Martina schreef op donderdag 11 maart 2010, 8:48:


Ehm... was je d'r bij dan? Telepathisch begaafd misschien?

Ans Jondral schreef op donderdag 11 maart 2010, 12:54:


Ik geloof je op jou woord, maar dat komt mede omdat de ORS niet getraint is.
ORS is een handeling die je moet trainen, gelijk al het andere. En Ilona geeft een heldere uitleg HOE je dat het beste kan doen.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

@Karen:dankjewel voor de filmpjes,ik denk dat ik het ook op deze manier doe.
@Eddy:maar inderdaad,in een gewone galop lukt t me ook wel,het gaat juist om rengalop en als hij vol adrenaline zit!Wie weet Eddy,kom ik ns bij je langs :)

Nils Vellinga schreef op donderdag 11 maart 2010, 18:49:


Maar je traint toch de reflex, meer niet?
Zodat je ook de reactie krijgt, wanneer je het vraagt? Aan het evenwichtgevoel van het paard verandert dit toch niets?

Ok, in stap en draf of misschien zelfs in een handgalopje, zou het in principe geen probleem mogen geven voor een paard om z'n hals in te buigen. (Alhoewel ik het persoonlijk in galop al niet zou durven vragen aan mijn paard.)
Maar het ging hier over rengalop, bijvoorbeeld over het strand. En een paard dat vooral snel wil. (Want anders zou je die ORS niet hoeven te gebruiken.) Je hebt dan al een paard dat niet echt meewerkend is, want hij/zij wil niet vertragen en dan vraag je ook nog eens een plotse inbuiging.
Dan lijkt het mij toch echt veiliger om gewoon te blijven meeliften. (Uiteindelijk wordt die toch ooit eens moe.) ipv het risico te lopen dat het paard in volle galop zijn evenwicht verliest?
Er zit toch een enorme voorwaartse kracht achter zo'n crossend paard. En als je dan opeens dat hoofd zijwaarts vraagt, dan verander je zijn balans volledig. Het lijkt mij dat dat beest al van hele goeie huize moet komen om zichzelf overeind te houden?

Ans Jondral schreef :

De essentie van de ORS is dat je de 'geef hoofd' reflex traint.
Zoals je weet kan het paard dat niet in volle rengalop en aangezien het een reflex is zal het paard stoppen om je zijn hoofd te geven.
Het is niet het stoppen wat je traint, je trekt het paard ook niet op volle snelheid om, maar je traint het inbuigen van het hoofd Dat-ie dan stopt is voor hem bijzaak, maar voor jou het gewenste effect.

Groet, Pien

Mee eens, als je de ruimte hebt, dan zou ik ook liever meeliften dan een ORS gebruiken. Maar als ik ooit op een verkeersweg afdendert met m'n paard, en ik hem niet meer op andere manieren onder controle krijg, dán maar een one rein stop. Ik zie het dus écht als een noodrem.

grt,
Karen

Spirithorses schreef op donderdag 11 maart 2010, 20:03:


Ok kleine nuance, maar dat verandert toch niks aan het feit dat je paard vanuit een snelle galop opeens op de rem gaat en tegelijk ook nog eens zijn hals buigt? Het is toch een soort reflex, dus het gebeurt snel?
Brr, ik krijg er een rilling van over mijn rug als ik eraan denk. Als ik mij dit voorstel, zit ik echt met een beeld in mijn hoofd van een paard dat opeens alles dicht gooit en door de buiging van zijn hoofd over zijn buitenschouder heen tuimelt.

Heb je het echt al gebruikt Pien in een gelijkaardige situatie zoals ik eerder beschreef?

Ik gebruik natuurlijk altijd mijn eigen paard als referentie, omdat ik haar nu eenmaal gewend ben. Dus misschien is mijn referentie gewoon niet goed? Maar als Pête bijvoorbeeld iets gezien heeft en afgeleid is op een buitenrit, dan struikelt die al. Als ze ergens naar een koe in de wei opzij zit te kijken en de weg is niet effen, gaat die altijd wel op één of andere moment bijna met haar snufferd tegen de grond. Of als ze een beetje dwars doet en te snel wil en ik zit wat teveel aan m'n teugels te trekken ofzo. Dan is't opeens één en al gestrompel omdat ze dan meer bezig is met dwars doen, dan opletten waar ze loopt. (ok, ik mag dus niet aan mijn teugels trekken )
Maar eigenlijk moet die continu opletten waar ze haar voeten neerzet. En dat doet ze meestal ook wel. Ze is geen paard dat onderweg naar de vogeltjes in de bomen kan zitten kijken. Altijd eyes on the road! En als die wel vogeltjes wil zien, dan gaat ze even stilstaan. (mag ze van mij.)
Ik kan mij dus echt net voor stellen dat ik haar een ORS zou vragen.
Ik ben echt zooo zeker dat we dan ergens in de kant liggen.

Ans Jondral schreef :

Hij zal, om zijn hoofd te geven, snel vaart minderen. Hij kijkt daarbij wel uit om geen dikke sliding stop richting rechts te maken, lijkt me.


Nee. Om de simpele reden dat ik er niet in geloof dat een paard dat helemaal finaal op topsnelheid aan de kletter is gaat stoppen op een reflex. Zijn reflex is op dat moment 'hoe feller hoe sneller'.
Zolang ze aanspreekbaar zijn werkt die reflex (maar dan heb je hem ook niet nodig want hij is toch nog aanspreekbaar). Komt het paard eenmaal over een bepaald punt en ben je hem kwijt dan denk ik niet dat hij nog op jouw 'teken' inbuigt en zijn hoofd geeft. Ik denk dat hij de boel dan op slot zet.

Wat ik doe is
~ Met een onervaren/jong/onbekend paard nooit op topsnelheid gaan.
~ Constant checken of hij nog bij je is. Dreig je hem kwijt te raken of voelt-ie niet safe ga je onherroepelijk in stap (of een gang lager), óók in de groep, dan gaat de rest mee stappen (kwestie van afspraken maken).
~ Het komt bij mij zelden voor dat ik een paard kwijtraak want je weet al gauw tot welk punt je met welk paard kunt gaan, wattie aankan etc . Steeds weer 'erbij' blijven, niet gaan zitten slapen, kletsen, hangen.
~ Is het een potentiele wegrenner of schrikker, safety first, trainen, trainen, trainen, met een ander veilig paard erbij ervaring opdoen. Alle knopjes erop in stap, dan in draf en pas dan in galop en dan de eerste keren nog een handgalopje (ook ik ben niet levensmoe ook al is dit mijn vak).
~ Timing en reactievermogen zijn van het grootste belang. Daarmee voorkóm je dat je in zulke situaties terechtkomt en 'controle' (aanspreekbaarheid) verliest.
~Er is (zo goed als) altijd een waarschuwing/signaal van het paard dat er iets gaat gebeuren; lichaamstaal; oren, staart, rug bol maken, in de teugels gaan hangen, drentelen, gesnuif, etc. Door daarop alert te reageren kun je voorkomen dat hij aan de kletter gaat en, erger nog, op snelheid komt waardoor je hem kwijt raakt.
~Je hebt namelijk altijd enkele seconden waarbinnen je MOET reageren en in die paar seconden kun je hem nog stoppen, afleiden, omtrekken, whatever.
~Probleem van veel rijders is dat ze dus te laat reageren en dan zijn ze het paard kwijt, paard springt opzij of gaat aan de kletter en dan is leiden in last.
~Passagier worden van een aan de kletter gegaan paard? No way, ik zou me er eerder af laten vallen als ik hem echt niet meer kon stoppen, denk ik. Hoewel.... met BD heb ik vroeger wel teen en tander voor m'n kiezen gehad, die kon ik tot d'r 9 e niet voluit laten gaan want ik wíst dat ik haar kwijt zou raken. Toch ben ik er altijd op blijven zitten.


Jij hebt waarschijnlijk een type paard waarbij dat niet nodig is.
Wees blij

groet, Pien

Suzanne Graauw schreef op donderdag 11 maart 2010, 19:11:

Als je je paard op volle rengalop (denk dat 99% hier zelfs niet weet WAT een rengalop is hoor !!) laat van je weglopen heb je al vélé stop signs gemist maar zelfs dan nog zet ik hem< stil met one rein

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 11 maart 2010, 21:01:


Eddy, welke galop hebben wij samen gedaan ... die extra versnelling met mijn CRISIS! moment ?

Anja Seijn schreef :

Een bewust gekozen rengalop op een meewerkend paard is iets heel anders dan een paard wat ongevraagd aan de kletter gaat en dan niet te stoppen is....

Anja Seijn schreef op donderdag 11 maart 2010, 21:03:


70% .

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 11 maart 2010, 21:05:


CRISIS!!!!! Kan het nog sneller? De tranen liepen van langs mijn gezicht, niet van de emotie ... maar wel door de wind!

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 11 maart 2010, 21:01:


Gaap.

Je hebt toch een buitenteugel!
Bij het inbuigen in galop, wat juist een mooie gym oefening is, val je er echt niet af hoor.....
Het paard voorwaarts laten doorspringen terwijl je inbuigt, je buitenteugel heb je er aan zodat het paard niet over de buitenschouder wegvalt.
Zo hou je hem bij elkaar en komt er geen gestruikel aan te pas. Zonder buitenteugel wordt het een heel ander verhaal
Anita