Ans Jondral schreef op maandag 8 maart 2010, 19:07:
> Maar ik denk dat de meeste mensen uit ons gezelschap wel ergens eens
> moment gehad hebben, waarop ze zelf niet meer in staat waren om te
> vertragen. (Gelukkig had niet iedereen dat moment gelijktijdig
) Maar
> laat ik het er op houden dat ik het idee had dat het niet altijd even
> gecontroleerd ging. En dat iedereen zijn handen behoorlijk vol had om dat
> jonge geweld een beetje in toom te houden. (redelijk letterlijk dus)
>
> En naar aanleiding daarvan vroeg ik mij af in hoeverre je zoiets
bitloos > zou kunnen doen?
> Of voor mijn part met een bit, maar dan zonder hard te worden in je handen?
Volgens mij héél simpel. Niet aan zoiets mee doen, tot je je paard in zulke situaties wel met zachte leiding onder controle kan houden.
Mij vind je never nooit niet op een rit zoals jij beschrijft. Allereerst word ik daar zelf doodsbang van en ten tweede is mijn vaste rijpaard de eerste die debiel gaat lopen doen in zo'n groep. Op een vreemd paard is al helemaal geen optie, die ken ik niet, hij mij niet. Geen denken aan dat ik zonder kleerscheuren dat zou overleven, dus begin ik er niet aan.
Uiteindelijk zou zoiets wel te trainen zijn, al speelt het karakter van je paard wel mee. Je hebt paarden die niet warm of koud worden van het tempo of pit van de mede paarden. Raakt je paard er wel heftig van, dan moet je dat voorbereiden. Misschien wel zoals je zelf uit hebt geprobeerd, maar dan beter en vaker oefenen. Het terugkomen uit het hoge tempo moet voor het paard dermate aantrekkelijk zijn dat hij daar liever voor kiest dan voor doorrennen.
En uiteindelijk moet je je ook gewoon afvragen wat slim is om te doen. Als ik jou beschrijving lees, dan vind ik het gewoon dom klinken. Dom in de zin, dat de groep niet goed op elkaar afgestemd was, het tempo té hoog (anders verliest niet iedereen een keer de controle), de paarden en ruiters niet goed genoeg bij elkaar passen en opgeleid zijn. Een keertje hard is leuk en het strand leent zich daar zo fijn voor. Maar voor mij niet op die manier.
Groetjes Karin
Warboel
