(vervolg vertaling interview met KFH)
Mark: Ja, ik bedoel het lijkt mij dat mensen gewoon die twee niet met elkaar verbinden. Ik bedoel, die man op de video (de blue tongue video, kk) zegt: Ja, ik hou van mijn paard. Maar op hetzelfde moment lijkt hij zich niet te realiseren wat hij zijn paard aandoet. En het is alsof, hoe kun je op zo’n niveau een verbroken verbinding hebben? En misschien is het gewoon omdat, zoals ik eerder heb gezegd, het zo zeer verankerd is in het: “Tja, dat is nu eenmaal wat je doet, hè. En het is de manier waarop dat altijd al gebeurde. En dat is normaal.”
Kirsten uit Belgie heeft gereageerd, ze schreef, en ik moet nu denken aan deze quote, dus dank je Kirsten voor je reactie, ze zegt: “Zoals Ghandi zei, je kunt het niveau van een samenleving meten aan het niveau waarop ze hun dieren behandelen.” En dit haakt in op wat jij aan het begin van dit gesprek zei, Klaus. We zijn de feeling daarmee kwijt, echt waar.
KFH: Als je me toestaat, dan zou ik graag 60 seconden spenderen om wat dieper in te gaan op dit fenomeen…
Mark: Ja, ga je gang alsjeblieft.
KFH: … en op het moment dat je vindt dat ik … (..onverstaanbaar, kk) te veel, onderbreek me dan alsjeblieft.
Mark: het wordt altijd met dank ontvangen, ga je gang alsjeblieft. (gelach in de zaal)
KFH: Dank je Mark, dank je. Het punt is, kijk… ik werk nog maar, zeg maar, … Ik ben 53 en ik werk pas sinds 20 jaar in de paardenwereld. En al behoorlijk, behoorlijk snel begon ik een professional te worden en deze dingen te doen voor een publiek. Maar, toen ik net startte in de paardenwereld, vanuit het fenomeen dat ik gewoon een kunstenaar was geweest, en ik kunst onderwijs heb gegeven aan de universiteit en andere dingen, en van daaruit ben ik in de paardenwereld gesprongen. Het was behoorlijk moeilijk om de paardenwereld te begrijpen. Als eerste, vanwege wat ik deed. Ik heb gereden en gedanst met paarden. Maar in de tweede plaats, precies vanwege dit fenomeen, dat mensen zich zo gedragen dat je hen in de ogen kunt kijken en aan hen vragen: Hou je van je paard? En ze zeggen “Ja!” en er is níets in hun ogen dat een leugen symboliseert of dat doet vermoeden dat ze een leugenaar zijn. Nee. Ze geloven het.
Vandaar, dat ik ben doorgegaan met die kant van mensen te bestuderen, ook omdat dit was waarmee ik gestart ben in mijn jonge jaren. En dus, de maatschappij waarin we leven is min of meer simpel te beschrijven. Kijk, als baby, we zijn allemaal als baby geconfronteerd geweest met ouders, een moeder en een vader met min of meer, hopelijk zo min mogelijk – maar we zijn allemaal geïnfecteerd door dit waarvan de psychologen zeggen dat het in deze tijd…, als de baby zegt “Ik ben van jou afhankelijk”. Dus de baby heeft het meest innige contact nodig met de moeder en de vader.
Maar de moeder en de vader in onze moderne samenleving zijn niet in staat om dit innige contact te bieden. Dus het kind stopt uit zichzelf om dit contact te zoeken. Dus het kind verlangt naar liefde enerzijds, maar het kind zal nooit die liefde krijgen. Dus het missende aspect van misschien 10%, 50%, 80%, afhankelijk van hoe ver weg de ouders zijn van hun authentieke zelf, dit (gapende) gat zeg maar, creëert een haat. Dus, vanaf baby begint al het combineren van liefde en haat, jegens één en dezelfde person. En dat is een rolmodel voor hun leven. Dus ze schreeuwen het uit, om liefde en nabijheid te vragen. Ze schreeuwen het uit, voor echte authentieke liefde en verbondenheid. Maar op hetzelfde moment, als iemand die van een mens houdt bijvoorbeeld, wanneer de andere persoon signalen uitzendt “Nu ben ik dicht bij jou”, dan vernielen ze dat door te vechten, of te vluchten of wat dan ook. Omdat hun rolmodel betekent dat er geen echt authentiek contact IS in de wereld.
Maar het paard blijft. Het paard is warm. Het paard is zacht. Het paard is vriendelijk. Je kunt het paard te eten geven. Je kunt dekens kopen voor je paard. Je kunt zo veel dingen doen met een paard dat het voor 70%, 80% je innerlijke behoefte aan liefde vervult. Maar het volgende moment, dit soort van duivels-kant, dit soort van diep duistere kanten in de persoon’s psychologische structuur kunnen ook worden opgeroepen en worden uitgeleefd.
En dit is het fenomeen: dat ik voor deze persoon sta, in m’n shows, of waar dan ook, en ik kan ze vragen “Heb je enige reden hiervoor? Hoe kunnen we deze dingen met elkaar rijmen?” en ze zeggen, werkelijk waar Mark, ze zeggen “ja”.
Omdat het hetzelfde zou zijn zoals bij jonge eendjes die achter een ballon aanrennen omdat de wetenschappelijk onderzoeker op het allereerste moment dat ze uit het ei kropen, gewoon een ballon heeft opgeblazen. En dus denken zij, dit is de moeder. We moeten ons bewust zijn trouwens van deze tragische realiteit, gewoon wat de psychologen zeggen dat, na een bepaalde leeftijd – vanaf 35, 38, 40 jaar oud – er geen therapie meer is. Geen therapie. Dan is het zo’n groot onderdeel van het “gen”; ze (de psychologen, kk) kunnen niets meer voor hen doen.
Warboel
