Spirithorses schreef op vrijdag 23 april 2010, 0:18:
> Ik heb wel eens paarden gezien die hun hooi tussen heel kleine mazen van
> betonijzer moesten dooreten. Die hadden allemaal eelt op hun lippen, maar
> wat erger was; je hoorde de tanden steeds langs het ijzer schrapen. Kan
> niet goed zijn.
Nee, dat lijkt mij ook Pien.
@ Merel, op die pagina met het grote net staat dat-ie voor de foto over-gevuld is. En hoeveel kilo hooi er ingaat, ongeveer 11 kilo als ik 't goed lees. Je hoeft het hooi niet uit elkaar te plukken als je niet over-vult, dat doen de paarden zelf wel.
Op het filmpje staan 1.5" x 1.5" mazen, dat is 3.8 x 3.8 cm. Ik vind dat zelf ook wel érg klein, maar eerder in deze forumdraad werd geschreven dat 5 x 5 cm "tegenwoordig" al als te grof wordt gezien?
Nu is 't ene paard 't andere niet; best mogelijk dat het ene paard zich flink frustreert dat hij zo weinig per hap kan eten, terwij het andere paard tevreden urenlang staat te peuzelen uit zo'n zelfde net.
De standaardmaat van deze nibble netten is 2 x 2" (5.08 cm). De mazen die ik gebruik voor mijn paardjes zijn 7,5 x 7,5 cm. Ietsje kleiner zou ik prima vinden, maar ik zou zelf geen mazen kopen kleiner dan 5 x 5. Tenzij misschien als ik een paard of pony zou hebben die echt extreem op dieet moest... maar dan nog: dan zou ik eerst proberen om nóg fructaan-armer hooi te vinden voor dat dier. Zodat-ie meer kilo's per dag mag eten. En takken en zo bijvoeren.
Ik gebruik nu "standaard" nylon hooinetten. Op zich bevallen die goed, hoewel ik het vullen ervan best omslachtig vind (vergeleken met hooi op de grond of in een hooibak gooien). Ik wil nog een hooibak erbij maken met een metalen rooster, maar als ik 't idee heb dat m'n paarden daar zere lippen door krijgen, dan gooi ik 'm meteen bij 't oud metaal! Het metalen rooster dat ik heb is wel glad, roestvrij staal. Maar toch...
Overigens zijn mijn paarden wel kieskeurige watjes hoor... Zo je ze opvoedt, krijg je ze, hè

?
Ik gaf vandaag net als gisteren vers gesnoeide jonge berkentakken. Gisteren ging het met redelijk plezier op. Vandaag kom ik met die takken aan en geef de eerste aan Fálki die verheugd keek naar aankomend lekkers. Hij nam de tak aan, maakte één kauwbeweging en toen ging zijn uitdrukking van verheugd naar héél teleurgesteld: "Wát?! Alwéér berk?? Dat aten we gisteren toch ook al?" Hij liet de tak op de grond vallen, draaide zich om en liep weg...
En ja, ik ben zo gek dat ik dan morgen wilg voor ze zal snoeien...
Karen