jennet schreef op zondag 2 mei 2010, 17:39:


Zoals ik al zei : Er is zovéél kennis verloren gegaan met het verdwijnen van het paard uit het dagelijks leven v/d mens . En het is enkel omdat mensen zoals Jossy en ik WEL dagdagelijks met de paarden leven dat dat wat we doen zo "normaal' lijkt te zijn .Enkel en aleen ,natuurlijk, omdat het voor ons normaal IS ! Geen kunstje ,gewoon ons werk !HIER leven wij van .En DAT kan zelfs met humor ,liefst zelfs

eddy DRUPPEL schreef op maandag 3 mei 2010, 0:08:


Maar even reëel Eddy... Hoeveel mensen kunnen met hun paarden leven, vooral omdat zij van hun paarden moeten leven? Of beter gezegd: hoeveel mensen willen dat? Want vooruit, niet kiezen is ook een keuze, maar wel een hele begrijpelijke...
En hoeveel mensen willen überhaupt op die manier een hobby beleven? Ik ga gerust eventjes in de paddock zitten om de paarden te kijken of doe wat langer over het mesten en koekeloer ondertussen wat naar de paarden. Breng gewoon wat tijd met ze door. Maar dat kan en wil echt niet ieedereen hoor... Zelfs niet de eigenaren die hier ook op een 'natural stalling' staan...
Los daarvan staan er een hoop wedstrijdambities in de weg ook...

Het is maar net wat je ambieert, maar de paardenwereld is imo niet de gemakkelijkste... Dat moet passie zijn... (Of 'gewoon gestoord', iets minder theatraal gezegd... )

Daarbij: jij hebt blijkbaar talent voor les te geven... Dat heeft niet iedereen... Als je een baan buiten de paardenwereld hebt maakt het de boel er niet gemakkelijker op...

Ik snap je bedoeling hoor, denk te begrijpen wat je wilt zeggen... Maar de realiteit... Zucht...

Merel Stoffers schreef op maandag 3 mei 2010, 0:46:


Rest mij maar één vraag: waarom dan aan paarden beginnen?

Anja Seijn schreef op maandag 3 mei 2010, 9:27:


Status, eerzucht (wedstrijdruiters), handel (geldzucht) of gewoon voor de 'heb'.

Ik denk ook dat het een bepaald verschil is tussen mensen die hun paarden in hun achtertuin hebben staan en mensen die hun paarden 'op een ander' hebben staan omdat zij niet over de mogelijkheden beschikken. Een verschil tussen paardenmensen en mensen met paarden. Een verschil tussen mensen met gevoel voor interactie met deze dieren. Met verstand werken, consequent en kordaat zijn wanneer noodzakelijk én dat met de juiste timing. Ik zie veel mensen met paarden maar echte paardenmensen zijn eerder zeldzaam. Ik verdien mijn boterham niet met mijn eigen paarden, ik werk niet elke dag met al mijn paarden. Maar no way dat er hier ene met onze voeten speelt, agressief is, voor ons uit rent, niet blijft staan voor vaccinatie, zijn voeten niet geeft, slaat, onbeleefd is, ... Dus volgens mij is het niet een kwestie van een job in de paarden (met je eigen paarden), maar een kwestie van een echt paardenmens te willen/kunnen zijn. Je paarden moeten je passie, je leven kunnen zijn, waarbij de rest in het niets valt. Dan pas zul je resultaat boeken (terwijl dat nog geneens je opzet was). Je staat op en je gaat slapen met je paarden bij wijze van spreken. Dat is het verschil dat ik merk bij de mensen die paarden wilden hebben en de paardenmensen die ik tegenkom. Het is een tweede natuur of het is dat niet.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 3 mei 2010, 0:08:


"Normaal" lijkt te zijn voor wie? Dat valt of staat met de geaardheid van de ontvanger. Als je publiek totaal niks gewend is, is men al snel onder de indruk en noemt het kunstig. Als Emiel Voest een paard van hand laat veranderen door zijn heup te draaien, kraait ook de helft van het damesgezelschap extatisch "OOOHHH".
Dat het je beroep is heeft niks te maken met er meer feeling voor hebben dan iemand die een (ander) vak geleerd heeft.
Want het is ook Anky d'r beroep.

Cindy Helms schreef op maandag 3 mei 2010, 9:40:


Denk dat je het zo eigenlijk heel mooi hebt samengevat.