Sandra van Bommel schreef op maandag 15 maart 2010, 7:00:


Ik heb zo'n paard.
Zij is eigenlijk alleen geïnteresseerd in voer als ze ontspannen is.
Voer gebruiken om haar bijvoorbeeld op de trailer te krijgen, mag je vergeten. (Ze houdt niet zo van trailers.) Ze vindt voer leuk, maar het is blijkbaar geen motivatie voor haar om dingen te gaan doen, die ze anders ook niet zou doen.

Het klinkt misschien cru, maar als ik met haar op de baan ben, mag ze gewoon geen schrik hebben van mij. Als ik zeg dat er niks is, dan is er niks en dan moet ze er langs.
Die aanpak werkt bijna altijd. Niet dat ze nooit schrikt of iets niet vertrouwt, maar ik ga daar zeker niet in mee.
Het gebeurt best dat ze opeens alles dicht gooit, opeens probeert om te draaien, of probeert te steigeren ofzo... Maar dan spreek ik haar even streng toe, mopper op haar dat ze een dramaqueen is en stuur haar erlangs. 9 van de 10 keer, doet ze dat dan ook. Soms al snuivend en aarzelend met haar blik gefixeerd op het voorwerp. Maar ze gaat.
Héél soms keer is ze echt helemaal over de rooie en zou ik niet kunnen aandringen om erlangs te gaan, zonder ik het risico neem dat ze gaat steigeren. (en blijft steigeren)
Dan spring ik er gewoon af en neem haar aan de hand mee voorbij het enge punt. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ze mij niet volgt als ik haar op de grond leid.

Wat ik eigenlijk altijd probeer te vermijden is om haar veel tijd te geven bij zo'n situaties.
Want ik weet uit ervaring dat dat dan uit de hand loopt met haar. Dan maakt ze van een mug een olifant. Als ze stopt, verzoek ik haar meteen om weer door te gaan.
Ik probeer haar dan in beweging te houden, desnoods door haar 1 pas over haar schouder weg te sturen van het enge ding en dan in die pas haar meteen weer terugsturen.
Eens ze in beweging is, is het makkelijker. Ik ga ook geen gevecht aan met haar, want dat werkt niet. En blijven aandringen werkt ook niet. Moest ik dat doen, gaat ze bijna altijd steigeren. Als we aan dat stadium dreigen te komen, spring ik er gewoon af.
En hoofd trouwens niet laag. Eerder hoog zelfs, en teugels erbij zodat ik haar kan beletten om zich om te draaien, mocht ze dat van plan zijn.

Ik blijf het niet-kloppend vinden. Als een paard schrikt, mag hij wat mij betreft gerust als een paard reageren: kop omhoog en snuiven, kijken, snorken. Ogenblikkelijk op zo'n moment zijn hoofd omlaag vragen houdt dan geen rekening met zijn natuurlijke gedrag, maar gaat eraan voorbij uit -als je het mij vraagt- een overdreven controledrang. Waarom mag hij niet snuiven, snorken met zijn kop omhoog? Wat is daar precies zo erg aan? Waarom willen we dat inperken, afnemen, ombuigen?
Ik krijg dezelfde associatie als mevrouw Parelli die de aandacht van het paard meent af te kunnen dwingen door zijn blik naar zich toe te richten (niet de methode, wel het mechanisme). Daarmee héb je 'm niet, hoewel het ogenschijnlijk zo lijkt.

Ik vind nl dat je nooit een heel paardenleven lang, elk groot en klein gevaar op elk moment beter kunt blijven inschatten, zodat het paard afleert zelf te bepalen of iets gevaarlijk is, iig wanneer jij erbij bent. Dat leidt onherroepelijk een keer tot een vertrouwensbreuk(je). (Kijk naar de oplettendheid van de gemiddelde mens om je heen en vergelijk dat met de gemiddelde oplettendheid van paarden om je heen. Is schrikken hoor).
Ik vind dat je afhankelijkheid creëert en zijn natuur geweld aan doet, sterker nog, niet respecteert. Bovendien ziet en hoort en ruikt een paard nu eenmaal beter/anders dan wij halfblinde vooringenomen onoplettende tweebeners, waarom zou hij in godsnaam op een minder getalenteerde begeleider vertrouwen? Ik vind het praktischer om deze reacties mede te gebruiken: zijn observatievermogen, zijn terreinzekerheid, zijn balans. Kun je allemaal je voordeel mee doen.
Paard ziet iets, ik zie het nog niet, paard staat stokstijf stil, ik onoplettende muts weet dan ook dat er iets is. Dan zie ik het ook, ik bepaal dat het een ongevaarlijke autoband is, dus ik zeg: klopt, er is iets, maar het is niet gevaarlijk, kom we gaan verder, goed dat je mij geattendeerd hebt en voor ONS opgelet hebt. Dan gaan we verder zonder dat het hoofd eerst omlaag gemotiveerd hoeft vanwege de adrenalinevermindering en het eigen gevoel van semi-controle.

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 maart 2010, 14:02:

.
.

Ik kan me hier helemaal in vinden, Sandra (heb voor de duidelijkheid alle citaten laten staan). Vervang Amber door Donna en Hidalgo door Fálki, en ik had 't zelf kunnen schrijven !

grt,
Karen

Van mij mag hij dat!
Ik schreef: "Het paard de tijd geven om te kijken naar al het enge, als het dat wil."

Hoofd laag zou ik vragen als de situatie naar mijn inschatting uit de hand dreigt te lopen. Als ik - in die situatie - alles wat ik ken uit de kast wil halen om te zorgen dat het paard alsnog kalmeert.

grt,
Karen

Van mij mag Namkje en schrikken en vluchtreactie nemen als ze wil , waarbij ze mij zelfs voorbij mag lopen.[alleen heb ik mij dan alweer omgedraait en staat ze dus weer achter mij]
Ik wandel sinds de trainingen van Conrad altijd met een 4,5 meter lijn , en dat is precies de lengte die ze krijgt om te vluchten.
En nee , het touw is mij nooit uit handen getrokken , maar Namkje heeft wel ontdekt dat het touw maar 4,5 meter is.[en jemig wat was dat in het begin moeilijk voor mij om het touw niet direct kort te willen vastpakken]
Zal wel Fries eigen zijn , niet van die wegrenners...alhoewel ze in de wei een schrikreactie en vluchtreactie laat zien , tot ze weer bij de inloopstal is....

Gr Esther

Wil schreef op maandag 15 maart 2010, 13:46:


Dank je, ja het ging ook sneller dan ik verwacht had eigenlijk. Het is vooral voorkomen dat het paard stress opbouwt.
Want een gestrest paard leert niks en inderdaad deel alles in kleine stukjes en train ze één voor één.
Hoe heten zulke dingen als overstekende brievenbussen en in het gras op de loerliggende autobanden ? Mumsels toch?

e m kraak schreef op zondag 14 maart 2010, 23:01:


hét summum van huisvesting, een automatische drinkbak !


springbok ?

van lennep schreef op maandag 15 maart 2010, 14:54:


Ik heb toch echt een heuze wegrenner hier en zeker weten dat hij toch echt Fries is

Karen Koomans schreef op maandag 15 maart 2010, 13:48:


Zou kunnen Karen, of ze wordt afgeleid en vergeet kijkerig te zijn.

Marianne

Het hoofd laag houden heeft niks te maken met niet het paard paard laten zijn. Of dat het geval is heeft te maken met je eigen instelling tegenover het paard. Het is heel "moeilijk" (in de praktijk merk je toch dat het heel vaak fout gaat), om een paard correct te begeleiden. Het goed begeleiden heeft alles te maken met je eigen instelling, die alles bepaald. Of je er nu op onder tussen of naast zit of staat, je eigen houding je gevoel is al heel duidelijk voor het paard. Hoe sterk merk je het niet als je zelf wat ongeduldiger of gestrest door wat dan ook of verdrietig noem maar op doorwerkt op het paard.
Je kan het paard smorren met je instelling, werkt door in been en teugel. Je kan ook luchtig er mee om gaan, je stelt een vraag en wacht op antwoord is het antwoord daar reageer je daar door druk vermindering op, de beloning. Is het antwoord niet zoals je wilt, zal je op een manier toch je doel moeten bereiken, veiligheid, maar ook de duidelijkheid tussen jouw en je paard.

Het paard vrijblijvend rijden is mooi maar kan leiden tot problemen. Er zijn geregeld momenten dat het paard het anders of niet wil, dan zal jouw vraag naar voren echt door moeten komen, het paard zal dan jouw vraag naar voren moeten beantwoorden. Ze moeten voor de druk naar voren gaan. Dat is de gehoorzaamheid van het paard naar ons toe, jouw op dat moment duidelijk als leider zien. Als je je paard nooit eens op druk rijdt altijd maar net niet genoeg doorvragen of er gewoon afblijven, kom je je paard "niet tegen", tot het moment daar plots iets is.
Dan kan het gaan escaleren.

Het inbuigen kan een hele goede manier zijn om de aandacht van het "probleem" te halen.Soms is been (vraag naar voren) al genoeg of stem (erbij). Als daar niet de reactie naar voren bij komt, kan je het laten escaleren, of inspringen op een manier naar toch voorwaarts. Het is de situatie en het paard wat het verschil hierin maakt.
Hoeveel druk en op wat voor manier het beste resultaat.
Nogmaals je eigen luchtigheid (niks aan de hand, let maar op mij en ga maar naar voren) geen frustratie angst of kwaadheid zal je goed helpen.

Ikzelf vind de taal die je uitstraalt naar het paard zeker op het paard niet minder dan ernaast. Ongelofelijk wat je stemming en je zit doorwerken naar een goede harmonie, net zoals dat averecht kan werken.
Je kan altijd nog zo consequent te werk gaan, altijd geweest zijn in de omgang, het moment dat zich echt iets voordoet zal je met je eigen instelling datgeen bereiken als wat jouw instelling is.
Anita
Efficient Duidelijk Harmonie.

Esther, bouw je het dan wel uit naar steeds wat korter, minder ruimte geven om te vluchten, zodat je uiteindelijk wel je doel bereikt. Een paard die wel bij je blijft
Anita
Rondje om je heen is dat niet wat?