Esther schreef op woensdag, 12 januari 2005, 10:23:


Wie zegt dat ze echt eenzaam is in de groep? Hoe zie je dat? Of denk je dat het komt omdat wij mensen vinden dat een kuddedier als een paard nooit zonder direct fysiek paardencontact kan? Misschien is het samen hooi eten wel voldoende voor haar.

Holly van ons doet precies hetzelfde. Zij is 15 en drachtig.
Ze is erg op haar rust gesteld, als de hele groep bij elkaar is zien we dat het haar te druk is en dan zondert ze zich echt af, gaat alleen in een andere wei staan. Is ze in een kleine rustige groep zoekt ze wat meer gezelschap. Kroelen is er voor haar ook niet bij, wel samen hooi eten, maar ze geeft duidelijk aan dat ze niet van drukte en de dominantie van Cherokee houdt. Dat lijkt haar onzeker en gestressed te maken.

Het heeft, gek genoeg, ook zijn voordelen : We kunnen gerust een hele dag met alle andere paarden weg blijven, soms lijkt het zelfs net alsof ze opgelucht is om even van die druktemakers verlost te zijn en gaat ze heerlijk languit in het zand liggen. Er wordt overigens wel uitbundig over en weer gehinnikt als de andere paarden terugkomen, dus ze is blij hun te zien.

Wat wij nu doen is haar altijd in een rustige groep houden, bij de koudbloeden, daar komt ze veel meer tot haar recht en is ze wat meer aanwezig. In een volle groep maakt ze zich haast onzichtbaar, zo lijkt het.

Naar ons toe maakt ze veel meer contact, ze is erg op mensen gesteld, zij het dat ze heel schuchter blijft.
Een verklaring ligt volgens ons in het feit dat ze bij haar vorige eigenaars altijd op stal heeft gestaan en met wedstrijden van hot naar her is gesleept, en misschien niet heeft kunnen aarden en erg op mensen aangewezen was.

Wij laten het zo, we forceren het niet. Toch lijkt heel gelukkig, het is gewoon een heel stil en dromerig paard dat toch haar trauma's heeft..

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Spirithorses schreef op woensdag, 12 januari 2005, 10:40:

Ze ziet er gewoon somber uit, en natuurlijk kan het best zijn dat ik een 2 bener ben en zij niet, maar ze ziet er gewoon niet gelukkig uit. Ook een enorm verschil met de rest, sinds zondag staat er hier ook een veulen bij, die past ook helemaal, ze is gelijk onder de hoede van Falka gekomen, die heeft zich als moeder opgeworpen, iedereen is leuk voor haar. Brella speelt met haar, en Björk vind het ook super. Alleen ons ouwtje hoort nergens bij.


Hoe ziet Holly er uit? Somber? Of geniet ze dan van de rust?

Alleen wil Ör idd niet zijn, als iedereen wordt gehaald wil ze toch wel mee. Ik denk wel dat ze alleen kan zijn en zich er onmiddelijk bij neerlegt.


Forceren zal ik ook niet doen, maar ik heb dit gedrag nog nooit gezien, daarom maak ik me toch wel wat zorgen, en ach wie weet als ze echt weer gezond is het dan wel komt?

Oeps als Ör mijn spiegel was, dan was het niet best met me. Gelukkig is de rest wel vrolijk, dus ik hoop maar dat dat mijn spiegel is, en dat Or ook gaat spiegelen.

groeten Esther

Esther schreef :

Pien schreef:

Holly blijft moeilijk te peilen. Ze is lichamelijk zeer getraumatiseerd door het harde werken bij haar vorige eigenaars. Ze heeft veel pijn gehad vanwege een botsplinter in het kootbeen die inmiddels operatief verwijderd is, en goed uiziet op de rontgen. Als gevolg van een halfslachtige revalidatie is ze stijf en gespannen.

Wij zijn nu in de paar maanden dat we haar hebben al een heel eind met haar, inmiddels loopt ze soepeler en begint ze wat meer 'los te laten' en worden haar spieren minder gespannen. Maar ze blijft weglopen als je met een halster aankomt. Ze blijft je van een afstand gadeslaan en vaak sta ik te kijken en dan denk ik : Wat gaat er in jouw hoofd om.... En als ik niets van haar vraag komt ze juist naar me toe....

Ik weet zeker dat er een wereld voor haar is opengegaan : Bij ons hoeft ze bijna niks, staat ze dag en nacht op de wei met vriendjes en we zijn heel aardig en zacht met haar. Het is zo'n lieverd! Ze kan er zelfs niet goed tegen als ik op haar gezeten les ben aan het geven, heeft een hekel aan hard gepraat enz.

Toch is ze bijzonder werkwillig en ik zie hoe ze geniet als we buiten gaan wandelen of rijden. Je voelt dan haast haar dankbaarheid.
Dit is dus een bomproof paard dat ik zo vertrouw dat ik haar op alleen een touwhalstertje door het drukke verkeer rijd!

Het gekke is wel dat zij graag in de inloopstal staat, de omslotenheid lijkt haar veiligheid te geven, iets wat ik nooit gedacht had. (Gewoonte?)
En ja : Ze staat dan soezelig te genieten van haar rust. Ik kan haar geen groter plezier doen dat haar de hele dag alleen in de stal te laten staan, maar dat wil ik natuurlijk niet, dat snap je wel.

Over het algemeen is ze wat stilletjes ja, maar ik vind het niet somber, eerder beschouwend en afwachtend. Als ze boos of geirriteerd is laat ze dat duidelijk merken hoor, ze is niet 'blanco' in haar emoties.


Hier ook : Als de hele groep loopt te dollen op de wei sjokt zij er in haar eigen tempo achteraan. Komt BD haar dan uitdagen en opjutten om te spelen levert dat BD een vuile blik op met een hoop staartgezwiep....

....Knip... Es schreef:

Tja, het duurt wel een jaar voordat een paard gewend aan een nieuwe omgeving, en wie weet hoe het inderdaad is als ze gezond is.
Het zal ook best een karaktertrek zijn. Als je maar niet het gevoel hebt dat ze diep ongelukkig is.

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....----> Nou , de vraatlust van Steffie zouden ook niet mijn spiegel moeten zijn, of de dominantie van Cherokee, het hyperige van BD, het drukke kletserige gehinnik van Winner, het afzonderige van Holly. Alleen Izzy, die komt er nog het beste vanaf : Ik zou best zo gezellig en open als haar willen zijn.........