard had met vorige eigenaresse ook menig discussie en meteen dan met haar op die voet beginnen, geeft haar bepaald geen goed beeld van mij.
Ik heb er wel een keer of twee opgezeten, meer om zadelligging en reacties te testen, gewoon in de wei. Maar alleen met los teugeltje en zonder iets te vragen
Want in haar optie moeten mensen vanalles van haar.
Wil ik dat beeld doorbreken of voorkomen dat ze meteen al een negatief beeld van mij heeft, dan moet ik daar nu energie in steken. Ik doe dat door veeeeeeeel tijd met haar door te brengen, waarbij ik meestal helemaal niets hoef, wat groomen, veel grondwerk, spelletjes, clickertraining, spelenderwijs schrikoefeningen en wandelen.
En nu, na drie weken, ben ik nog niet daar waar ik wil zijn.
Het vertrouwen groeit, ze komt naar me toe, is meer geneigd om mijn suggesties aan te nemen en gaat zelfs gewoon dicht bij mij liggen als ik in de wei zit. Maar ik merk ook regelmatig nog dat ze sceptisch is als ik iets nieuws vraag; even dat 'ik weet het niet hoor'. Dat was op zijn ergst toen ze hier twee weken was en wordt nu minder.
Maar het feit dat het er nog is, zegt veel over wat we nog moeten opbouwen.
En laten we eerlijk zijn... wat is 3 weken nu? Helemaal niets, toch?
Dus als jij, nu met twee weken, al doorlopend de discussie aan moet gaan, bouw je geen band op; alleen meer en meer weerstand.
Ga terug naar start(nee, je krijgt geen 200 euro) en begin opnieuw. Laat dressuur eens een tijd voor wat het is en werk aan de relatie.
En zoek bij voorkeur een ander lesgeefmens.